Ανάμεσα στο μπαράζ επιδρομών, βομβών και πυραυλικών επιθέσεων μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, «έσκασε» και ο διάλογος (;) μεταξύ του Τραμπ και του Μεντβέντεφ για τα πυρηνικά για το περιβόητο «Ν». Ήταν οι αναφορές του πρώην Ρώσου Προέδρου ότι «υπάρχουν χώρες έτοιμες να μεταφέρουν πυρηνικά στο Ιράν», με τον Πρόεδρο Τραμπ να απαντά πως «άκουσα τον πρώην πρόεδρο Μεντβέντεφ, από τη Ρωσία, να λέει αδιάφορα τη λέξη “Ν” (Πυρηνικά!) και να λέει ότι αυτός και άλλες χώρες θα προμηθεύσουν πυρηνικές κεφαλές στο Ιράν; Το είπε πραγματικά αυτό ή είναι απλώς αποκύημα της φαντασίας μου; .. Η λέξη “Ν” δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο αδιάφορα. Υποθέτω ότι γι’ αυτό ο Πούτιν είναι «ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ» .». Στο μεταξύ, το «αφεντικό» ενέκρινε τον περασμένο Νοέμβριο το επικαιροποιημένο πυρηνικό δόγμα της χώρας, το οποίο αναφέρει ότι η Ρωσία θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο χρήσης πυρηνικών όπλων, εάν υποστεί επίθεση από ένα μη πυρηνικό κράτος με τη συμμέτοχη μιας πυρηνικά εξοπλισμένης χώρας.
Πάνω στο επίδικο της κλιμάκωσης της κρίσης στη Μέση Ανατολή – την καταστροφή των πυρηνικών υποδομών του Ιράν – αναπτύσσεται μια έντονη παγκόσμια φιλολογία για τα πυρηνικά. Δυστυχώς, δεν πρόκειται απλώς για λόγια. Το πυρηνικό οπλοστάσιο παγκοσμίως ενισχύεται, εκσυγχρονίζεται και διαπλέκεται με τις γεωπολιτικές επιδιώξεις όχι μόνο των μεγάλων δυνάμεων αλλά και μικρότερων χωρών με πυρηνική ισχύ. Ίσως ο κύριος Μεντβέντεφ, μέσα στο κατ’ επανάληψη παραλήρημά του για παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα-το άρχισε με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και έκτοτε το επαναλαμβάνει σε κάθε περίσταση ως απειλή κυρίως προς την Ευρώπη-να έχει και ένα δίκιο: Ο πυρηνικός αφοπλισμός είναι αδύνατος τις επόμενες δεκαετίες. Περισσότερες χώρες θα αποκτήσουν πυρηνικά. Οπότε;
Στ΄ αλήθεια πού βρισκόμαστε σήμερα σε ό,τι αφορά στο πυρηνικό «φορτίο» και πόσο πιθανό είναι στο όχι μακρινό μέλλον μια συμβατική σύγκρουση να συμπεριλάβει και την πυρηνική παράμετρο; Σύμφωνα με εκτιμήσεις, υπάρχουν περίπου 13.000 πυρηνικές κεφαλές παγκοσμίως. «Σήμερα διαπιστώνουμε ότι ο αριθμός των επιχειρησιακών πυρηνικών κεφαλών αρχίζει να αυξάνεται» δηλώνει ο Νταν Σμιθ, ο διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη στην Στοκχόλμη (SIRPI), του πιο έγκυρου οργανισμού για την καταγραφή του πυρηνικού οπλοστασίου παγκοσμίως. ΗΠΑ και Ρωσία, που κατέχουν το 90% των κεφαλών, ήδη τις εκσυγχρονίζουν ενώ η Κίνα κάνει άλματα: εκτιμάται από το SIRPI ότι διαθέτει ήδη 600 πυρηνικές κεφαλές και βαδίζει ολοταχώς για τις 1.000 μέσα σε επτά ή οκτώ χρόνια. Αυτό μπορεί να αλλάξει εντελώς τις ισορροπίες-προς το χειρότερο. Παράλληλα και οι μικρότερες πυρηνικές δυνάμεις δίνουν τα ρέστα τους για αναβάθμιση.
