THEPOWERGAME
Λίλυ Σπυροπούλου
Η Λίλυ Σπυροπούλου είναι δημοσιογράφος
Ευτυχισμένες τράπεζες, δυσαρεστημένα στελέχη… Η αίσθηση αυτή επικρατεί το τελευταίο διάστημα στην εγχώρια αγορά, αν ακούσει κανείς τους «εσωτερικούς» διαλόγους στα τραπεζικά καταστήματα ή τις υπηρεσίες.
Προφανώς, δεν μπορεί κανείς να θεωρεί εφικτή την επιστροφή στις εποχές των παχέων αγελάδων, προ της οικονομικής κρίσης ή των παχουλών bonus που ίσως δικαιολογημένα, ίσως αφειδώς, κάποτε μοιράζονταν στα στελέχη των τραπεζών, με αποτέλεσμα να τους βγει το όνομα των πιο ακριβοπληρωμένων υπαλλήλων στην αγορά.
Σήμερα, η συγκυρία στο τραπεζικό σύστημα είναι κάπως ιδιαίτερη. Ακόμη οι τράπεζες δεν μπορούν να εμφανίσουν κερδοφορία υψηλή, ικανή να διανείμει μέρισμα στους μετόχους (κάτι που υπονοούν ότι θα γίνει αρχής γενομένης το 2023 και με την προϋπόθεση κερδοφόρων χρήσεων), ούτε να προχωρήσουν σε γενναίες αυξήσεις μισθών – και αυτό είναι το βασικό τους επιχείρημα στο αίτημα γενικών αυξήσεων ή καταβολής εκτάκτων αποδοχών και bonus.
Αντιθέτως, οι τράπεζες επαίρονται και οι επενδυτές τις επικροτούν γι’ αυτό, έχοντας περιορίσει σημαντικά το λειτουργικό τους κόστος, το οποίο έχει επιτευχθεί με μείωση του κόστους μισθοδοσίας, με κλείσιμο τραπεζικών καταστημάτων και με εκτεταμένα προγράμματα εθελουσίας εξόδου.
Στρατηγική απαραίτητη στο πλαίσιο του εξορθολογισμού του κόστους λειτουργίας τους και αντιστάθμισης των ζημιών από το κόστος τιτλοποιήσεων, απαραίτητων για την εξυγίανση των ισολογισμών και τη μείωσης των κόκκινων δανείων σε μονοψήφιο ποσοστό.
Αυτή λοιπόν, είναι η μία πλευρά, που κάνει τις τράπεζες ευτυχισμένες για την πορεία της πολιτικής τους , η οποία πράγματι έχει ήδη εμφανή αποτελέσματα στην επάνοδο σε αναπτυξιακή τροχιά.
Η άλλη πλευρά, δεν αντανακλά φωτεινότητα και χαρά. Η άλλη πλευρά δείχνει πρόσωπα κουρασμένα, απογοητευμένα και στερημένα από κίνητρα να συνεχίσουν. Είναι πολλά στελέχη πρώτης γραμμής, όχι σε επίπεδο του… top ten της διοίκησης, αλλά στελέχη διευθυντικά, περιφερειακά, επικεφαλής σε νευραλγικές διευθύνσεις και χώρους που αισθάνονται ότι «δεν τους βλέπουν» στις τράπεζες.
Τυχαία ή όχι, μέσα στον Ιούλιο, διάφορα αξιόλογα στελέχη από όλες ανεξαιρέτως τις τράπεζες είχαν κάτι να πουν… «Προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, τηρούμε στόχους εξαιρετικά υψηλούς και δύσκολους, είμαστε ενεργοί, το αποτέλεσμα μας χαροποιεί και η Τράπεζα επιβραβεύεται διαρκώς, αλλά εμείς είμαστε μάλλον αόρατοι…» Σε λίγες λέξεις, η απογοήτευση μιας ομάδας τραπεζικών υπαλλήλων που θεώρησαν «προσβλητικές» τις απειροελάχιστες αυξήσεις που τυχόν πήραν, μετά από τρεις δεκαετίες στο τραπεζικό σύστημα.
Κάποιοι δεν πήραν ούτε ένα ευρώ αύξηση. Ίσως, οι περισσότεροι. Κάποιοι πήραν… λίγο παραπάνω από 50 ευρώ που ίσως προτιμούσαν να μην έπαιρναν… Κάποια διευθυντικά στελέχη έλαβαν κάτι σαν bonus που μετονομάστηκε σαν επίτευξη στόχου -γιατί οι καιροί είναι πονηροί και bonus δεν δίνονται – και κάποιοι συνάδελφοί τους, στην ίδια ακριβώς βαθμίδα, όχι μόνο δεν πήραν κάτι, αλλά… αντιμετωπίσθηκαν και ως εγγυημένοι υπάλληλοι. Δηλαδή «σιγά μην φύγεις, πού θα βρεις αλλού να πας καλύτερα…».
Ειρήσθω εν παρόδω ότι στα προγράμματα εθελουσίας εξόδου υπάρχει η ρήτρα για 1 ή 1, 5 χρόνο να μην βρει δουλειά κάποιος σε τραπεζικό ίδρυμα. Με αποτέλεσμα να αποτελεί και αυτό αντικίνητρο. «Όταν μιλάμε για 50.000-60.000 ευρώ για να φύγουμε με εθελουσία και για 1,5 χρόνο δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά σε τράπεζα- με τη γενικότερη δυσκολία εξεύρεσης εργασίας στην αγορά, πώς να ανταποκριθούμε στην εθελούσια…» ήταν η απάντηση στελέχους 20 ετών και πλέον σε τραπεζικό κατάστημα που θα ήθελε να φύγει, αλλά δεν βρίσκει ελκυστικούς τους όρους.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και στελέχη που θέλουν να φύγουν διότι έχουν εξασφαλίσει τη συνέχεια της καριέρας τους αλλού ή διότι έχουν διαφορετικά πλάνα προσωπικού και επαγγελματικού προσανατολισμού. Στελέχη στα οποία δεν «επιτρέπεται» η έξοδος μέσω της εθελουσίας εξόδου, γιατί είναι… απαραίτητα στην Τράπεζα που εργάζονται – άσχετα αν δεν επιβραβεύονται, όπως θα ήθελαν.
Έτσι συνέβη και το εξής παράδοξο: Στο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου μεγάλου συστημικού ομίλου, η ανταπόκριση ήταν τέτοια που έφυγαν όλοι όσοι μπορούσαν να υπαχθούν -μηδενός εξαιρουμένου- πριν καν λήξει το πρόγραμμα. Στον αντίποδα, το πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου άλλου μεγάλου συστημικού ομίλου, δεν φαίνεται να περπατάει. Το ενδιαφέρον είναι πολύ μικρότερο του αναμενομένου, με αποτέλεσμα να «ανοίξει» το πρόγραμμα με παράταση σε άλλα 500 στελέχη, για να πετύχει τη μείωση του κόστους που θέλει η Τράπεζα.
Για μια επιτυχημένη εθελούσια έξοδο, δεν μετράει μόνο το οικονομικό κίνητρο. Το αν ένα καλό στέλεχος φύγει τρέχοντας ή μείνει, έχει εν πολλοίς να κάνει με το εργασιακό περιβάλλον και την ίδια την Τράπεζα. Και φαίνεται ότι οι τράπεζες μέσα στη γενικότερη χαρά τους, βλέπουν μόνο τα νούμερα και όχι τους ανθρώπους που συμβάλλουν σε αυτά…
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
