Στο ρευστό πολιτικό σκηνικό των ημερών, αναζωπυρώθηκε εκ νέου η φιλολογία για το comeback δύο πολιτικών και μάλιστα σε εντελώς διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Από τη μια, ένα άρθρο του Αντώνη Σαμαρά στην εφημερίδα «Τα Νέα» το περασμένο Σάββατο, με σφοδρή κριτική εφ όλης της ύλης κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη συνοδεύτηκε από σενάρια δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα δεξιά του πολιτικού φάσματος από τον πρώην πρωθυπουργό. Από την άλλη, η φθίνουσα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των άλλων κομμάτων της Αριστεράς έδωσε χώρο για αναθέρμανση των σεναρίων επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική δράση. Πόση βάση έχουν όλα αυτά όμως;
Το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά στα Νέα με την επωδό ότι «αυτή δεν είναι κυβέρνηση της ΝΔ αλλά κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη» έδωσε έναυσμα για τα σενάρια περί νέου κόμματος, την ώρα που συνεργάτες του συντηρούσαν τη σχετική φιλολογία, αρνούμενοι να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν τα σχετικά σενάρια. Αν και δημοσκοπικά δεν προκύπτει δυναμική δημιουργία νέου κόμματος δεξιά της ΝΔ, ωστόσο φαίνεται πως ο κ. Σαμαράς εκτιμά πως οι σημερινοί συσχετισμοί στο χώρο αυτό και η ύπαρξη κομμάτων που χαρακτηρίζονται από στασιμότητα και διαμάχες δεν προσφέρει διέξοδο σε σημαντικό αριθμό συντηρητικών ψηφοφόρων, που διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική όπως ασκείται, αλλά επιλέγουν τη μη συμμετοχή ή και την αποχή από τα πολιτικά δρώμενα.
Αν και στο Μαξίμου εκτιμούν πως δεν υπάρχουν ενδείξεις για δημιουργία πολιτικής κίνησης κι ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη δήλωνε πως το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» και ότι το εγχείρημα δεν θα πετύχει, έκπληξη προκάλεσαν οι εκ δεξιών αντιδράσεις στην παρέμβαση Σαμαρά. Ο Πάνος Καμμένος σε μια ασυνήθιστη παρέμβασή του δήλωσε πως ο κ. Σαμαράς είναι «ο τελευταίος που μπορεί να ηγηθεί της ατζέντας Τραμπ στην Ελλάδα», θυμίζοντας ακόμα ότι… έριξε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1003. Ο επικεφαλής της Ελληνικής Λύσης Κυριάκος Βελόπουλος δήλωσε πως ο Αντώνης Σαμαράς έχει ψηφίσει τα πάντα και ξύπνησε μια μέρα και το παίζει αντάρτης».
Την ίδια ώρα, κι ενώ στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, ο κατακερματισμός γίνεται σήμα κατατεθέν στην τρέχουσα πολιτική περίοδο, με συνάξεις, γεύματα και δείπνα που δεν οδηγούν πουθενά, αναζωπυρώνεται η συζήτηση για το ενδεχόμενο επανεμφάνισης του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο. Αν και οι μέχρι πρόσφατα πληροφορίες συνέκλιναν στην επιστροφή του μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2027, τόσο οι διεθνείς εξελίξεις όσο και οι εκτιμήσεις ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αγκομαχά, καθώς και οι αδιέξοδες πορείες των συνιστωσών της πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς κάνει ορισμένους να εκτιμούν ότι δεν αποκλείεται να κάνει το αποφασιστικό βήμα πολύ νωρίτερα από τους αρχικούς προγραμματισμούς του. Ορισμένες ενδείξεις όπως οι στοχευμένες παρεμβάσεις του ή η εκ νέου «επιστράτευση» συνεργατών του όπως του Β. Καλπαδάκη, που είχε «μετακομίσει» σε διπλωματικό πόστο στην Αυστρία αποτελούν ενδείξεις για μια επιτάχυνση των διεργασιών του.
Σε όλα αυτά υπάρχουν δύο σταθμοί που θα συζητηθούν. Ο ένας έχει να κάνει με τη δεύτερη Διεθνή Διάσκεψη του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσίπρα, που έχει κλείσει για τις 10 Ιουνίου. Δυο μέρες αργότερα, στις 12 του μήνα ξεκινά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλά θα φανούν για τις προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα στους δύο αυτούς σταθμούς- αν και τόσο ο Σωκράτης Φάμελλος όσο και άλλα στελέχη όπως ο Νίκος Παππάς θεωρούν ότι το κεφάλαιο επιστροφής του Τσίπρα έχει κλείσει οριστικά. Είναι όμως έτσι; Συνεργάτες του Τσίπρα παρέπεμπαν στην τελευταία δημοσκόπηση της Opinion Poll (5/5/2025), σύμφωνα με την οποία το 62,4% των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν θετικά την επιστροφή του στην ενεργό δράση ενώ θετικά την κρίνει και το 26,4% της κοινής γνώμης. Για σύγκριση, στην εκτίμηση ψήφου της ίδιας δημοσκόπησης, το συνολικό ποσοστό για ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας και ΜΕΡΑ25 μετά βίας φτάνει στο 13%…
Αν όμως η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα συγκινεί μέρος της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι εκτιμούν ότι έχει τα φόντα να συσπειρώσει ένα μέρος της εν διαλύσει Αριστεράς, τα εμπόδια που υπάρχουν δεν παραγνωρίζονται. Ο Αλέξης Τσίπρας χρεώνεται τις βαριές ήττες του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές από το 2019 μέχρι σήμερα, τον τρόπο που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, το «δαχτυλίδι» που έδωσε στον Στέφανο Κασσελάκη για να ακολουθήσουν όλα τα τραγελαφικά που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ κοντά στα όρια του 3%. Επιπλέον, οι μνήμες από τις ημέρες διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παραμένουν νωπές για ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης. Όλα αυτά χωρίς ίχνος αυτοκριτικής από τον ίδιο για την καθοδική αυτή πορεία. Παράλληλα, γρίφοι αποτελούν τόσο η όποια προγραμματική πλατφόρμα όσο, κυρίως, το ποιοι συνεργάτες θα επιλεγούν για το νέο εγχείρημα.
Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στο σκηνικό ρευστότητας που καταγράφεται εδώ και καιρό περισσότερο ως σενάρια παρά ως παράμετροι που εμπεριέχουν δυναμική. Ενδεικτικές όμως είναι και οι δύο περιπτώσεις της αμηχανίας ου επικρατεί τόσο στο φάσμα δεξιά της ΝΔ όσο και στο πολυδιασπασμένο χώρο της Αριστεράς.
