Τσίπρας, Σαμαράς, Καρυστιανού: Η αρχή της αβεβαιότητας στο πολιτικό σύστημα

Μια υβριδική κατάσταση «πολιτικής αναμονής»  βιώνουμε με την πιθανή εμφάνιση πολιτικών κινήσεων από τους Αλέξη Τσίπρα, Αντώνη Σαμαρά και Μαρία Καρυστιανού. Βέβαια, οι προσεγγίσεις των τριών για την είσοδο στην πολιτική σκηνή διαφέρουν. Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει την παρουσίαση του βιβλίου του «Ιθάκη», ο Αντώνης Σαμαράς πέραν των μετρημένων παρεμβάσεών του σιωπά, ενώ η Μαρία Καρυστιανού σπεύδει να προδιαγράψει τη δημιουργία πολιτικής κίνησης, χωρίς όμως να προσδιορίζει τις συντεταγμένες.

Μέσα σε αυτό το νεφέλωμα, πολλοί επιχειρούν να ερμηνεύσουν τις επιπτώσεις και τις αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς. Τροφή γι’ αυτό δίνουν οι μετρήσεις που επιχειρούν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων-όχι για όλες τις περιπτώσεις. Βέβαια άλλο η μέτρηση για τα υπαρκτά κόμματα και άλλο οι συμπάθειες για τα μελλοντικά… Τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα και το ερώτημα για τη χρονιά που έρχεται είναι αν, τελικά, εξαγγελθούν τα νέα κόμματα, ποιες θα είναι οι πραγματικές τους επιδόσεις.

Παρόλα αυτά, ας δούμε τι καταγράφουν ορισμένες εταιρείες για τα ποσοστά συμπάθειας και προτίμησης για τους τρεις προαναφερθέντες.

Πώς «φωτογραφίζουν» οι έρευνες τους «Τρεις»

*Μετρήσεις Δεκεμβρίου 2025. Στα ζευγάρια αριθμών (ποσοστά), ο πρώτος αναφέρεται σε σίγουρες ή θετικές ψήφους και ο δεύτερος σε συμπάθειες, πιθανότητα ψήφου.

————————————————————————————————-

Επιβεβαιώνεται πως οι μετρήσεις αυτές δεν μπορεί να συγκρίνονται με τα ποσοστά των υπαρχόντων κομμάτων. Άλλωστε στις έρευνες που επιχειρείται η καταγραφή τάσεων των τριών, τα ποσοστά των κομμάτων του πολιτικού φάσματος δεν μεταβάλλονται με τις καταγραφές τάσεων και διαθέσεων μελλοντικών σχημάτων. Παρόλα αυτά δεν λείπουν οι επικοινωνιακές ταυτίσεις των μετρήσεων, με προφανή στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων.

Ας μείνουμε όμως σε ορισμένες παρατηρήσεις σε ό,τι αφορά τις τάσεις για τους τρεις. Σαφώς υποδηλώνουν την ύπαρξη πολιτικού κενού, αλλά όχι απαραίτητα και βέβαιης εκλογικής επιτυχίας. Οι μετρήσεις για την κ. Καρυστιανού  έχουν να κάνουν περισσότερο με φαινόμενα θυμού, συνολικής απόρριψης  και κοινωνικής αγανάκτησης-με δυο λόγια  καταγράφουν ένα αντισυστημικό προφίλ. Αντίθετα, οι προσεγγίσεις του κ. Τσίπρα θα κριθούν από το αν πείσει τους συμπαθούντες πως όχι μόνο αποστασιοποιείται από τον υπαρκτό ΣΥΡΙΖΑ αλλά προτάσσει ένα νέο αφήγημα-που προς το παρόν παραμένει ζητούμενο. Άγνωστες είναι και οι προθέσεις για το αν στοχεύσει στη δημιουργία ενός φορέα που θα απευθύνεται και στο Κέντρο. Όσο για τον κ. Σαμαρά, προφανώς κινείται προς συντηρητικούς ψηφοφόρους που θεωρούν ότι η ΝΔ «μπατάρει» προς το Κέντρο, έχοντας σκληρό ανταγωνισμό τόσο από την Ελληνική Λύση όσο και τη Φωνή Λογικής.

