Το στέλεχος της ΕΡΓΟΣΕ με την προσωπική κατασκευαστική εταιρεία!
Μια ανώνυμη καταγγελία διερευνούν στην ΕΡΓΟΣΕ (που είναι σε διαδικασία συγχώνευσης με τον ΟΣΕ), σύμφωνα με την οποία στέλεχος της κρατικής επιχείρησης διαθέτει ταυτόχρονα και ιδιωτική εταιρεία κατασκευής έργων! Όπως προκύπτει από το ΓΕΜΗ, το συγκεκριμένο στέλεχος έχει το 97% μιας Ετερόρρυθμης Εταιρείας, που ασχολείται, μεταξύ άλλων, με οικοδομικά και ενεργειακά έργα κ.λπ. Αρκετοί στην ΕΡΓΟΣΕ αναρωτιούνται αν τα «εκτός έδρας» που παίρνει το συγκεκριμένο στέλεχος λαμβάνονται για δουλειές της ΕΡΓΟΣΕ ή της ιδιωτικής εταιρείας που φέρεται να διαχειρίζεται μαζί με συγγενικό του πρόσωπο.
Τρεις δεκαετίες για το σιδηροδρομικό τμήμα Πειραιάς – Τρεις Γέφυρες
Για να μείνουμε στον σιδηρόδρομο, με άρθρο στην Καθημερινή της Κυριακής ο κ. Σωτήρης Ρίζος, πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), αναδεικνύει με γλαφυρό τρόπο τη δαιδαλώδη διαδρομή των έργων εκσυγχρονισμού, εστιάζοντας στην περιοχή της πρωτεύουσας και στις αλληλοσυγκρουόμενες δικαστικές κρίσεις που σημάδεψαν την πορεία τους.
Η περίπτωση της αναβάθμισης της σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιάς – Αθήνα – Τρεις Γέφυρες αναδεικνύεται ως χαρακτηριστικό παράδειγμα των παθογενειών του συστήματος. Ένα έργο που ξεκίνησε το 2003, με μια ακυρωτική απόφαση να προηγείται ήδη από το 2002, κατέληξε να αποτελεί, σύμφωνα με το άρθρο, τη βάση μιας «αθλιότητας» που ταλανίζει τον σιδηρόδρομο στην Αττική μέχρι σήμερα. Οι συνεχείς αναβολές, οι νέες συμβάσεις που συνάπτονται για την κάλυψη των τμημάτων του ημιτελούς έργου και η εκτροπή από τον αρχικό σχεδιασμό, με την τελική παράδοση να μετατίθεται για το 2028, συνθέτουν μια εικόνα κρατικής αδυναμίας και αναποτελεσματικότητας.
Η εμπλοκή της Δικαιοσύνης, με τις αποφάσεις του ΣτΕ και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο πολυπλοκότητας στην υπόθεση. Οι δικαστικές διαφωνίες σχετικά με την υπογειοποίηση του δικτύου, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των έργων και τη νομιμότητα των συμβάσεων, φανερώνουν ένα κράτος που μοιάζει να αυτοαναιρείται, εγκλωβισμένο σε γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και αντιφατικές αποφάσεις.
Το άρθρο θέτει εύλογα ερωτήματα σχετικά με τις αιτίες αυτής της συνεχιζόμενης Οδύσσειας. Είναι η αμέλεια, η διαφθορά, η υποχρηματοδότηση ή ένας συνδυασμός αυτών που ευθύνονται για την τραγική υστέρηση του ελληνικού σιδηροδρόμου; Όποια κι αν είναι η απάντηση, το γεγονός παραμένει ότι η Ελλάδα στερείται ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού σιδηροδρομικού δικτύου, με τις επιπτώσεις να είναι οδυνηρές για την οικονομία, το περιβάλλον και την κοινωνία στο σύνολό της.
Η περίπτωση του ελληνικού σιδηροδρόμου αποτελεί ένα καμπανάκι κινδύνου για την ανάγκη βαθύτερων μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση, τη Δικαιοσύνη και τον τρόπο υλοποίησης των μεγάλων έργων υποδομής. Η ιστορία του είναι μια ιστορία χαμένων ευκαιριών, σπαταλημένων πόρων και ταλαιπωρημένων πολιτών, που αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη για ένα αποτελεσματικότερο και διαφανέστερο κράτος.
