Από το… παράθυρο μπήκε τα τελευταία 24ωρα και πάλι το «αγκάθι» της σύμπλευσης των κομμάτων στην Κεντροαριστερά. Αφορμή, τόσο η άκαρπη πρωτοβουλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου να κατατεθεί κοινή πρόταση της αντιπολίτευσης για προανακριτική επιτροπή με αφορμή τη δικογραφία για τον Κώστα Καραμανλή που έφτασε στη Βουλή, όσο και δηλώσεις στελεχών της Αριστεράς όπως του Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι «όλοι οι καλοί χωράνε» σε μια συζήτηση για ενότητα, ακόμα και η Πλεύση Ελευθερίας ή το ΜΕΡΑ25.
Όμως μείζον θέμα ανέκυψε και για το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που γνωρίζει δημοσκοπική στασιμότητα και στο τελευταίο κύμα δημοσκοπήσεων, φαίνεται να εξακολουθεί να βασανίζεται από τον διχασμό της βάσης του ό,τι αφορά την προοπτική συνεργασίας με τα κόμματα της Αριστεράς. Ένας ακόμη πονοκέφαλος για τον Νίκο Ανδρουλάκη, που αν και ξεκαθάρισε ότι το ΠΑΣΟΚ θα ακολουθήσει αυτόνομη πορεία προς τις εκλογές και πως ένα συν ένα στην πολιτική μπορεί να κάνουν λιγότερο από δύο, δεν σημαίνει ότι απαλλάχθηκε από το πρόβλημα που διχάζει τους οπαδούς του Κινήματος.
Συγκεκριμένα, στη δημοσκόπηση της GPO, στο ερώτημα εάν το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να ακολουθήσει αυτόνομη πορεία, το 44% απαντά θετικά, όμως παράλληλα το 41,1% θεωρεί ότι πρέπει να επιδιώξει συνεργασία με τα κόμματα της Αριστεράς. Επιπλέον, στο ερώτημα αν τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, εφόσον ενωθούν, αν μπορούν να κερδίσουν τη ΝΔ στις προσεχείς εκλογές, το 52,7% απαντά θετικά ενώ το 44% αρνητικά.
Διχασμοί και διλήμματα
Ας δούμε όμως ποια είναι τα κόμματα της Αριστεράς με τα οποία ζητούμενο για το… ήμισυ ΠΑΣΟΚ είναι η συνεργασία και σε ποια βάση μπορεί αυτή να επιτευχθεί. Ο λόγος γίνεται για τον ΣΥΡΙΖΑ, την Πλεύση Ελευθερίας, το ΚΚΕ, το Κίνημα Δημοκρατίας του Στ. Κασσελάκη, τη Νέα Αριστερά και το ΜΕΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη. Ή μήπως όχι;
Όχι! Ακόμα και ο κ. Τσακαλώτος από την «εξίσωση» των συνεργασιών αποκλείει εξ ορισμού το ΚΚΕ και το Κίνημα Δημοκρατίας. «Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσει η συζήτηση και με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και με το ΠΑΣΟΚ και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με το ΜέΡΑ25» δήλωσε, κάνοντας μια κωλοτούμπα σε όσα μέχρι πρότινος πρέσβευε για αυτόνομη πορεία της Νέας Αριστεράς.
Χωράει όμως η Ζωή Κωνσταντοπούλου σε ένα σχήμα νίκης κατά της ΝΔ, τώρα μάλιστα που είναι δεύτερο κόμμα δημοσκοπικά; «Η συγκυριακή άνοδος των ποσοστών της Πλεύσης Ελευθερίας είναι και ένα σύμπτωμα της αποπολιτικοποίησης και της αποϊδεολογικοποίησης της κοινωνίας, λόγω των διαψεύσεων που έχει βιώσει τα τελευταία χρόνια από τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις» ήταν το κατηγορηματικό σχόλιο του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ Κώστα Τσουκαλά για την Πλεύση Ελευθερίας. Όμως και ο Σωκράτης Φάμελλος εκτιμά πως «η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν έχει τοποθετηθεί με προοδευτικές απόψεις για ένα προοδευτικό πρόγραμμα». Συνεργασία με όλους πλην Ζωής προτείνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παππάς, την ίδια ώρα που η κ. Κωνσταντοπούλου δηλώνει πως δεν πορεύεται «ούτε αριστερά ούτε δεξιά αλλά μπροστά». Ωστόσο, η ειρωνεία είναι πως ενώ (σχεδόν) όλοι-πλην εσχάτως του Στ. Κασσελάκη-αποκηρύσσουν την Ζωή Κωνσταντοπούλου από ένα κεντροαριστερό προσκλητήριο, στην ερώτηση της GPO, ποιο πρόσωπο πρέπει να ηγηθεί στην Κεντροαριστερά, πρώτη στις προτιμήσεις έρχεται η… Πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας με 20,3%! Ακολουθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης με 16,4% και μόλις τρίτος ο Αλέξης Τσίπρας με 15,5%.
Προγραμματική Βαβέλ
Στην ουσία αν επιχειρήσουμε να λύσουμε την… τριτοβάθμια αυτή εξίσωση των επιθυμιών για συνεργασίες, τότε ανακύπτει ένα άλλο ερώτημα. Σε ποια βάση μπορεί να επιτευχθεί μια συνεργασία με μέρος, έστω, των κομμάτων που την ευαγγελίζονται; Εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ’ ό,τι η πρόταση του κ Φάμελλου για ένα κοινό ψηφοδέλτιο «για να πέσει η ΝΔ». Αν μιλάμε για ένα είδος «λαϊκού μετώπου» α λα γαλλικά, όπως αυτό που σχηματίσθηκε πέρσι στις γαλλικές εκλογές με συμμετοχή του Μελανσόν, των Σοσιαλιστών, του ΚΚ, των Οικολόγων και άλλων δυνάμεων- και υμνήθηκε από τους εγχώριους ζηλωτές του-πλέον αυτό δεν υφίσταται από τις αρχές του χρόνου. Η αποχώρηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος και η άρνησή του να συνδράμει σε πρόταση μομφής για την πτώση (και) της κυβέρνησης Μπαϊρού. Σηματοδότησε τη διάλυση του Λαϊκού Μετώπου και την έναρξη των εκατέρωθεν πυρών για την αποτυχία του εγχειρήματος.
Αν όμως μιλάμε για προγραμματικές συγκλίσεις, τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα. Δυνάμεις, που εμφανίζονται συγγενικές στο αριστερό φάσμα ενστερνίζονται διαμετρικά αντίθετες θέσεις σε κρίσιμα ζητήματα. Παραδείγματα; Στο θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην έρευνα της Eteron, θετικά απαντά το 87% όσων ψήφισαν ΝΔ αλλά και το 50,1% του ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με το 10,3% του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα γίνει χωριό σε ένα άλλο κρίσιμο τομέα της ενέργειας όταν το ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων, την ώρα που το ΜΕΡΑ25 κηρύσσει ανένδοτο και η Νέα Αριστερά δηλώνει εξαρχής κάθετα αντίθετη;
Το συμπέρασμα; Άλλοι οι νεφελώδεις επιθυμίες της κοινής γνώμης και άλλο η σκληρή πραγματικότητα. Όσο για το ΠΑΣΟΚ όσο και αν ακούγεται ανακόλουθο, ο πιο ασφαλής δρόμος για να μη διχαστεί μέχρι τις εκλογές είναι να ακολουθήσει με συνέπεια την αυτόνομη πορεία του…
