Οι κριτικοί κινηματογράφου του BBC, Caryn James και Nicholas Barber, επιλέγουν τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς μέχρι στιγμής, από το «μοναδικό» νέο θρίλερ τρόμου Weapons μέχρι τη «σχεδόν ρομαντική κομεντί» Materialists.
Aκολουθεί η λίστα:
1. Weapons
Η ταινία ξεκινά στις 02:17, ένα βράδυ σε μια ανώνυμη αμερικανική συνοικία, όταν 17 παιδιά του δημοτικού σηκώνονται από τα κρεβάτια τους, βγαίνουν από τα σπίτια τους και χάνονται στο σκοτάδι. Από εκείνη τη στιγμή, οι απελπισμένοι κάτοικοι προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη και γιατί. Η λύση στο υπερφυσικό μυστήριο είναι τελικά απλή, αλλά ο Zach Cregger, σκηνοθέτης του Barbarian (2022), ακολουθεί μια ασυνήθιστα έμμεση πορεία προς το συγκλονιστικό φινάλε, δείχνοντας τα γεγονότα μέσα από τα μάτια διαδοχικών χαρακτήρων: της πικραμένης δασκάλας (Julia Garner), του πιεσμένου διευθυντή (Benedict Wong), ενός οργισμένου γονέα (Josh Brolin), ενός ταραγμένου αστυνομικού (Alden Ehrenreich) κ.ά. Με απόλυτο έλεγχο στα στοιχεία του τρόμου – από εκκωφαντικές σιωπές έως αιματηρές σκηνές και από σουρεαλιστική ατμόσφαιρα έως απρόσμενο χιούμορ – ο Cregger φτιάχνει μια πολύχρωμη τοιχογραφία της αμερικανικής ζωής. Επηρεασμένος από τα Magnolia του Paul Thomas Anderson και Short Cuts του Robert Altman, δημιουργεί ένα νέο είδος ταινίας τρόμου.
2. Highest 2 Lowest
Ένα καθηλωτικό θρίλερ εμπνευσμένο από το High and Low (1963) του Ακίρα Κουροσάβα, αλλά με την υπογραφή του Spike Lee. Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον υποδύεται τον David King, έναν μεγιστάνα της μουσικής βιομηχανίας, του οποίου ο έφηβος γιος απάγεται. Στην πραγματικότητα, όμως, ο απαγωγέας παίρνει κατά λάθος το παιδί του βοηθού του (Jeffrey Wright). Θα πληρώσει ο King για ένα ξένο παιδί; Το ηθικό δίλημμα ξετυλίγεται μέσα από τα γνώριμα μοτίβα του Lee: έντονη κοινωνική ματιά σε φυλή και τάξη, εκρηκτικά χρώματα, πολυεπίπεδη μουσική (rap, salsa, συμφωνική ορχήστρα) και μια συγκλονιστική καταδίωξη στο μετρό της Νέας Υόρκης, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ της Πουερτορικανικής Ημέρας. Ο Washington είναι εξαιρετικός, ενώ ο A$AP Rocky εντυπωσιάζει σε έναν δεύτερο ρόλο. Με δυναμισμό και πρωτοτυπία, πρόκειται για ταινία που μόνο ο Spike Lee θα μπορούσε να γυρίσει.
3. Bring Her Back
Οι δίδυμοι Danny και Michael Philippou, γνωστοί από το Talk to Me (2022), επιστρέφουν με μια ακόμα πιο ώριμη δουλειά. Το Bring Her Back αφηγείται την ιστορία ενός ορφανού αδελφού και αδελφής (Billy Barratt, Sora Wong), που καταλήγουν σε μια φιλόξενη – ίσως υπερβολικά φιλόξενη – θετή μητέρα (Sally Hawkins). Οι Philippou χειρίζονται το δράμα και τον τρόμο με την ίδια σοβαρότητα, αποφεύγοντας φθηνά «πηδήματα» τρόμου και προβλέψιμες ανατροπές. Δημιουργούν μια έντονα ατμοσφαιρική ταινία για αληθοφανείς χαρακτήρες που μπλέκονται με δαιμονικές καταλήψεις και ζόμπι. Η Hawkins δίνει μια ερμηνεία που θα μπορούσε να διεκδικήσει Όσκαρ αν η Ακαδημία έδινε μεγαλύτερη σημασία στο είδος του τρόμου.