Τα βρήκε σκούρα στην αθλητική βιομηχανία o Nίκος Σταθόπουλος
Είναι γνωστό ότι δεν καρποφόρησε η πρόταση του Νίκου Σταθόπουλου για την απόκτηση συμμετοχής στη Euroleague από την BC Partners. Η εξέλιξη αυτή ήταν αναμενόμενη, από τη στιγμή που δεν «κόλλησε το σίδερο στη βράση», καθώς πολλές ομάδες είδαν με καθόλου καλό μάτι μια τέτοια εξέλιξη. Τα λάθη που χρεώνουν οι παράγοντες της αγοράς είναι ότι ο επικεφαλής της BC Partnets αντιμετώπισε τη Euroleague ως μια Ανώνυμη Εταιρεία και όχι σαν έναν συνεταιρισμό εταιρειών (ΚΑΕ) που συνενώνονται για το δικό τους συμφέρον. Έτσι, ενώ θα έπρεπε να προσεταιριστεί παράγοντες και ενώσεις, κινήθηκε όπως κινούνται οι μεγάλοι private equity fund managers, αγνοώντας εσωτερικές διεργασίες και ισορροπίες.
Αναπόφευκτα, η προσπάθεια έπεσε στο κενό. Σε αυτό συνέβαλε καθοριστικά και το γεγονός ότι ο Νίκος Σταθόπουλος ήθελε μια μειοψηφική συμμετοχή (30% έως 35%) και μια ειδική συμφωνία που θα του εξασφάλιζε το management. Οι ιθύνοντες της Euroleague φυσικά «ταμπουρώθηκαν» απέναντι σε αυτήν την προσέγγιση, ενώ παράλληλα σημείωσαν ότι τα λεφτά που δίνει είναι λίγα. Έτσι, μετά την ιταλική Inter, είναι η δεύτερη πόρτα που τρώει ο Νίκος Σταθόπουλος στο αθλητικό industry.
Στο 53,45% έφτασε η συμμετοχή της DT στον ΟΤΕ
Στο 53,45% έφτασε η συμμετοχή της Deutsche Telekom στον ΟΤΕ. Και αν αφαιρεθούν οι μετοχές που κατέχει η ίδια η εταιρεία (1,98%), τότε η πραγματική συμμετοχή της γερμανικής εταιρείας στον ΟΤΕ πλησιάζει το 55%, αφού οι ίδιες μετοχές δεν έχουν ψήφο. Η αύξηση της συμμετοχής είναι αποτέλεσμα των αθρόων αγορών μετοχών ΟΤΕ από την εταιρεία, ο συνολικός αριθμός των οποίων έχει μειωθεί από 490 εκατ. μετοχές που ήταν το 2018 σε κάτι περισσότερο από 400 εκατ. μετοχές. Βγήκε από το ταμπλό της Λ. Αθηνών σχεδόν το 18% των μετοχών της εταιρείας. Έτσι, το ποσοστό της Deutsche Telekom αυξήθηκε από 45% σε 53,5%. Σε λίγο, αφού ακυρωθούν 8,8 εκατ. μετοχές, όπως ανακοίνωσε ο ΟΤΕ (σε σύνολο 9,1 εκατ. μετοχών που κατέχει), η συμμετοχή της DT στον ΟΤΕ θα πλησιάσει το 54,5%. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους μετόχους, όπως ο EFKA, που φτάνει να ελέγχει πάνω από 5,5% στον ΟΤΕ, από 4% που ήταν αρχικά.
H&M: Μέσω Ελλάδας 4,2 εκατομμύρια στην τσέπη των μετόχων
Στη διανομή ποσού μερίσματος συνολικού ύψους 4,2 εκατομμυρίων ευρώ προχωράει η ελληνική θυγατρική της σουηδικής πολυεθνικής H&M. Η εταιρεία, που δραστηριοποιείται στη χώρα μας, ενέκρινε διανομή ποσού 4,2 εκατ. ευρώ από αδιάθετα κέρδη προηγούμενων χρήσεων προς τη μητρική εταιρεία στη Σουηδία. Η απόφαση αυτή δημοσιεύθηκε και επίσημα μόλις πριν από λίγες ώρες στο ΓΕΜΗ και δείχνει ότι η αγορά της Ελλάδας αποτελεί σημαντική και υπολογίσιμη παράμετρο στις δραστηριότητες του ομίλου H&M, ο οποίος το 2024 είχε τζίρο 20,7 δισεκατομμύρια ευρώ, μεικτά κέρδη 11 δισεκατομμύρια ευρώ και καθαρά κέρδη 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι το γεγονός ότι ο όμιλος H&M ξεκινάει από το φθινόπωρο και μία ακόμα μάρκα συμφερόντων του στην Ελλάδα, την Arket, η οποία θεωρείται ότι προσομοιάζει από πλευράς φιλοσοφίας στα Massimo Dutti του ανταγωνιστικού ομίλου Inditex.
