Του Γιάννη Κουρτάκη
Την επομένη των εκλογών του 2023, αν όχι την προηγουμένη, είχε αρχίσει να αναπτύσσεται μια συζήτηση στα πολιτικοδημοσιογραφικά γραφεία σε σχέση με τα μελλοντικά σχέδια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στο πλαίσιο αυτό, γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά και διάφορα για το ενδεχόμενο ανάληψης ευρωπαϊκού ρόλου από την πλευρά του Έλληνα πρωθυπουργού και άλλα παρόμοια. Εγκαίρως και χωρίς να χάσει χρόνο, ο ίδιος έσπευσε να διαψεύσει μια τέτοια προοπτική, ξεκαθαρίζοντας ότι θα ηγηθεί της Ν.∆. (όπως και έγινε) στις εκλογές του 2023, ενώ το αυτό έχει δηλώσει και για τις εκλογές του 2027. Αν κάτι διαφοροποιεί τον Μητσοτάκη σε σχέση με όλους τους ηγέτες της Μεταπολίτευσης, είναι ότι υπερασπίζεται μέχρι τέλους (αδιαφορώντας για το όποιο κόστος) αυτά που δηλώνει στον δημόσιο λόγο του. Για παράδειγμα, όταν, το 2019, άλλαξε τον εκλογικό νόμο, είχε δεσμευτεί ότι δεν θα τον ξανάλλαζε, αν δεν τον βόλευαν τα δημοσκοπικά ευρήματα. Αυτό, δηλαδή, που έκανε.
Την ίδια ώρα, ξεκαθάρισε ότι θα εξαντλήσει την τετραετία, όπως και έκανε, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις που δεχόταν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης κυβερνητικής θητείας του. Αυτήν ακριβώς τη συνέπεια θέλει να υπερασπιστεί και κατά την τρέχουσα τετραετία, που, κατά κοινή ομολογία, είναι εμφανώς πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Και πάλι ο Μητσοτάκης δεν δείχνει διατεθειμένος να παρεκκλίνει της πορείας που έχει χαράξει. Απεναντίας, έχει προσηλωθεί στον αρχικό στόχο, τον οποίο υπερασπίζεται μετά πάθους. Αυτό, λοιπόν, που προέχει είναι το απτό αποτέλεσμα. Από αυτό θα κριθεί η κυβέρνηση και όχι από τις επιδόσεις στα social media και όλα τα υπόλοιπα, που, δυστυχώς, έχουν πάψει να έχουν τον πολλαπλασιαστή που είχαν από το 2019 μέχρι το 2023.
Ο πρωθυπουργός, που αρέσκεται στο να παρακολουθεί (εκτός των άλλων) και τα δημοσκοπικά ευρήματα, θεωρεί ότι, αν η κυβέρνηση επιδείξει την απαιτούμενη πειθαρχία, είναι εφικτή μέχρι και η επίτευξη της αυτοδυναμίας στις επόμενες εκλογές, που κατά πάσα πιθανότητα θα εξελιχθούν σε δύο αναμετρήσεις, μέχρι να συγκροτηθεί κυβέρνηση. Επειδή, λοιπόν, μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να φαντάζει και ως πολιτική ουτοπία, θέλω να σας παραθέσω υποθετικά σενάρια, με νούμερα, για να δούμε πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συγκροτηθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Η αυτοδυναμία είναι άμεσα συνδεδεμένη με το άθροισμα των εκτός Βουλής κομμάτων. Για παράδειγμα, με ένα 5% να μένουν εκτός Βουλής, η αυτοδυναμία επιτυγχάνεται με 38,4%. Ωστόσο, με δεδομένο τον πολυκερματισμό που παρατηρείται τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερή πλευρά του πολιτικού σκηνικού, εκτιμάται ότι το άθροισμα των εκτός Κοινοβουλίου σχηματισμών θα προσεγγίσει το 10%, χωρίς κανείς να μπορεί να αποκλείσει να το ξεπεράσει κατά πολύ. Στο υποθετικό σενάριο που τα εκτός Βουλής κινηθούν στο 11%, η αυτοδυναμία πέφτει στο 36%. Η ανυπαρξία εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, επί της ουσίας, έχει μετατρέψει τις επόμενες κάλπες σε αγώνα με μία ομάδα, που δεν είναι άλλη από τη Ν.∆.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ποιος θα είναι ο νικητής των εκλογών. Οπως το βράδυ των εκλογών θα ξέρουμε ποιον επιθυμούν οι πολίτες για πρωθυπουργό. Επειδή πρωτίστως επιλέγουν κυβερνήτη και δευτερευόντως κόμμα, είναι αυτονόητο ότι της επόμενης κυβέρνησης θα ηγηθεί ο ηγέτης που θα κόψει πρώτος το νήμα των εκλογών. Ολα τα υπόλοιπα αποπνέουν μια εξωθεσμικότητα, που, όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη Ιστορία, στις δεύτερες εκλογές εξελίσσεται σε πολλαπλασιαστή για το πρώτο κόμμα. Με αυτά και με όσα βλέπουμε να εξελίσσονται στην Κεντροαριστερά, είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης έχει έναν εχθρό που δεν είναι άλλος από τον κακό εαυτό της κυβέρνησής του. Τώρα, όσο για τον ίδιο και τα επόμενα σχέδιά του, το ραντεβού που έχει δώσει είναι για το 2029. Τότε που θα ξεκινήσει και πάλι η κουβέντα για τις θέσεις στην Κομισιόν και δεν ξέρω πού αλλού. Οπότε όσοι εντός της Ν.∆. βιάζονται θα πρέπει να κάνουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, υπομονή για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
