*** Η παραίνεση της Ουάσιγκτον προς όλες τις «εμπλεκόμενες» δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου ήταν και εν πολλοίς παραμένει: να απέχετε από ενέργειες που μπορεί να προκαλέσουν ανάφλεξη. Δεν θα ήταν χρήσιμη σε κανέναν.
*** Η Αθήνα συμμορφώνεται. Και στο πλαίσιο αυτό, για παράδειγμα, προγραμματίζει τις έρευνες στα θαλάσσια οικόπεδα της νότιας Πελοποννήσου και της νοτιοδυτικής Κρήτης με πολύ προσεκτικό τρόπο.
*** Ο λόγος, προφανής: για να μην προκαλέσει τους απέναντι, που ευκαιρία ζητούν για να λύσουν το ζωνάρι τους για καβγά, υπερασπιζόμενοι υποτίθεται τα εθνικά τους δίκαια.
*** Τώρα, τι δουλειά έχουν αυτά τα δίκαια σ’ αυτή την περιοχή, μόνο ο Θεός (ή μάλλον ο Αλλάχ) το ξέρει. Αλλά πάμε παρακάτω.
*** Για πόσο καιρό θα πειθαρχεί η Αθήνα; Για όσο χρειαστεί, μου λένε. Όπερ σημαίνει από «πολύ» έως «την επόμενη εβδομάδα». Θα εξαρτηθεί. Από τι;
*** Από τη στάση που θα κρατήσει η Άγκυρα. Αν κάνει καμία περίεργη ιστορία με τη Λιβύη και το περίφημο ψευτοσύμφωνό τους, τότε να είστε σίγουροι ότι θα είναι για «πολύ λίγο».
*** Όλα τα παραπάνω τα συζητεί η ελληνική πλευρά με τον Μπλίνκεν και η τουρκική με τον Σάλιβαν. Έτσι, για να ξέρετε και τι γίνεται στο παρασκήνιο.
*** Απλώς, για να ανακοινώσει τώρα ο Μητσοτάκης τις προκαταρκτικές σεισμικές, σημαίνει ότι οι Τούρκοι (ακόμα) δεν πειθαρχούν.
*** Και κάπου εκεί βρισκόμαστε τώρα, παρακολουθώντας παράλληλα με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στα μέτωπα:
Α) Κύπρου – Λιβάνου, όπου υπάρχει μια κατ’ αρχήν συμφωνία για τη χάραξη ΑΟΖ (θυμίζω ότι ο Λιβανέζος υπουργός Εξωτερικών έρχεται την Παρασκευή στην Αθήνα), βάζοντας στο παιχνίδι και τη Συρία (που αργά ή γρήγορα θα επανέλθει και θα διεκδικήσει τον ρόλο της στην περιοχή)
Β) Λιβάνου – Ισραήλ, όπου υπογράφτηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα συμφωνία (στα όρια της ιστορικής, θα τολμούσα να πω), μεταξύ των δυο εμπόλεμων κρατών, για την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου τους
Γ) Αιγύπτου – Λιβύης, όπου το Κάιρο δεν μπορεί ούτε να σκεφθεί το ενδεχόμενο ότι η γειτονική του χώρα θα μετατραπεί σε τουρκικό προτεκτοράτο (γι’ αυτό και διέκοψε κάθε συζήτηση με την Άγκυρα, που έλεγε δεξιά και αριστερά «τα έχουμε βρει με τους Αιγύπτιους…»).
*** Και βεβαίως, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι εξελίξεις στο Ισραήλ. Η επιστροφή του «Μπίμπι» στην εξουσία μπορεί να αποδειχθεί κίνηση ματ για τις εξελίξεις (και) στην περιοχή μας. Ο λόγος;
*** Αν μη τι άλλο, ο Νετανιάχου θα είναι αυτός που θα έχει τον πρώτο λόγο στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του.
*** Κι όχι ο μη εκτελεστικός πρόεδρος της χώρας, Χέρτζογκ, που είχε αναγάγει περίπου σε «στόχο ζωής» η Ιερουσαλήμ να αγκαλιάσει σφιχτά, ξανά, την Άγκυρα.
*** Γιατί, όσος πολιτικός ρεαλισμός κι αν επικρατήσει την επόμενη μέρα των εκλογών στο Ισραήλ, θα δυσκολευτώ πολύ να δω τον Νετανιάχου να… αγκαλιάζεται με τον Ερντογάν κάποια μέρα και να του χτυπά φιλικά το χέρι στην πλάτη.
*** Αυτά.
*** Και κάτι τελευταίο, σχετικό με όλα τα παραπάνω. Μην αγνοείτε τον ρόλο που θέλει να παίξει (και) η Μόσχα στην περιοχή. Κι αν έχετε αμφιβολίες επ’ αυτού, έχω να σας δώσω μια συμβουλή:
*** Παρατηρήστε προσεκτικά την εν εξελίξει διαδικασία για την εκλογή του νέου αρχιεπισκόπου στην Κύπρο. Θα είναι κάτι παραπάνω από διδακτική, αναφορικά μ’ αυτόν τον ρόλο (πάντα…).