Το δύσκολο παζλ των δανείων σε ελβετικό φράγκο
Δύσκολο είναι το παζλ της εξεύρεσης λύσης για τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο. Η κυβέρνηση το ψάχνει το θέμα ήδη απ’ όταν ο πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Κωστής Χατζηδάκης, μελετούσε τις βελτιώσεις στον εξωδικαστικό μηχανισμό, με τις οποίες διπλασιάστηκαν τα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια ένταξης. Η «καυτή πατάτα» έχει έρθει στα χέρια του διαδόχου του, Κυριάκου Πιερρακάκη, ο οποίος μαζί με τράπεζες, ΤτΕ και ΕΚΤ ψάχνει τη φόρμουλα, προκειμένου η όποια λύση να μη «χτυπήσει» τις κρατικές εγγυήσεις του «Ηρακλή», δεδομένου ότι και τα «κόκκινα» δάνεια σε ελβετικό βρίσκονται μέσα στις τιτλοποιήσεις που μεταβιβάστηκαν στο σχήμα Προστασίας Ενεργητικού. Μία λύση θα ήταν και τα δάνεια σε ελβετικό να μπορέσουν να ενταχθούν στον εξωδικαστικό μηχανισμό, με νέες τροποποιήσεις του.
Όμως οι δανειολήπτες (ο Σύλλογος Δανειοληπτών σε Ελβετικό φράγκο, για την ακρίβεια) κλωτσάνε σε μια τέτοια προοπτική. Διότι η υπαγωγή στον εξωδικαστικό μηχανισμό σημαίνει ότι αφενός αποκαλύπτεις τα πραγματικά οικονομικά σου στοιχεία για να μπορείς να λάβεις και μια δίκαιη ρύθμιση, αφετέρου ότι λύνεις το θέμα εξωδικαστικά και παραιτείσαι ένδικων μέσων. Ο Σύλλογος των δανειοληπτών σε ελβετικό φράγκο ετοιμάζεται να καταθέσει αγωγή, αυτήν τη φορά κατά του Ελληνικού Δημοσίου, αφού όσες αγωγές έχει κάνει κατά των τραπεζών δεν τον δικαίωσαν και το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, ο Άρειος Πάγος, αποφάνθηκε τελεσίδικα ότι όσοι πήραν δάνεια σε ελβετικό φράγκο γνώριζαν ότι αναλάμβαναν συναλλαγματικό κίνδυνο και επομένως δεν υπήρξε παραβίαση της προστασίας του καταναλωτή.
Στην αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου έχουν δηλώσει συμμετοχή τουλάχιστον 1.500 δανειολήπτες, ζητώντας αποζημίωση 100.000-170.000 ευρώ για την ηθική βλάβη που έχουν υποστεί από την άρνηση του Αρείου Πάγου να αποστείλει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προδικαστικό ερώτημα για την υπόθεσή τους. Οι τράπεζες, από την πλευρά τους, εννοείται ότι εξαρχής προχώρησαν σε ρυθμίσεις των δανείων σε ελβετικό, ενώ έχουν προτείνει στην κυβέρνηση, από αρχές Φεβρουαρίου τουλάχιστον, λύση με καθορισμό σταθερού επιτοκίου για κάποια χρόνια της διάρκειας του δανείου και μετατροπή του υπολοίπου σε ευρώ με βελτιωμένο επιτόκιο. Πάντως, και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος δεν γίνεται. Και πρέπει να προσμετρηθεί ότι οι δανειολήπτες του ελβετικού ευνοήθηκαν σημαντικά από την αυξημένου ρίσκου απόφασή τους τα πρώτα χρόνια του δανείου τους, επωφελούμενοι από σημαντικά χαμηλότερες δόσεις έναντι όσων πήραν δάνειο σε ευρώ. Οι τελευταίοι ήταν συνειδητοί ότι μια τόσο σοβαρή και μακροπρόθεσμη επένδυση όπως η λήψη στεγαστικού δανείου, δεν μπορεί να γίνεται με ad hoc ευνοϊκές συνθήκες.
Η δυναμική των μικρότερων τραπεζών
Τη δυναμική των μικρότερων τραπεζών έδειξαν την περασμένη εβδομάδα τα αποτελέσματα που ανακοίνωσαν η Optima bank και η Attica Bank. Ο λεγόμενος πέμπτος τραπεζικός πόλος περιλαμβάνει και την Aegean Baltic Bank στην οποία την καταστατική πλειοψηφία ελέγχει ο «βασιλιάς του χαλκού», Τέλης Μυστακίδης, ενώ τρίτος μεγαλύτερος επενδυτής είναι ο εφοπλιστής Νίκος Τσάκος. Ο πέμπτος πόλος διευρύνεται και με τις συνεταιριστικές τράπεζες, που καταβάλλουν προσπάθειες εξυγίανσης και προσέλκυσης επενδυτικών κεφαλαίων. Άλλωστε, πανευρωπαϊκά το μερίδιο των μικρότερων, μη συστημικών τραπεζών (αλλά ουδόλως αδιάφορων για την υγεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος) ανέρχεται σε ένα 16%, ενώ στην Ελλάδα προσεγγίζει το 5%. Και, όπως φαίνεται, οι μικρότερες τράπεζες μπορούν να ικανοποιήσουν συγκεκριμένες ανάγκες της αγοράς και πελάτες με τους οποίους δεν θα ασχοληθούν οι μεγαλύτερες τράπεζες.
