Όπως είναι γνωστό, η χώρα μας υποχρεώθηκε την περίοδο των μνημονίων, να πάρει επώδυνες αποφάσεις σε πολλά ζητήματα, όπως μείωση μισθών και συντάξεων και ανατροπές στο νομοθετικό πλαίσιο που αφορά στις εργασιακές σχέσεις.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια περίοδο που έχουμε τη δυνατότητα να θεραπεύσουμε αδικίες και να βελτιώσουμε την κατάσταση γενικότερα, χωρίς να θεωρούμε ότι μπορούμε να επανέλθουμε πλήρως στο καθεστώς που ίσχυε πριν το 2010. Ειδικότερα σε σχέση με τις εργασιακές σχέσεις και τις συνθήκες που επικρατούν στην αγορά εργασίας, το τοπίο που έχει διαμορφωθεί είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο προηγούμενων δεκαετιών.
Οι ατομικές συμβάσεις επικρατούν σε μεγάλο βαθμό και σημαντικά δικαιώματα των εργαζομένων έχουν περιοριστεί. Οι αυξήσεις των μισθών περιστρέφονται γύρω από το κατώτατο μισθό και περιορίζονται κυρίως σε όσους αμείβονται με αυτόν.
Οι εργαζόμενοι που αμείβονται μέσα από συλλογικές συμβάσεις εργασίας είναι κάτω από το 30% του συνόλου των μισθωτών στη χώρα μας, όταν στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης το αντίστοιχο ποσοστό κινείται σε επίπεδα πάνω από το 70%. Για το λόγο αυτό και οι ευρωπαϊκές οδηγίες συνιστούν στην ελληνική Κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα στις αποφάσεις που θα οδηγούν σε υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Με αυτή την έννοια η συμφωνία που παρουσίασε η Κυβέρνηση, έστω και αν γίνεται με καθυστέρηση, έστω και αν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορική, αποτελεί ένα βήμα θετικό. Μένουν να γίνουν πολλά βήματα ακόμη για να υπάρξει ένα νέο κανονιστικό πλαίσιο τέτοιο ώστε να απαντά στα σύγχρονα προβλήματα της αγοράς εργασίας.
Ένα από τα πολλά βήματα που μένουν και δυστυχώς δεν περιλαμβάνονται στη συμφωνία είναι η επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Ένα δεύτερο επίσης πολύ βασικό βήμα είναι η επαναφορά της δυνατότητας μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία .
Ένα τρίτο σημαντικό ζήτημα είναι η αντιμετώπιση προβλημάτων που σχετίζονται με την παραβατικότητα επιχειρήσεων. Και ας περιοριστούμε στη μη καταβολή δεδουλευμένων. Πολλοί εργαζόμενοι στερούνται ακόμη και το βασικό τους μισθό και τρέχουν στα δικαστήρια να δικαιωθούν, πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Για να σταθούμε, όμως, στα όσα περιλαμβάνει η συμφωνία, είναι πρώτα – πρώτα να δούμε τι ακριβώς θα νομοθετήσει η Κυβέρνηση σε υλοποίηση της συγκεκριμένης συμφωνίας . Γιατί η συμφωνία είναι ένα πλαίσιο και εκείνο που έχει σημασία είναι ο νόμος και τι θα περιλαμβάνει.
Δεύτερο σημαντικό θέμα είναι η εφαρμογή του νέου νομοθετικού πλαισίου και ο έλεγχος.
Θα υπάρξουν κίνητρα για τις επιχειρήσεις, αλλά και υποχρεώσεις προκειμένου να συμμετέχουν σε συλλογικές διαπραγματεύσεις οι οποίες θα οδηγήσουν σε συλλογικές συμβάσεις εργασίας; Οι οποίες βεβαίως συμβάσεις δεν θα περιλαμβάνουν μόνο θέματα μισθολογικά άλλα και άλλα πολλά, όπως άδειες, επιδόματα, προγράμματα κατάρτισης κ.λπ.
Εκείνο που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και αυτό πρωτίστως η Κυβέρνηση είναι ότι η αγορά εργασίας βρίσκεται σε απορρύθμιση και απαιτείται επαναρρύθμιση που θα απαντά στα νέα προβλήματα. Ο διάλογος μεταξύ των κοινωνικών εταίρων θα πρέπει να είναι συνεχής.
Ένας ουσιαστικός κοινωνικός διάλογος που είναι απαραίτητο να διευρυνθεί σε θέματα παραγωγικότητας, μείωσης του μη μισθολογικού κόστους, ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, περιφερειακής ανάπτυξης και πολλά άλλα. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε ουσιαστική βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου και της ποιότητας της ζωής των πολιτών σε μια χώρα που έχει ακόμη πολλές πληγές να θεραπεύσει.