4. Materialists
Η Celine Song, μετά το Past Lives, επιστρέφει με μια ταινία που μοιάζει με ρομαντική κομεντί, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια ευφυής ανάλυση για το πώς το χρήμα επηρεάζει τις σχέσεις. Η Dakota Johnson υποδύεται τη Lucy, μια επαγγελματία «matchmaker» που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο άντρες: τον πρώην της (Chris Evans), που την αγαπά αλλά είναι οικονομικά ασταθής, και τον δισεκατομμυριούχο (Pedro Pascal), που ακούει πραγματικά όσα του λέει. Ο Pascal, με τον γνώριμο συνδυασμό γοητείας και ειλικρίνειας, και η Johnson, με λεπτοδουλεμένη ερμηνεία, δημιουργούν μια μαγνητική ισορροπία. Η Song προσεγγίζει το θέμα με ρεαλισμό, χωρίς κυνισμό απέναντι στην αγάπη. Ένα ακόμα διαμάντι από μία από τις πιο πρωτότυπες δημιουργούς της εποχής.
5. The Ballad of Wallis Island
Μια βρετανική κωμωδία γεμάτη καρδιά και χιούμορ. Οι Tom Basden και Tim Key γράφουν και πρωταγωνιστούν μαζί με την Carey Mulligan. Ο Key υποδύεται τον Charles, έναν εκκεντρικό νικητή λαχείου που προσκαλεί το αγαπημένο του μουσικό δίδυμο, Herb McGwyer (Basden) και Mulligan, για μια συναυλία στο νησί όπου ζει. Το πρόβλημα; Το δίδυμο έχει χωρίσει εδώ και χρόνια – επαγγελματικά και προσωπικά – και ο Charles δεν τους έχει αποκαλύψει ότι θα ξανασυναντηθούν. Σκηνοθετημένο με ευαισθησία από τον James Griffiths, το The Ballad of Wallis Island είναι ειλικρινές, γοητευτικό, πανέμορφο οπτικά και ξεκαρδιστικό σε όλη τη διάρκειά του. Ο διάλογος του Charles είναι τόσο γεμάτος με κακολογίες, λογοπαίγνια και ατάκες που σχεδόν σε προκαλεί να ξαναδείς την ταινία για να πιάσεις όλα τα αστεία.
6. Lurker
Από τις πολλές ταινίες που έχουν ασχοληθεί με τη φήμη στην εποχή των social media – με τον φαινομενικά στενό αλλά στην πραγματικότητα απατηλό δεσμό μεταξύ θαυμαστή και διασημότητας – λίγες έχουν υπάρξει τόσο ολοκληρωμένες και σύγχρονες όσο αυτό το διαπεραστικό ψυχολογικό θρίλερ. Στην πρώτη του ταινία, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Άλεξ Ράσελ (σεναριογράφος και παραγωγός των The Bear και Beef) ελέγχει με μαεστρία την πορεία της ιστορίας, καθώς ο κεντρικός χαρακτήρας περνάει τη γραμμή από το σούπερ-φάντομ σε μια τοξική παρα-κοινωνική σχέση. Ο Μάθιου (Τεοντόρ Πελερέν) εργάζεται ως υπάλληλος σε κατάστημα, όταν εμφανίζεται ο σταρ της ποπ Όλιβερ (ο χαρισματικός Άρτσι Μαδέκγουε). Ο ενθουσιώδης Μάθιου εντάσσεται στην ακολουθία του Όλιβερ, αλλά παρότι η ταινία παρουσιάζει τη δική του οπτική, αυτό δεν τον καθιστά ήρωα. Ο θεατής νιώθει αμηχανία βλέποντας πώς αφήνεται να τον γελοιοποιούν και να τον χρησιμοποιούν σαν μασκότ. Και όταν ο Όλιβερ τον αποκλείει, ο Μάθιου ξεφεύγει. Εκεί που οι περισσότερες ταινίες για το φαντομ στρέφονται αμέσως προς τον τρόμο, αυτή η εύστροφη, παγωμένη απεικόνιση είναι πιο αποτελεσματική, γιατί μόνο σταδιακά φτάνει στην αγωνιώδη ένταση του στοκέρ. Στην πορεία αποκαλύπτει τις πολύ συχνές ρίζες των αυταπατών γύρω από τη φήμη.
