Η ανάγκη διαφύλαξης της εύρυθμης λειτουργίας και της απάλειψης της βίας πάσης μορφής από τα Ελληνικά πανεπιστήμια, είναι παραπάνω από υπαρκτή. Η ανομία που συχνά παρουσιάζεται, με καταλήψεις, με βίαιες ενέργειες, με καταστροφές εγκαταστάσεων και υλικών, δίνει στα Ελληνικά πανεπιστήμια μια εικόνα απαξίωσης που δεν την αξίζουν. Η απόφαση για ίδρυση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας είναι μια πολιτική απόφαση καταρχήν προς τη σωστή πλευρά, μια που δείχνει τη θέληση της Πολιτείας να εφαρμόσει το νόμο στους χώρους των πανεπιστημίων, για να κατοχυρώσει έτσι την ασφάλεια, τα δικαιώματα και τι ελευθερίες όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Όμως η ίδρυση της πανεπιστημιακής Αστυνομίας έτσι όπως προβλέπεται, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί μια επαρκής λύση του προβλήματος.
Μια αστυνομική μονάδα, η οποία αποτελείται από 400 νέες και νέους, πτυχιούχοι πανεπιστημίων οι περισσότεροι, (αν και θα έπρεπε να είναι όλοι), οι οποίοι καλούνται να μπουν άοπλοι, στο καμίνι της επιβολής του νόμου στα πανεπιστήμια με μια εκπαίδευση 3 + 1 μηνών, δεν επαρκεί. Εκτός, αν θεωρήσουμε ότι η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια θα είναι λίγο πιο «χαλαρή» και θα εξακολουθήσει να εφαρμόζεται μια «α λα καρτ» νομιμότητα.
Πέρα από τα ερωτήματα που εγείρονται για την επάρκεια του αριθμού και της εκπαίδευσής τους, ερωτηματικό παραμένουν οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή της αστυνόμευσης, ειδικά σε σχέση με την ύπαρξη των αναγκαίων τεχνικών συνθηκών αλλά και των σχετικών θεσμικών σχέσεων και αλληλεπιδράσεων με την Πανεπιστημιακή κοινότητα, κυρίως δε με τις πρυτανικές αρχές και το ρόλο τους.
Είναι αναγκαίο, πρώτα από όλα να εφαρμοστούν στα πανεπιστήμια ειδικές διαδικασίες ως προς τη φύλαξή τους και τις διαδικασίες περιορισμού της προσβασιμότητας στον οποιονδήποτε δεν ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα Περιχαράκωση και έλεγχο ς των χώρων, είναι τα πρώτα βήματα, με τη χρήση τεχνολογίας και εταιρειών Security. Με εκπόνηση και εφαρμογή σχεδίων προστασίας και ασφάλειας για κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα ξεχωριστά, με τη σύμπραξη ειδικών επιστημόνων, πρυτανικών αρχών, ΕΛ.ΑΣ και Πολιτικής Προστασίας.
Οι Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, (Ο.Π.Π.Ι.) όπως είναι η επίσημη ονομασία της πανεπιστημιακής Αστυνομίας αν αφεθούν ως έχουν, κινδυνεύουν να μετατραπούν σε σάκο του μποξ και πεδίο περαιτέρω εκδηλώσεων της βίας στα πανεπιστήμια. Αρκετές ομάδες αντιεξουσιαστών ή ανομικών όλων των μορφών, θα θεωρήσουν εύκολο πεδίο δράσης και καταξίωσης στο «χώρο» τους, τις επιθέσεις στις ομάδες αυτές. Πέρα από τις προϋποθέσεις λοιπόν που αναφέραμε παραπάνω, βασική προϋπόθεση θα είναι και η δυνατότητα κάλυψης και άμεσης αντίδρασης της «κανονικής»Αστυνομίας και η δυνατότητά της να παρεμβαίνει άμεσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, όταν διαπράττονται εγκλήματα. Επίσης η προανακριτική αρμοδιότητα πρέπει να ανήκει στην «κανονική» Αστυνομία του τόπου που βρίσκεται το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Η διάκριση της επιβολής του νόμου «μέσα» και «έξω» από τους πανεπιστημιακούς χώρους, μόνο στο νόμο και κατ’ επέκταση στη γενικότερη επιβολή του κάνει κακό…
Φοβάμαι ότι μέχρι να κατοχυρωθεί η νομιμότητα στα πανεπιστήμια και να γίνει επιτέλους πράξη και βίωμα το αυτονόητο, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο.
