Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, ο ηγέτης της Ε.Ε. που διατηρεί τις στενότερες σχέσεις με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και εκφράζει τη μεγαλύτερη εχθρότητα απέναντι στην Ουκρανία, φαίνεται πως βρίσκει απρόσμενους συμμάχους στην προσπάθειά του να εμποδίσει την ένταξη του Κιέβου στην Ένωση.
Παρά τις πιέσεις για αλλαγή των κανόνων που απαιτούν ομοφωνία σε όλα τα στάδια των διαπραγματεύσεων, αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες τάσσονται υπέρ της διατήρησης του δικαιώματος βέτο.
Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Αντόνιο Κόστα, έχει προτείνει την εισαγωγή ειδικής πλειοψηφίας αντί της ομοφωνίας στα ενδιάμεσα στάδια της διαδικασίας ένταξης, ώστε να προχωρήσουν οι αιτήσεις της Ουκρανίας και της Μολδαβίας, οι οποίες έχουν παγώσει λόγω ουγγρικού βέτο.
Ωστόσο, η ιδέα του προκαλεί αντιδράσεις από τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ελλάδα και άλλες χώρες που δεν επιθυμούν να χάσουν το εργαλείο του βέτο για τις δικές τους εθνικές υποθέσεις.
Καθένας για τους δικούς του λόγους θέλει διατήρηση του βέτο
Η Αθήνα θέλει να διατηρήσει τη δυνατότητα να μπλοκάρει την τουρκική υποψηφιότητα, η Σόφια να ελέγχει την πορεία της Βόρειας Μακεδονίας, ενώ το Ζάγκρεμπ να έχει λόγο για τη Σερβία. Η Γαλλία παραδοσιακά αντιτίθεται επίσης στην ένταξη της Τουρκίας, με τον Εμανουέλ Μακρόν να έχει δηλώσει στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ότι η υποψηφιότητα της Άγκυρας δεν έχει μέλλον. Έτσι, η σκληρή στάση του Ορμπάν, αν και επικρίνεται δημόσια, στην πράξη εξυπηρετεί και άλλους ηγέτες που θέλουν να διαφυλάξουν τη δική τους δυνατότητα άσκησης πίεσης.
Η πρόταση Κόστα έχει τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η πρόεδρος Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι η Ουκρανία «ανήκει στην Ε.Ε.», θέτοντας ως στόχο το 2030 για την πλήρη ένταξη εφόσον συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, χωρίς αλλαγή στους κανόνες, το βέτο της Βουδαπέστης αρκεί για να παγώσει οποιαδήποτε πρόοδο.
Η διαμάχη για την Ουκρανία και τη Μολδαβία αποκαλύπτει βαθύτερες αντιθέσεις μέσα στην Ένωση, με τις χώρες της Ανατολής να πιέζουν για ταχεία διεύρυνση και άλλες να υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία τους μέσω του βέτο. Για την ώρα, η ακινησία συνεχίζεται και η προοπτική της διεύρυνσης φαίνεται να μετατίθεται για αργότερα.
