Ήταν θέμα χρόνου να ανέβει ο τουρισμός στη Λευκάδα. Από τη μία η ευκολία πρόσβασης με τους νέους δρόμους (αλλά με διόδια και κόστος καυσίμου που τελικά βγαίνουν ελάχιστα φτηνότερα από το ναύλο του ΙΧ για Κυκλάδες) και από την άλλη οι μπουχτισμένοι από την υπερτιμημένη Μυκονο-Σαντορινιά νεοπλουτίλα. Που όψιμα ανακάλυψαν με τα σκάφη τους τα τριγύρω νησάκια μεταξύ Λευκάδας και Αιτωλοακαρνανίας, τα κρυστάλλινα νερά και την ησυχία (που φυσικά δεν υπάρχει τον Αύγουστο). Και τα νέα ανεβασμένα εστιατόρια που δημιουργήθηκαν για να ικανοποιήσουν την αυξανόμενη επισκεψιμότητα.
Στη Λυγιά της Λευκάδας βρίσκεται ένα από αυτά τα εστιατόρια, του Τάσου Γεωργάκη με το όνομα «Cisore». Αρχικές συλλαβές από τις λέξεις Cibus, Societas, Reditus. Όπερ μεθερμηνευόμενο: Τροφή, Συντροφικότητα, Επιστροφή.
Κομψός χώρος με ευγενικά, καταρτισμένα και καλά εκπαιδευμένα πρόσωπα στο σέρβις, με ποιότητα που έχουμε καιρό να συναντήσουμε.
Ο Τάσος, ως νέο παιδί έχει θητεύσει δίπλα σε γνωστούς μάγειρες αλλά εδώ και τρία χρόνια έχει στήσει μια εξαιρετικά κατασταλαγμένη πρόταση εστίασης σε ένα πρώην ταβερνείο που μεταμόρφωσε όπως το ήθελε.
Τάσος Γεωργάκης © Πάνος Πουρνάρας
Επιλέξαμε μια συναγρίδα περίπου 2,5 κιλών (δουλεύει αποκλειστικά με ψάρια των γύρω θαλασσών) και ο Τάσος βγήκε από το λογική του menu του για δημιουργήσει μια εμπειρία head-to-tail.
Συναγρίδα σε πάστα © Πάνος Πουρνάρας
Ένα μέρος της σαγηνευτικής σάρκας της μπήκε ωμή σε pasta, ένα μέρος έγινε ψητό (ιδανικό ψήσιμο με τραγανή ξελογαστική πέτσα), ενώ το κεφάλι και οι γιακάδες έγιναν το καλύτερο bianco που έχουμε δοκιμάσει ποτέ! Και που βάζει κάτω πολλά αθηναϊκά εστιατόρια ψαρικών «πρώτης γραμμής».
Συναγρίδα ψητή © Πάνος Πουρνάρας
Bianco © Πάνος Πουρνάρας
Επίσης από το ίδιο ψάρι έβγαλε δύο τύπους seviche, ένα πιο πικάντικο κι ένα πιο «ψαρένιο». Δυσκολευτήκαμε να βρούμε το καλύτερο.
Σεβίτσε πικάντικο © Πάνος Πουρνάρας
«Ψαρένιο» σεβίτσε © Πάνος Πουρνάρας
Δοκιμάσαμε και μια εξαιρετική ωμή παλαμίδα με ταραμά και καπνιστά χόρτα, καθώς κι ένα κουσκούς με γαρίδες, μύδια, σαφράν, μάραθο και μοσοχολέμονο. Πεντανόστιμο πιάτο που κάπως όμως έκλεβε τη γεύση του μυδιού και της γαρίδας. Στις σαλάτες ήταν σκέτη απόλαυση τα παντζάρια με τη φράουλα και οι φακές Εγκλουβής με καλαμάρι και φινόκιο.
Παλαμίδα με ταραμά και χόρτα © Πάνος Πουρνάρας
Κουσκούς με γαρίδες, μύδια, σαφράν, μάραθο και μοσοχολέμονο © Πάνος Πουρνάρας
Φακές Εγκλουβής με καλαμάρι και φινόκιο © Πάνος Πουρνάρας
Πολύ καλή και η λίστα κρασιών απ’ όπου διαλέξαμε δύο διαφορετικές ρομπόλες, μια ποικιλία που έχει αρχίσει να βρίσκει νέα πατήματα με εξαιρετικές οινοποιήσεις.
Χταπόδι Σαβόρο © Πάνος Πουρνάρας
Υψηλότατης εξειδίκευσης και γνώσης η εμπειρία. Όσα δοκιμάσαμε ήταν παρασκευασμένα με σοφία και μέτρο. Με τρόπο που αναδείκνυε τη γεύση της πρώτης ύλης (πλην της μιας εξαίρεσης που όμως αναπλήρωσε με την έξτρα δόση νοστιμιάς). Αυτή η φιλοσοφία μπορεί μόνο να λειτουργήσει όταν τα υλικά σου είναι κορυφαία με την αλήθεια της γεύσης τους ακέραιη και πρωταγωνιστική.
Ειλικρινά είχαμε καιρό να ευχαριστηθούμε ψαροφαγία σε τέτοιο βαθμό. Και τώρα που τα πλήθη αναχώρησαν ανυπόφορα μποτιλιαρισμένα μέσα από τη στενή παντόφλα -φέρυ που παίζει ρόλο γέφυρας (τι ντροπή!), τώρα που τα νερά ηρεμούν και η ησυχία αποκαθίσταται, είναι μια ευκαιρία για μια ακόμα επίσκεψη.