Κι ενώ τα μεγάλα πυρηνικά μεγέθη γίνονται ακόμα μεγαλύτερα- φορτίζοντας επικίνδυνα τον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη-ο κίνδυνος για «τοπικά» πυρηνικά συμβάντα ή «τοπικές» τρομοκρατικές ενέργειες με… ραδιενέργεια φαίνεται ότι παίζουν ήδη σε μυστικές εγκαταστάσεις.
Παράδειγμα; Η εφημερίδα Die Welt στις 22 Ιουνίου σημείωνε: «Πιθανότατα θα χρειαστούν μήνες ή και χρόνια στην ηγεσία του Ιράν να κατασκευάσει ένα λειτουργικό πυρηνικό όπλο. Αλλά μια απλή εκρηκτική συσκευή θα μπορούσε να είναι αρκετή για να διεξάγει μια πυρηνική δοκιμή και να ανακηρύξει επίσημα την πυρηνική της δύναμη ή -ακόμα πιο εκρηκτική- να περάσει κρυφά μια βόμβα στο Ισραήλ ή τη Δύση και να την πυροδοτήσει εκεί. Αυτό που ακούγεται σαν ένα αποκαλυπτικό σενάριο του Χόλιγουντ συζητείται αυτή τη στιγμή από πυρηνικούς ειδικούς». Και αυτό το «μικρό πυρηνικό», κατά την εφημερίδα, χτιζόταν στο υπόγειο φρούριο του Φόρντο.
Κανείς δεν γνωρίζει πως μια τέτοια εξέλιξη στο Ιράν (ή σε άλλο φρούριο σε κάποια άλλη χώρα…) μπορεί να «δέσει», για παράδειγμα, με το νέο ρωσικό δόγμα περί χρήσης πυρηνικών αν δεχτεί επίθεση από ένα μη πυρηνικό κράτος (βλέπε Ουκρανία…). Κανείς επίσης δεν γνωρίζει σε τι βαθμό ο εκσυγχρονισμός των πυρηνικών οπλοστασίων συναντιέται με τις εφαρμογές της Τεχνητής Νοημοσύνης. Όλα αυτά δεν προοιωνίζονται όμως τίποτα αισιόδοξο σε ό,τι αφορά πολιτικές μείωσης των πυρηνικών οπλοστασίων ή και συμφωνίες περιορισμού. Ακόμα και αυτές που είχαν συμφωνηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες μοιάζουν κουρελόχαρτα.
Οι δραματικές εξελίξεις στο Ιράν, πάντως, φέρνουν και άλλες μικρές, μη πυρηνικές χώρες, πιο κοντά στον πειρασμό μήπως η θωράκισή τους με πυρηνικά αποτελεί όρο επιβίωσης στο μέλλον. Η πρόσφατη ιστορία διδάσκει…. Η Ουκρανία, μετά το διαχωρισμό της από την ΕΣΣΔ και με απαίτηση των ΗΠΑ παραιτήθηκε από τα πυρηνικά της, παραχωρώντας τα στη Ρωσία. Σήμερα αρκετοί αναλυτές αναρωτιούνται αν η Ουκρανία θα δεχόταν εισβολή από τον Πούτιν εάν διέθετε πυρηνικά. Από την άλλη, οι πιέσεις στη Βόρεια Κορέα δεν απέδωσαν και τώρα ο Κιμ Γιονκ Ουν «παίζει» και απειλεί, διαθέτοντας 30 πυρηνικές κεφαλές.
Το ερώτημα επίσης είναι αν εκτός από την επίσημη λίστα χωρών με πυρηνικό οπλοστάσιο υπάρχουν κι άλλες που αναπτύσσουν δικά τους προγράμματα. Κι ακόμα, ένα τελευταίο: Αν ο Μεντβέντεφ κάνει λόγο για «ευγενική μεταφορά» πυρηνικών κεφαλών σε μια τρίτη χώρα, γιατί αυτή να μην αναζητήσει στην «ελεύθερη αγορά» την προμήθεια κεφαλών που «περισσεύουν»; Τελικά πόσο απαγορευτικό θα είναι το «Ν» στο όχι μακρινό μέλλον;
