«Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν έχει κανένα πραγματικό λόγο να επιδιώξει ειρήνη στην Ουκρανία – αλλά έχει μερικούς [καλούς] λόγους να προσποιείται ότι τη θέλει».
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Κονσταντίν Έγκερτ, Ρώσο δημοσιογράφο που εργάζεται για το γερμανικό διεθνές δίκτυο DW και ζει στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Έχει μακρά εμπειρία στην κάλυψη των εξελίξεων στην περιοχή και ειδικά της ρωσικής πολιτικής, έχοντας στο παρελθόν εργαστεί ως αρχισυντάκτης της ρωσικής υπηρεσίας του BBC στη Μόσχα.
Όπως σημειώνει ο Ρώσος δημοσιογράφος, η συμπεριφορά του Πούτιν δεν δείχνει σε καμία περίπτωση προετοιμασία για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Αντιθέτως, επιδιώκει να τις σαμποτάρει και να ρίξει το φταίξιμο στην ουκρανική ηγεσία. Την παραμονή της συνόδου στην Ουάσιγκτον, η Μόσχα άρχισε να προβάλλει νέα, προσβλητικά αιτήματα: Συνταγματική αναγνώριση της ρωσικής γλώσσας, αποκατάσταση των δικαιωμάτων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία, και επανάληψη των εδαφικών διεκδικήσεων της Ρωσίας. Τέτοιες απαιτήσεις δεν δείχνουν πρόθεση για ειρήνη.
Το σχέδιο του Πούτιν
Το πραγματικό στρατηγικό σχέδιο του Πούτιν δεν είναι η πλήρης κατοχή της Ουκρανίας (παρόλο που θα ευχόταν να το είχε καταφέρει στα τριάμιση χρόνια πολέμου). Είναι η πολιτική της υποταγή. Θέλει να ελέγχει το Κίεβο με μια φιλική, υποτακτική κυβέρνηση που θα εγκαταλείψει τους στόχους ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Παράλληλα, η Μόσχα συνεχίζει να επιδιώκει τη διάσπαση του δυτικού μετώπου, χρησιμοποιώντας παραπληροφόρηση, πολιτική επιρροή και καθυστέρηση μέσω των λεγόμενων «συζητήσεων για συζητήσεις». Η προσποίηση διάθεσης για ειρήνη εξυπηρετεί τον Πούτιν, δίνοντάς του χρόνο να ενισχύσει τη ρωσική πολεμική παραγωγή, να παρακάμψει τις κυρώσεις και να απομονώσει την Ουκρανία διπλωματικά.
Η Ρωσία αντέχει τις κυρώσεις αλλά με μεγάλο κόστος
Ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει πως η Ρωσία αντέχει τις κυρώσεις με τη βοήθεια της Κίνας, παρόλο που αυτό έχει τεράστιο κόστος στη ρωσική οικονομία, ότι έχει αρκετούς στρατιώτες πρόθυμους να πολεμήσουν για χρήματα, και πως το δημογραφικό πλεονέκτημα έναντι της Ουκρανίας θα του δώσει τη νίκη – αρκεί να κάνει υπομονή.
Όσο για την Ουκρανία, παρά την κόπωση, η κοινωνία δεν αποδέχεται την ιδέα της ειρήνης με κάθε κόστος. Αν ο πρόεδρος Ζελένσκι υπέγραφε τώρα συνθηκολόγηση, θα μπορούσε να το είχε κάνει πολύ νωρίτερα, χωρίς να χαθούν τόσες ζωές. Το γνωρίζει καλά, γι’ αυτό και δεν θα δεχτεί συμφωνία χωρίς πολιτική και διπλωματική μάχη.
Συμπερασματικά, ο Πούτιν δεν θέλει πραγματικές διαπραγματεύσεις. Θέλει να συνεχίσει τον πόλεμο με πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, να εμφανίζεται πρόθυμος για διάλογο, και την ίδια στιγμή να υπονομεύει την Ουκρανία και τη Δύση.
Μέχρι να αλλάξουν οι εσωτερικές ή διεθνείς συνθήκες που καθιστούν την ειρήνη απαραίτητη για τη Μόσχα, ο πόλεμος θα συνεχιστεί — με όπλα, με λόγια ή και με τα δύο.
