Ένα ελληνικό χωριό, πανέμορφο και γραφικό, έχει τη μοναδική ιδιαιτερότητα να χωρίζεται στη μέση. Ο μόνος οικισμός στην ελληνική επικράτεια που έχει αυτό το χαρακτηριστικό βρίσκεται στο Ζαγόρι και ονομάζεται Βοβούσα.
Το μικρό χωριουδάκι των 115 κατοίκων «κόβει» ο Αώος ποταμός. Το πιο μεγάλο ποτάμι της Ηπείρου είναι αυτό που κάνει τόσο υπέροχο αυτό το χωριό και του έχει δώσει και το όνομά του. Η Βοβούσα ονομάστηκε έτσι από τη βουή των ορμητικών νερών που κυλούν και γεμίζουν μελωδίες το χωριό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Με υψόμετρο 1.000 μέτρα και τρομερή θέα στην κοιλάδα, η περιοχή είναι ιδανική για χειμερινές διακοπές. Αν και τα Ζαγοροχώρια είναι από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς, η Βοβούσα δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή. Ανάμεσα σε πλούσια βλάστηση και στον ποταμό, οι κάτοικοι του χωριού ζουν κυρίως από τον τουρισμό και την υλοτομία.
Σύμφωνα με την παράδοση, η Βοβούσα προέκυψε από τη συνένωση τεσσάρων μικρότερων χωριών. Γνώρισε μεγάλη ακμή ως μέλος της αυτόνομης περιοχής τού Ζαγορίου επί Τουρκοκρατίας και θεωρείτο ένα από τα μεγαλύτερα Ζαγοροχώρια.
Μπαίνοντας στο χωριό, τους φιλοξενούμενους καλωσορίζει ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι.Το γεφύρι, σήμα κατατεθέν του χωριού, ενώνει τις δύο πλευρές του οικισμού και από κάτω του βρίσκεται ένα μικρό φράγμα, που δίνει την ευκαιρία για τρομερές βουτιές.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πρόκειται για το παλαιότερο εν χρήσει γεφύρι στο Ζαγόρι και είναι ένα από τα ελάχιστα όμοιά του σε όλη την Ελλάδα που αντέχουν ακόμα στην καρδιά ενός οικισμού. Χτίστηκε το 1748 από τον Αλέξιο Μήσιο και έχει αναγνωριστεί ως νεότερο αρχαιολογικό μνημείο. Μάλιστα, το χωριό είναι και μία από τις εισόδους προς τη Βάλια Κάλντα, το παρθένο οικοσύστημα του Εθνικού Δρυμού Πίνδου, τοποθεσία «must» για φυσιολάτρες και περιπατητές.
Οι κάτοικοι της Βοβούσας ήταν ανέκαθεν υλοτόμοι, πριονάδες, αγωγιάτες και έμποροι. Αρκετοί από αυτούς ασχολούνταν και με την κτηνοτροφία. Στις αρχές του αιώνα ζούσαν εδώ περίπου 120 οικογένειες και περισσότερα από 90 παιδιά πήγαιναν στο δημοτικό σχολείο. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 100, ενώ οι περισσότεροι έχουν ως κυρία δραστηριότητα την υλοτομία και την επεξεργασία ξύλου.