7. Companion
Η πιο κοφτερή αμερικανική ανεξάρτητη ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής. Το Companion πρωταγωνιστεί με τον Τζακ Κουέιντ και τη Σόφι Θάτσερ ως ένα αφοσιωμένο νεαρό ζευγάρι που επισκέπτεται φίλους σε ένα απομονωμένο δάσος, ιδιοκτησίας Ρώσου μεγιστάνα. Καθώς μια μεθυσμένη βραδιά γεμάτη εξομολογήσεις, υποψίες και διαφωνίες ξεδιπλώνεται, αρχικά φαίνεται πως η ταινία μπορεί να είναι είτε ρομαντική κωμωδία είτε νουάρ θρίλερ για μια αποτυχημένη ληστεία. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μια επιστημονικής φαντασίας κωμωδία-θρίλερ – αλλά πέρα από αυτό, όσο λιγότερα ξέρει κανείς εκ των προτέρων, τόσο πιο απολαυστικές είναι οι πολλές έξυπνες ανατροπές της. Αρκεί να ειπωθεί ότι το κινηματογραφικό ντεμπούτο του σεναριογράφου-σκηνοθέτη Ντρου Χάνκοκ είναι μια λαμπερή σάτιρα για τη σύγχρονη τεχνολογία και το πάντα επίκαιρο ζήτημα των κακομαθημένων, μισογύνηδων νεαρών ανδρών. Και χωράει όλες του τις ιδέες σε μόλις 97 λεπτά.
8. Sinners
Όσο εντυπωσιακός κι αν ήταν ο Black Panther του Ράιαν Κούγκλερ, ο ίδιος ξεπερνά τον εαυτό του με το Sinners. Ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν είναι υποβλητικός στον διπλό ρόλο των διδύμων Σμόουκ και Στακ, που επιστρέφουν από το Σικάγο στην πατρίδα τους, στο Μισισίπι του 1932, με σκοπό να ανοίξουν ένα τζουκ τζόιντ. Με τεράστια φιλοδοξία και φαντασία, ο Κούγκλερ συνδυάζει γνώριμα είδη και μοτίβα σε μια εντελώς πρωτότυπη ταινία που μπλέκει το πραγματικό με το υπερφυσικό. Είναι ταυτόχρονα ταινία εποχής και ταινία με βρικόλακες· δράμα για τον ρατσισμό, την οικογένεια, τη δεισιδαιμονία και τη θρησκευτικότητα, με πάθος και συναρπαστική μπλουζ μουσική. Ο Κούγκλερ σκηνοθετεί με ορμή, δημιουργώντας κατά στιγμές ένα φαντασμαγορικό θέαμα όπου μουσικοί της Αφρικής με ρόμπες συνυπάρχουν με ράπερς. Η πρώτη ώρα, γεμάτη υφή, θα μπορούσε να σταθεί και μόνη της ως ταινία εποχής, αλλά τελικά εισβάλλει το υπερφυσικό, οδηγώντας σε ένα φινάλε με δράση, αίμα και εκδίκηση. Ο Τζόρνταν πλαισιώνεται από εξαιρετικό καστ, ανάμεσά τους οι Ντελρόι Λίντο, Γούμι Μοσακού και Χέιλι Στάινφελντ. Σεξ, μπλουζ και βρικόλακες στην πόρτα – τι άλλο να ζητήσει κανείς;
9. Art for Everybody
Το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ της Μιράντα Γιουσέφ αφηγείται την απίθανη αλλά αληθινή ιστορία του Τόμας Κινκέιντ, ενός από τους μεγαλύτερους σε πωλήσεις καλλιτέχνες στην ιστορία. Οι κριτικοί χλεύαζαν τα έργα του ως υπερβολικά γλυκερά, αλλά τη δεκαετία του ’90 και του 2000 υπήρχαν καταστήματα σε όλη την Αμερική αφιερωμένα στους πίνακές του με γραφικά εξοχικά σπίτια. Το Art for Everybody θέτει συναρπαστικά ερωτήματα για το ποιος αποφασίζει τι θεωρείται «νόμιμη» τέχνη και αν μερικοί πίνακες μπορούν να είναι πιο ηθικοί από άλλους – ερωτήματα που αντηχούν σήμερα μέσα από τις συνεχιζόμενες πολιτισμικές διαμάχες