Το περιβάλλον πτωτικών επιτοκίων μπορεί να τις ευνοήσει ώστε να διευρύνουν σημαντικά τα δανειακά τους χαρτοφυλάκια και τη διείσδυσή τους σε κομμάτια της πελατείας. Αρκεί, βεβαίως, να είναι υγιείς και κεφαλαιακά θωρακισμένες. Στην εγχώρια αγορά πρωτοστατεί στην προσπάθεια αυτήν η Τράπεζα Καρδίτσας. Η οποία, αν και είναι η μόνη από τις συνεταιριστικές που δεν έχει ζητήσει από την ΤτΕ πανελλαδική άδεια, έχει ήδη μειώσει τα «κόκκινα» δάνεια στο 6,5% και έχει βάλει στο μετοχικό της κεφάλαιο ξένο επενδυτή, τους Βέλγους του Helenos Fund.
Το συγκεκριμένο είναι το πρώτο private equity fund στην Ευρώπη που χρηματοδοτείται και από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων για να στηρίζει μικρές και μεσαίες τράπεζες που χρηματοδοτούν μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ο εφοπλιστής Πέτρος Νομικός επένδυσε πρόσφατα 30 εκατ. ευρώ, μέσω της Capstone Capital, στη συνεταιριστική Τράπεζα Ηπείρου, αποκτώντας τον έλεγχό της. Κινήσεις αναμένονται από την Τράπεζα Χανίων, που έχει στα πλάνα της να κάνει Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου 50-100 εκατ. ευρώ και να αποκτήσει ξένο επενδυτή. Ενδιαφέρον στις προκαταρκτικές συζητήσεις που έχει κάνει η διοίκηση της Τράπεζας Χανίων έχει εκδηλώσει το τσεχικό fund Wenger Capital Sicav, που εδρεύει στη Μάλτα. Το συγκεκριμένο fund φέρεται να επιδιώκει μία αρχική συμμετοχή με ποσοστό 10%, το οποίο θα αυξήσει μέχρι το 30% σε δεύτερο χρόνο.
Η «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού
Ο τουρισμός αποτελεί πυλώνα στήριξης της ελληνικής οικονομίας και αυτό έχει γίνει πλέον σαφές. Οι τουριστικοί επιχειρηματίες, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τις επιδόσεις του κλάδου, αλλά και τη συμβολή του στην ελληνική οικονομία, ζητούν στρατηγικό σχεδιασμό για την περαιτέρω ανάπτυξή του. Ο πρόεδρος της ΠΟΞ, Γιάννης Χατζής, μιλώντας στη Γενική Συνέλευση της Ένωσης Ξενοδόχων Ρόδου, σημείωσε ότι το έλλειμα τρεχουσών συναλλαγών έχει εκτοξευθεί σε πάνω από 6%, με τις υπηρεσίες (δηλαδή τον τουρισμό) να παρουσιάζουν πλεόνασμα 22 δισ. και τα αγαθά έλλειμα 35 δισ. Ορθά επισημαίνει την ανάγκη για στρατηγική προσέγγιση στον τουρισμό, με συνέχεια και σοβαρότητα, ώστε να ενισχυθεί η συμβολή του στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
Ωστόσο, ο αντίλογος εστιάζει στον κίνδυνο μονοκαλλιέργειας: η υπερβολική εξάρτηση από τον τουρισμό μπορεί να αφήσει την οικονομία εκτεθειμένη σε εξωγενείς κρίσεις, όπως φάνηκε στην πανδημία. Παράλληλα, η πίεση στους φυσικούς πόρους και τις τοπικές κοινωνίες, ειδικά σε περιόδους υπερτουρισμού, δημιουργεί νέες προκλήσεις. Επομένως, ενώ ο τουρισμός δικαίως πρέπει να ενταχθεί σε ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο, αυτό δεν αρκεί. Η ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής αγαθών, η τεχνολογική αναβάθμιση και η διαφοροποίηση του αναπτυξιακού μοντέλου οφείλουν να είναι εξίσου κεντρικοί στόχοι. Ο τουρισμός δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του το βάρος της ανάπτυξης.
