Βίοι παράλληλοι για τον Αλέξη Τσίπρα και την Μαρία Καρυστιανού που αναζητούν πολιτική έκφραση με έναν… ανορθόδοξο τρόπο. Ο τρίτος υποψήφιος, Αντώνης Σαμαράς, εφόσον τολμήσει να κάνει το επόμενο βήμα, κινείται σε πιο παραδοσιακές ράγες. Πόσο έχουν μετακινηθεί τα τρία εν δυνάμει ρεύματα ώστε να αποκρυσταλλωθούν στον πολιτικό χάρτη; Ποιες πιθανότητες επιτυχίας έχουν;
Αναμφίβολα η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα σχεδόν μονοπώλησε την πολιτική ατζέντα τα τελευταία 24ωρα. Η έκδοση του βιβλίου του πρώην πρωθυπουργού προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις τόσο στον χώρο της Αριστεράς όσο και ευρύτερα. Το άδειασμα σε πρώην συντρόφους και συνεργάτες του πυροδότησε μπαράζ αντιδράσεων από αυτούς, κλυδωνισμούς στον ΣΥΡΙΖΑ, ενίσχυση των διασπαστικών τάσεων στη Νέα Αριστερά, ρελάνς δηλώσεων από τους Στέφανο Κασσελάκη και Γιάνη Βαρουφάκη, καθώς και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μια σύρραξη «ενός εναντίον όλων» που θα πάρει χρόνο να κατασιγάσει, την ώρα που τόσο η κυβέρνηση όσο και το ΠΑΣΟΚ -για την ακρίβεια ορισμένα από τα στελέχη του- ασκούν δριμεία κριτική στην επιδίωξη του κ. Τσίπρα να κόψει τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν και τα πεπραγμένα της πρωθυπουργίας του.
Σε κάθε περίπτωση γίνεται φανερό πως ο κ. Τσίπρας αποτολμά ένα εγχείρημα που δεν έχει παγκόσμιο προηγούμενο: Μέσω του βιβλίου του να οργανώσει ένα κίνημα ή έναν πολιτικό σχηματισμό, με στόχο την ολική επαναφορά του στην ενεργό πολιτική σκηνή, μόλις δύο χρόνια μετά την παραίτησή του από αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί πρώην πρωθυπουργοί στην Ευρώπη έχουν γράψει τα απομνημονεύματά τους, αλλά κανένας ως σκαλοπάτι για ένα comeback. Ο πρώην πρωθυπουργός προσδοκά ότι το κύμα επιθέσεων με αφορμή τα όσα καταμαρτυρεί στο βιβλίο του θα κοπάσει, ώστε να μπορέσει να κάνει το επόμενο βήμα. Σε ποια κατεύθυνση και με ποια μέσα -και οικονομικά; Παραμένει ζητούμενο. Η κ. Μπακογιάννη, σε συνέντευξή της, πρόβλεψε ότι ο κ. Τσίπρας θα κάνει κόμμα, αλλά σημείωσε ότι «από το επιθυμώ να κάνω κόμμα μέχρι να βρεθούν τα στελέχη, ποιοι θα μπούνε μπροστά, τι θα κάνουν, μέχρι να βγει ένα πρόγραμμα, ο δρόμος είναι μακρύς και άγνωστος». Το ερώτημα είναι αν το προδικασμένο εγχείρημα του κ. Τσίπρα θα επιχειρήσει να ενώσει τον κατακερματισμένο χώρο της Αριστεράς ή ο ίδιος θα αποτολμήσει ένα άνοιγμα στο Κέντρο, με άγνωστα προς το παρόν υλικά. Κι όλα αυτά, την ώρα που η δημοσκόπηση της GPO (Παραπολιτικά 22/11/25) έδινε ένα 18,8% γι’ αυτούς που θεωρούν πιθανό να ψηφίσουν το νέο κόμμα (προηγούμενη μέτρηση, 20,2%).
Η Μαρία Καρυστιανού συνεχίζει να φλερτάρει με την ιδέα να ηγηθεί ενός πολιτικού φορέα με έντονα αντισυστημικά χαρακτηριστικά, έξω από το «σύστημα». Βέβαια, το κατά Νίκο Καραχάλιο εγχείρημα για τη δημιουργία πολιτικής κίνησης το περασμένο καλοκαίρι «κάηκε», με την ίδια να φαίνεται να διστάζει για το αποφασιστικό βήμα. Ωστόσο, άλλοι πλέον συνεργάτες της επιμένουν μεν να δώσει το πολιτικό παρών στις προσεχείς εκλογές, την συμβουλεύουν όμως να κάνει προσεκτικά βήματα και πιθανότατα να εξαγγείλει την πολιτική της πρωτοβουλία λίγο πριν από τις εκλογές του 2027. Προς το παρόν, η κ.Καρυστιανού συνεχίζει να περιοδεύει ανά την επικράτεια, με το «ανάθεμα» για τα κόμματα, τη Δικαιοσύνη, με συγκεντρώσεις και ομιλίες που έχουν αξιόλογη μαζικότητα και έντονο αντισυστημικό χρώμα. Σίγουρα το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ναι μεν συγκίνησε και κινητοποίησε την κοινή γνώμη ως μητέρα θύματος στα Τέμπη και πρωτοστάτησε στις μαζικές διαδηλώσεις του περασμένου Φεβρουαρίου, ωστόσο αυτό δεν σηματοδοτεί αυτόματα και αποδοχή από τους πολίτες της εκμετάλλευσης της θέσης της για την είσοδό της στην πολιτική σκηνή. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ερώτημα της έρευνας της GPO για το πόσο πιθανό είναι να ψηφίσουν ένα «κόμμα Καρυστιανού», θετικά απαντά το 19,5% των ερωτηθέντων, με ένα 71,6% να τοποθετείται αρνητικά.
Δυσκολότερο φαντάζει το πιθανό εγχείρημα του Αντώνη Σαμαρά να δημιουργήσει κόμμα, καθώς το ποσοστό αυτών που δηλώνουν ότι θα τον ψήφιζαν είναι μονοψήφιο (8,5% στην GPO), αν και ο ίδιος αμφισβητεί την πιστότητα των μετρήσεων. Με πιθανές προσβάσεις στην Ελληνική Λύση και τη Φωνή Λογικής και λιγότερες -αλλά όχι χωρίς επιπτώσεις- στη ΝΔ, κάνει αρκετούς να αναρωτιούνται ποια μπορεί να είναι η δυναμική ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Ωστόσο υπάρχουν δύο δεδομένα που αποτελούν κοινό παρονομαστή και για τις τρεις κυοφορούμενες τάσεις στον πολιτικό χάρτη. Το ένα έχει να κάνει με το προσωποκεντρικό χαρακτήρα αυτών των κινήσεων. Ο Αλέξης Τσίπρας καταδίκασε τους πρώην συνεργάτες του, αλλά ακόμα δεν γνωρίζουμε με ποιους θα πορευτεί στο μέλλον. Η Μαρία Καρυστιανού εμφανίζεται ως η αδιαμφισβήτητη επικεφαλής μιας δραστηριότητας, από την οποία οι όποιοι συνεργάτες της βρίσκονται στο παρασκήνιο. Το ίδιο ισχύει και για τον Αντώνη Σαμαρά.
Σε κάθε περίπτωση είτε αντισυστημικά είτε ανορθόδοξα, η σχηματοποίηση των πολιτικών ρευμάτων που εκπροσωπούν οι τρεις παράγοντες, δεν μπορεί παρά να έχει επιπτώσεις στους υπάρχοντες συσχετισμούς δυνάμεων.
