Εκεί που καθόμασταν λέμε «δεν πάμε μια βόλτα στο «Ζαρκαδούλας τα Καβουράκια», μια και έχουν γράψει τόσα τα έγκυρα περιοδικά γαστρονομίας;». Όπως έχουν γράψει και για άλλα κουτούκια σε λαϊκές γειτονιές, που έχουν εξειδίκευση σε συγκεκριμένα και περιορισμένα πιάτα.
Μπαίνει ήδη η πρώτη ερώτηση: Μιλάμε για πραγματική εξειδίκευση με πρώτη ύλη άριστης ποιότητας και ανεβασμένη γεύση ή το ονομάσαμε έτσι επειδή στο μενού υπάρχουν αυτές οι ελάχιστες επιλογές; Μόνο γαρίδες στο ένα, μόνο μπαρμπούνια στο άλλο, καβούρια στο τρίτο, κεφτέδες στο επόμενο. Δικαιολογείται το μονοθεματικό της επιχείρησης άραγε μέσω γνώσης στην επιλογή του υλικού και στην παρασκευή ή αυτή η ειδίκευση είναι χωρίς αντίκρισμα, επειδή ο αρθρογράφος πήγε με το σύνδρομο του τουρίστα, που αντιμετωπίζει ως «αυθεντικό» οτιδήποτε εκτός mainstream;
Ε, πήγαμε για να βρούμε μια κάποια απάντηση.
Το εστιατόριο-σνακ μπαρ (όπως ήταν παλιά) βρίσκεται στην καρδιά της προσφυγικής συνοικίας της Νίκαιας. Επίσης, ονομάζεται και «Καβουράκια», διότι (έκπληξη!) ειδικεύεται στα καβούρια. Κυρίως ο κόσμος πηγαίνει εκεί γι’ αυτό το συγκεκριμένο πιάτο. Κλασικά ρετρό λαϊκός διάκοσμος, λαϊκά τραγούδια και η φωτογραφία του Στράτου Διονυσίου στην κορυφή της πυραμίδας, χύμα κρασί, αλλά τα τσίπουρα επιλεγμένα και επώνυμα, πάρα πολύ γρήγορο σερβίρισμα στα τραπέζια μέσα, έξω και απέναντι με τους κάγκουρες να περνάνε δίπλα σου με 80 τουλάχιστον.
Το εσωτερικό του Ζαρκαδούλας τα Καβουράκια © Πάνος Πουρνάρας
Τύχαμε δυστυχώς σε ημέρα που το POS της επιχείρησης «είχε κολλήσει» και μας είπαν προκαταβολικά πως θα έπρεπε να πληρώσουμε με μετρητά. Αχ, αυτή η ρημάδα η τεχνολογία, πόσες φορές μας έχει προδώσει! Έπρεπε λοιπόν να παραγγείλουμε μετρημένα και με φειδώ, γιατί πού να τρέχεις τώρα να βρεις ΑΤΜ στα προσφυγικά της Κοκκινιάς;
Τι σερβίρει το κατάστημα; Κατεψυγμένες γαρίδες Ατλαντικού μεγέθους 1 (μεγάλες), κατεψυγμένα καβούρια Ατλαντικού (μας είπαν πως είναι μπλε καβούρι, αλλά δεν μας έμοιασε καθόλου για τέτοιο, εκτός αν ήταν όλα θηλυκά χωρίς το χαρακτηριστικό τους χρώμα), κουτσομούρες, μπακαλιάρο και πεσκανδρίτσα που όμως είχε τελειώσει. Γιατί όμως μπλε καβούρι Ατλαντικού (αν ήταν); Τα δικά μας, που έχουν εισβάλει ως χωροκατακτητικό είδος, υποβαθμίζοντας τις θάλασσές μας, ποιος θα τα φάει;
Για αρχή είχαμε συμπαθητικά πικρά χόρτα, μια αδιάφορη ταραμοσαλάτα και τηγανητές πατάτες σε ροδέλες, που ήρθαν χωρίς να τις έχουμε παραγγείλει, αλλά αποφασίσαμε να τις κρατήσαμε, πριν διαπιστώσουμε πως ήταν υπερβολικά λαδωμένες. Οι κουτσομούρες, αν και φρέσκες, επίσης με υπερβολικό τηγανόλαδο, με αποτέλεσμα να μη σου μένει η ελαφριά ευχάριστη επίγευση, αλλά η λαδίλα.