Τι θα συμβεί όμως αν τελικά έχουμε τη συγκρότηση τριών πολιτικών σχημάτων μέσα στο 2026; Προφανώς  τα θηριώδη ποσοστά των επιρροών και συμπαθειών θα συρρικνωθούν. Θα υπολογίσουμε πιο πιθανή την επίδοση ποσοστών θετικών ψήφων-αν και αυτό είναι συζητήσιμο. Με βάση τον πίνακα, η «τριάδα» θα κινηθεί σε ένα φάσμα πέριξ του 20% συνολικά- η Metron εκτιμά την συνολική επίδοση στο 30%. Αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Ποιες είναι οι προφανείς επιπτώσεις; Πρώτον, θα καταστεί πιο δύσκολη η επίτευξη της αυτοδυναμίας για τη ΝΔ. Δεύτερον, θα ενταθεί ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, τόσο δεξιά όσο και στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Τρίτον, συνέπεια του προηγούμενου, θα  ενισχυθεί η πολιτική αστάθεια και με τα σημερινά δεδομένα, θα  γίνει ακόμα δυσκολότερη η σύναψη σοβαρών συνεργασιών, κυρίως σε ό,τι αφορά στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Από τους υπάρχοντες σχηματισμούς, η ΝΔ θεωρεί ότι οι βασικές παρενέργειες των νέων σχημάτων θα αφορούν κυρίως το χώρο της Κεντροαριστεράς, αν και ανησυχεί για δικές της απώλειες λόγω της πιθανής εμφάνισης του κόμματος Σαμαρά. Απώλειες, που έστω και αν θα είναι οριακές, θα μειώνουν τις πιθανότητες του αφηγήματος για τρίτη αυτοδυναμία.  Το ΠΑΣΟΚ επίσης εκτιμά ότι παρά τις πιέσεις που δέχεται, θα δείξει αντοχές και αντανακλαστικά, βασιζόμενος στον προγραμματικό του λόγο και τη θεσμική του αξιοπιστία.  Ωστόσο, δεν είναι αμελητέες οι διαμάχες στη Χαριλάου Τρικούπη τόσο για τη σημερινή δημοσκοπική στασιμότητα όσο και για το πρόβλημα των συμμαχιών με την Αριστερά, που κάθε άλλο παρά αμβλύνονται. Σε εξαιρετικά δύσκολη θέση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που σε περίπτωση  δημιουργίας κόμματος Τσίπρα θα βρεθεί σε ελεύθερη πρώτη από τον… «εξώστη». Παράλληλα, τόσο η Νέα Αριστερά, όσο και το Κίνημα Δημοκρατίας του Στ. Κασσελάκη φαίνεται να δέχονται ισχυρά πλήγματα από πιθανή «επανεκκίνηση» του Αλ. Τσίπρα στην πολιτική αρένα, με πιθανή την έξοδό  τους από το Κοινοβούλιο.   Σκληρό ανταγωνιστή  από την Μαρία Καρυστιανού, εφόσον υλοποιήσει τις προθέσεις της για πολιτική κίνηση, θα συναντήσει και η Πλεύση Ελευθερίας.  Η κ. Καρυστιανού και η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα ανταγωνίζονται με συγγενική ατζέντα.

Το κρίσιμο ερώτημα θα είναι πάντως αν, σε συνθήκες έντονου πολιτικού ανταγωνισμού και τοξικότητας, θα «μετρήσουν» ο προγραμματικός λόγος και η ανάγκη να κυβερνηθεί ο τόπος ή αν θα μπούμε σε μια πορεία μετάβασης σε ένα νέο τοπίο, τις παραμέτρους του οποίου ακόμα δεν γνωρίζουμε.