στις ΗΠΑ. Ωστόσο, η ταινία της Γιουσέφ είναι εξίσου συναρπαστική και σε προσωπικό επίπεδο. Κεντρικό στοιχείο της στρατηγικής προώθησης του Κινκέιντ ήταν η επιμελώς κατασκευασμένη δημόσια εικόνα του ως ευσεβούς χριστιανού, οικογενειάρχη Αμερικανού. Και όμως, ο αποκαλούμενος «Ζωγράφος του Φωτός» είχε και μια σκοτεινή πλευρά. Μήπως οι πιέσεις του ρόλου του «καθαρού» Δρ Τζέκιλ τον έσπρωξαν να γίνει ένας αυτοκαταστροφικός κ. Χάιντ;
10. Warfare
Ο Άλεξ Γκάρλαντ, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του Civil War, μαζί με τον Ρέι Μεντόζα, βετεράνο και στρατιωτικό σύμβουλο σε εκείνη την ταινία, δημιούργησαν ένα συγκλονιστικό, ωμό δράμα σε πραγματικό χρόνο που αναπαριστά μια πραγματική μάχη μεταξύ Navy Seals και τζιχαντιστών της αλ-Κάιντα. Η δεξιοτεχνία του Γκάρλαντ και η εμπειρία του Μεντόζα συνδυάζονται σε μια ταινία α uncompromising focus, που μας βυθίζει στην ένταση της μάχης χωρίς επεξηγήσεις ή υπόβαθρο. Τα πρόσωπα των Τζόζεφ Κουίν, Γουίλ Πόλτερ, Κόσμο Τζάρβις και Ντ’Φαρό Γουν-Α-Τάι αρκούν για να αποτυπώσουν τον φόβο και την αποφασιστικότητα της πολιορκίας. Μακριά από την υπεροψία των συνηθισμένων πολεμικών ταινιών του Χόλιγουντ, οι ηθοποιοί παρουσιάζουν το θάρρος στη μάχη ως μια δοκιμασία αντοχής γεμάτη τρόμο. Η ταινία μάς βυθίζει σε αυτό το συναίσθημα. Είναι εκκωφαντική και ασταμάτητη, με συνεχή βροχή από χειροβομβίδες και πυρά· και όταν ξεκινούν οι κραυγές πόνου των τραυματιών, δεν σταματούν ποτέ. Το Warfare είναι ένα εκθαμβωτικό τεχνικό επίτευγμα αλλά και κάτι παραπάνω. Εστιάζοντας στο προσωπικό κόστος της μάχης και της βίας και όχι στην πολιτική της σύγκρουσης στο Ιράκ, επανεφευρίσκει την πολεμική ταινία με δροσερή αμεσότητα.
11. Bring them down
Ο Barry Keoghan, ο Christopher Abbott και ο Colm Meaney πρωταγωνιστούν σε αυτό το σκοτεινό και αιματηρό γουέστερν-στυλ θρίλερ για μια βεντέτα μεταξύ κτηνοτρόφων σε μια απομονωμένη αγροτική περιοχή της Ιρλανδίας. Ο Meaney και ο Abbott υποδύονται έναν λακωνικό πατέρα και γιο που χάνουν τους δύο βραβευμένους κριούς τους, για να ανακαλύψουν ότι τους έχει κλέψει ο τεμπέλης γιος του γείτονά τους (Keoghan). Υπάρχουν κατηγορίες, οι σιγοβράζουσες δυσαρέσκειες φτάνουν στο σημείο βρασμού και η βία ξεσπά – αλλά τότε ο Christopher Andrews, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του ντεμπούτου του, γυρίζει την ιστορία προς τα πίσω και την ξαναπαίζει από μια αποκαλυπτική νέα οπτική. Ξαφνικά, μια σκληροπυρηνική ιστορία εγκλήματος και τιμωρίας μετατρέπεται σε μια σπαρακτική τραγωδία για την απελπιστική οικονομική ανέχεια, τη νεανική βλακεία, την αντρική υπερηφάνεια και τα τραύματα που μεταδίδονται από τους λακωνικούς πατέρες στους εξίσου λακωνικούς γιους. Το Bring Them Down είναι δύσκολο να το παρακολουθήσει κανείς, αλλά είναι πανέμορφα κινηματογραφημένο, έξυπνα δομημένο και συγκλονιστικά δυνατό.
