“Σαν τις κότες στο μύλο”, που λένε και στο χωριό μου, τριγυρίζουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην λεωφόρο Αμαλίας. Όσοι καταφέρνουν δηλαδή να μπουν στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα και έχουν την ευκαιρία να τον δουν και να πουν μερικές κουβέντες μαζί του.
*** Για το περιεχόμενο τους, δεν χρειάζεται να είναι κανείς αυτήκοος μάρτυρας, για να το μάθει: Του δηλώνουν πίστη και …αιώνια αφοσίωση. Και του ζητούν να τους θυμηθεί, όταν έρθει η ώρα να φτιάξει το κόμμα. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα.
*** Καταρχήν, μαθαίνω ότι ο Τσίπρας δεν ανοίγεται (σχεδόν) σε κανέναν. Τουλάχιστον, όσο θα ήθελαν. Τους χαμογελά, τους λέει μια – δυο ιστορίες από τα παλιά, τους ακούει (με μεγάλη ευαρέσκεια) και τους ξεπροβοδάει, με ένα – δυο ενθαρρυντικά χτυπηματάκια στην πλάτη. Πέραν τούτου, ουδέν.
*** Κι αυτοί; Φεύγουν, χωρίς να ξέρουν αν θα τους… θυμηθεί, αν τους έχει συγχωρήσει για κάποια στραβοπατήματα τους (πχ δηλώσεις) του δύσκολου παρελθόντος και περπατούν την Αμαλίας, προς το Σύνταγμα, μονολογώντας. Λογικό.
*** Οι επανασυγκολήσεις, σε όλες τις σχέσεις (προφανώς και στις πολιτικές), δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ειδικά αν έχουν ειπωθεί μερικές σκληρές κουβέντες, κατά τον χωρισμό. Για έναν απλό λόγο: δύσκολα λησμονούνται. Μένουν βαθιά χαραγμένες στην καρδιά και στο μυαλό (ειδικά σ’ αυτό το δεύτερο).
*** Έπειτα, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, από κάποια μισόλογα που διαρρέονται. Λέγεται, για παράδειγμα, ότι αφήνεται να εννοηθεί πως όποιος επιλέγει να ακολουθήσει τον πρώην πρόεδρο στο νέο εγχείρημα θα πρέπει και να παραιτηθεί από την βουλευτική του έδρα.
*** Δύσκολη απόφαση, για τους περισσότερους. Γιατί από εκείνη τη στιγμή ξεκινά και η μεγάλη αβεβαιότητα: “Κι αν στο τέλος, μου την κάνει και μείνω στα κρύα του λουτρού; Τι γίνεται τότε;”. Σε αυτή την περίπτωση, θα έχουν κοπεί οι γέφυρες με όλους κι ακολουθεί η πολιτική έρημος.
*** Πόσο πιθανό είναι αυτό; Πολύ, είναι η απάντηση. Ειδικά αν ισχύει η πληροφορία ότι ο Τσίπρας δεν θέλει να πάρει μαζί του, στο νέο μαγαζί, κανένα από τα πρόσωπα που θα θυμίζουν την πρώτη περίοδο του. Καλά – καλά, λένε, δεν θα ήθελε – ιδανικά – μαζί του ούτε την Ολγα την Γεροβασίλη (που λέει ο λόγος).
*** Εννοείται ότι για το δίδυμο Πολάκη – Παππά, δεν το συζητάω. Ούτε για την Ρένα την Δούρου. Αυτοί είναι κομμένοι από τα αποδυτήρια.
*** Όμως, ας μην προτρέχουμε. Ούτε εγώ, ούτε οι πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον μεγάλο αρχηγό στη νέα πορεία του. Για έναν απλό λόγο: Δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θα κάνει τώρα το νέο κόμμα ή αν θα το αναβάλει για μετά τις επόμενες (διπλές) εθνικές εκλογές.
*** Όσοι προτρέχουν να προεξοφλήσουν την κίνηση του (“το αργότερο, έως την άνοιξη του 2026”), απλώς, βιάζονται. Λοιπόν, για να το ξεκαθαρίσουμε. Ο Τσίπρας δεν έχει καμία διάθεση να φτιάξει “άλλο ένα” κεντροαριστερό κόμμα του 10%, του 12% ή του 15%. Πώς μεταφράζεται αυτό;
*** Αν από τις μετρήσεις της κοινής γνώμης καταλάβει ότι το ταβάνι του είναι κάπου εκεί, θα περιμένει. Τι; Την διάλυση, όπως πιστεύει του πολιτικού συστήματος μετά τις επόμενες κάλπες. Και την έλευση του, περίπου ως “σωτήρα” του.
*** Για την ιστορία (και για να ξέρετε), ο ίδιος προβλέπει ότι ο Μητσοτάκης θα κάνει εκλογές μέσα στο 2026. Οπότε, εκτιμά ότι οι εξελίξεις δεν θα αργήσουν.