Τα καβούρια, βρασμένα και μετά περασμένα στα κάρβουνα, αν και σωστά ψημένα, είχαν χάσει κάπου στον δρόμο τη γνωστή θαλασσινή νοστιμιά που έχουμε συνηθίσει στα οστρακόδερμα και τα καρκινοειδή, αυτή που μας κάνει να πιπιλάμε δαγκάνες και πόδια και να προσπαθούμε ως παιχνίδι να βγάλουμε με εργαλεία ή χωρίς το γευστικό κρέας τους. Εδώ δεν είχες λόγο να σπάσεις και να αποφλοιώσεις τις δαγκάνες, εκτός αν θες να έχεις κάτι να απασχολήσεις τα χέρια σου. Την όποια νοστιμιά το θαλασσινό την έπαιρνε από το πρόσθετο αλάτι που έπρεπε να ρίξουμε από πάνω και από το μπόλικο λαδολέμονο. Αν πάτε, φορέστε κάτι πρόχειρο, γιατί θα γίνετε χάλια -το κατάστημα δεν έχει προβλέψει ούτε τις φτηνές χάρτινες ποδιές.
Καβούρι στο Ζαρκαδούλας τα Καβουράκια © Πάνος Πουρνάρας
Οι γαρίδες, μεγάλες μεν, με αρκετή σφιχτή σάρκα και δάγκωμα, αλλά χωρίς τις ιδιαίτερες γευστικές χάρες που θα βρίσκαμε σε μια μικρότερη μεσογειακή. Το προσωπικό δεν ήξερε να μας πει ούτε αν ήταν καθαρισμένες από το αντεράκι τους.
Όταν μας ρώτησαν αν όλα είναι εντάξει, είπαμε πως περιμέναμε πολύ περισσότερα από τα καβούρια και μας απάντησαν πως ναι, δυστυχώς τα καβούρια είναι αλιευμένα στο τέλος της εποχής τους, αλλά οι νέες παρτίδες που θα έρθουν έπειτα από έναν μήνα θα είναι πολύ πιο νόστιμες. Αυτό το εποχιακό σε γενικές γραμμές ισχύει. Αλλά το μπλε καβούρι είναι γενικά πιο νόστιμο από αυτό που δοκιμάσαμε, ανεξαρτήτως εποχής.
Ένα θετικό στοιχείο ήταν το πολύ καλό και γρήγορο σέρβις. Τα άδεια πιάτα έφευγαν αμέσως, τα απορρίμματα από τα κελύφη των καβουριών άδειαζαν τακτικότατα. Η απόδειξη όμως έπρεπε να ζητηθεί στο τέλος. Αλλά αυτό είναι μάλλον δικαιολογημένο, γιατί οι πληρωμές με μετρητά πλέον δεν συνηθίζονται και μάλλον προκαλούν μια κάποια αναστάτωση στη διαδικασία του ταμείου. Δεν πιστεύω πως ισχύει κάτι άλλο.
Πάμε πίσω λοιπόν στο αρχικό ερώτημα: Το περιορισμένο μενού δείχνει εξειδίκευση σε τέτοιον βαθμό, που τα περιοδικά και τα blogs γαστρονομίας δικαίως ενθουσιάζονται και προτείνουν στο κοινό τους; Για ακόμα μια φορά, δεν το διαπιστώσαμε. Ούτε ελαφρύ τηγάνι βρήκαμε (που θα έπρεπε να είναι κανόνας όταν σερβίρεις κυρίως τηγανιτό), αλλά ούτε το κύριο θέμα του εστιατορίου δικαιολόγησε τον θόρυβο (και την τιμή του).
Ζαρκαδούλας τα Καβουράκια © Πάνος Πουρνάρας
Όμως αν είναι του γούστου σας το φολκλόρ με το ντεκόρ «χαμηλά σπίτια – κληματαριές – γιρλάντες με φώτα», που παραπέμπουν στις γειτονιές των τραγουδιών του Λευτέρη Παπαδόπουλου, μπορεί και η εμπειρία να σας φανεί αξιολογότερη απ’ ό,τι μας φάνηκε εμάς.
Αν η επόμενη στάση μας πρέπει να είναι οι προτεινόμενοι «καλύτεροι κεφτέδες στην Αθήνα» θα το καθυστερήσουμε λίγο και να μας συμπαθάτε που δεν εμπιστευόμαστε το χωρίς αντικείμενο content των εγκύρων.