12. Misericordia
Η συναρπαστική ταινία του Alain Guiraudie (Stranger by the Lake) είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ξεκινά ως δράμα για τον Jérémie, έναν νεαρό που επιστρέφει στο μικρό του χωριό στην καταπράσινη γαλλική ύπαιθρο για μια κηδεία, και στη συνέχεια μετατρέπεται σε μια ήσυχα κωμική ματιά στην επιθυμία μαζί με ένα θρίλερ για την απόκρυψη ενός φόνου. Η ταινία μεταφέρει με δεξιοτεχνία το κοινό μέσα από όλες αυτές τις στροφές. Ο Jérémie είναι ευκαιριακός αλλά και αινιγματικός. Μπορεί να είχε έναν παθιασμένο δεσμό με το πρώην αφεντικό και μέντορά του, τον φούρναρη του χωριού, που πέθανε. Η χήρα του φούρναρη δείχνει σίγουρα ενδιαφέρον για τον Jérémie, που μεγάλωσε ως ο καλύτερος φίλος του γιου της, του Vincent· εκείνος τώρα τον υποπτεύεται θυμωμένα ότι θέλει να κοιμηθεί με τη μητέρα του. Ο Jérémie δεν θέλει κάτι τέτοιο, αλλά καταλήγει σε μια απρόθυμη σχέση με τον τοπικό ιερέα. Το αστείο είναι ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι επιθυμούν τον ασήμαντο Jérémie, και η αγωνία προκύπτει από τα βλέμματα της μικρής κοινωνίας και την τοπική αστυνομία που αναρωτιούνται τι συνέβη όταν ο Vincent εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Το Misericordia (λατινικά για «έλεος») προτάθηκε για οκτώ βραβεία César, το γαλλικό αντίστοιχο των Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένων της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, αλλά η ανθρώπινη κωμωδία του συγκινεί εύκολα τα κοινά παντού.
13. Holy Cow
Βαθιά στη φυλλώδη γαλλική ύπαιθρο, ένας απεριποίητος έφηβος τεμπέλης, ο Totone (Clément Faveau), πρέπει να φροντίσει τη μικρότερη αδερφή του Claire (Luna Garret) μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα τους. Η απάντησή του στα απελπιστικά οικονομικά τους προβλήματα; Να φτιάξει βραβευμένο πολυτελές τυρί. Η ταινία ντεμπούτο της Louise Courvoisier είναι ένα συγκινητικό δράμα ενηλικίωσης, ριζωμένο στο έδαφος της περιοχής Jura όπου μεγάλωσε. Προσφέρει μια γήινη, εσωτερική ματιά στο πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η ζωή για τους αγρότες, και πόσο οδυνηρό είναι όταν η ανέμελη νεότητα μετατρέπεται σε αδυσώπητη, υπεύθυνη ενηλικίωση. Αλλά πλάθει επίσης μια ζεστή, ρομαντική, υπέροχα γραφική και τελικά ελπιδοφόρα ιστορία για αουτσάιντερς που συνεργάζονται στον ήλιο για να βελτιώσουν τις ζωές τους. Ευλογημένοι οι τυροκόμοι, όπως κάποτε είπε και ο Monty Python.
14. The Friend
Ένα τεράστιο, αδέξιο Great Dane τραβάει τη Naomi Watts στους δρόμους του Μανχάταν, αλλά στο τέλος αυτής της υπέροχης ταινίας για την αγάπη και τη θλίψη, η σωματική κωμωδία με τον σκύλο φαίνεται το λιγότερο σημαντική. Η Watts υποδύεται με χάρη την Iris, μια καθηγήτρια δημιουργικής γραφής της οποίας ο καλύτερος φίλος, ο Walter, ένας διάσημος γυναικοκατακτητής συγγραφέας, αυτοκτονεί. Της αφήνει τον σκύλο του, τον Apollo, παρόλο που εκείνη ζει σε ένα μονόχωρο διαμέρισμα σε κτίριο που δεν επιτρέπει κατοικίδια. Το να φροντίσει τον Apollo γίνεται ένας τρόπος για την Iris να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά της αγάπης και απώλειας για τον Walter, που τον υποδύεται ο Bill Murray σε σκηνές-αναδρομές γεμάτες τέτοιο πνεύμα και τρυφερότητα ώστε έχουν τεράστια επίδραση παρά τον ελάχιστο χρόνο εμφάνισής του. Βασισμένη στο εύγλωττο, πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του 2018 της Sigrid Nunez, η ταινία σκηνοθετήθηκε από τους Scott McGehee και David Siegel, των οποίων οι ταινίες περιλαμβάνουν την υποτιμημένη Montana Story (2021). Αποφεύγοντας τα μελό κλισέ, δημιούργησαν ένα διαμάντι ταινίας που είναι αστεία και συγκινητική, είτε είστε φίλοι των ζώων είτε όχι. Ελάτε για τον ζωηρό Great Dane, μείνετε για τα πανέμορφα αποδοσμένα συναισθήματα.
15. Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl
Οι δύο μεγαλύτεροι ήρωες της Aardman επιστρέφουν – και μαζί τους ο πιο ύπουλος αντίπαλος όλων των εποχών, ένας διαβολικός πιγκουίνος που ονομάζεται Feathers McGraw. Σε σκηνοθεσία των Nick Park και Merlin Crossingham, το υποψήφιο για Όσκαρ Vengeance Most Fowl είναι γεμάτο από όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τις φαρσικές περιπέτειες του Wallace & Gromit τόσο αγαπητές: το επίπονο στοπ-μόσιον claymation, τις εφευρετικές κατασκευές τύπου Heath Robinson, τις παιχνιδιάρικες αναφορές στον κλασικό κινηματογράφο, το ξέφρενο βρετανικό χιούμορ και τη βαθιά αγάπη για τους χαρακτήρες και τον κόσμο τους. Πάνω απ’ όλα, είναι μια απόλαυση να ξαναβλέπουμε τον Feathers McGraw, πάνω από 30 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στο The Wrong Trousers. Αλλά υπάρχει κάτι παραπάνω από τη νοσταλγική ιδιοτροπία που θα περίμενε κανείς. Όταν ο Wallace εφευρίσκει έναν ρομποτικό νάνο κήπου που κάνει όλες τις αγαπημένες δουλειές του Gromit (και αυτό πριν ακόμα στραφεί στο κακό), η ιστορία παίρνει μια στροφή σε στυλ Mission: Impossible, αγγίζοντας τους φόβους για την τεχνητή νοημοσύνη.
16. On Becoming a Guinea Fowl
Η εξαιρετικά ταλαντούχα σκηνοθέτιδα Rungano Nyoni, της οποίας το I Am Not a Witch (2017) κέρδισε Bafta για εξαιρετικό βρετανικό ντεμπούτο, δημιουργεί καλλιτεχνικές, προσιτές ταινίες με σπουδαία οπτική δεξιοτεχνία. Η τελευταία της είναι ένα διαυγές δράμα για τη σύγκρουση πολιτισμών και γενεών. Η ηρωίδα, Shula, είναι μια κοσμοπολίτισσα που μόλις επέστρεψε από την πόλη στο χωριό της στη Ζάμπια. Η Nyoni αποτυπώνει αμέσως αυτή τη δυσαρμονία, καθώς η Shula οδηγεί σπίτι από ένα πάρτι μεταμφιέσεων φορώντας ένα λαμπερό ασημένιο κράνος και σκούρα γυαλιά (φόρος τιμής σε ένα βίντεο της Missy Elliott) και βρίσκει τον θείο της Fred νεκρό σε έναν χωματόδρομο. Καθώς η ιστορία μας εισάγει στα παραδοσιακά ταφικά έθιμα της οικογένειας, αποκαλύπτεται σιγά-σιγά ότι η Shula και δύο ξαδέρφια της είχαν κακοποιηθεί από τον Fred ως παιδιά, μια πραγματικότητα που οι μητέρες τους βάζουν στην άκρη καθώς θρηνούν τον αδερφό τους. Το στυλ της Nyoni είναι ρεαλιστικό, ακόμη κι όταν προσθέτει σουρεαλιστικές εικόνες. Η αφήγηση για τη μυστικότητα και το τραύμα της σεξουαλικής κακοποίησης χτίζει ένταση μέχρι το τέλος, όταν η Shula θυμάται ένα παιδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα και ο τίτλος αυτής της συγκλονιστικής ταινίας αποκτά τελικά το νόημά του.
