*** Για τις 6 Ιουλίου ακούω ότι κλείδωσε η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, στην Λιβύη. Για την ακρίβεια, θα επισκεφθεί και τα δυο διοικητικά κέντρα της χώρας, δηλαδή και την Τρίπολη και την Βεγγάζη.
*** Με βάση το πως διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή οι εκεί ισορροπίες, θα σας έλεγα ότι η πραγματική δύναμη έχει επιστρέψει στην Βεγγάζη. Ο στρατάρχης Χαφτάρ, μου λένε, είναι έτοιμος να καταλάβει ολόκληρη την Λιβύη, όταν το αποφασίσει και πάρει τις …απαραίτητες άδειες.
*** Για αυτό και οι Τούρκοι του άνοιξαν την αγκαλιά τους. Ως γνωστόν, σε αυτή τη ζωή, όλα έχουν μια εξήγηση. Βέβαια, αυτό που δεν ξέρουν ίσως στην οικογένεια του Χαφτάρ είναι πως με την πρώτη ευκαιρία, οι Τούρκοι θα τους αδειάσουν και πάλι. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
*** Προς το παρόν, ο μεγάλος γιος της οικογένειας πηγαινοέρχεται στην Άγκυρα. Ο μικρός πάλι, που τον χάνεις – που τον βρίσκεις, κάπου στα νότια προάστια της Αττικής θα τον πετύχεις. Για διακοπές και ξεκούραση. Πάντα μέσα στην πολυτέλεια.
*** Βλέπετε, η οικογένεια, όλα αυτά τα χρόνια, έκανε περιουσία, μέσω διαφόρων τρόπων. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
*** Θα μείνω όμως στους Τούρκους, την επιρροή των οποίων έχουμε την τάση, εδώ στην Ελλάδα, να μεγαλοποιούμε. Είναι γεγονός ότι οι γείτονες εκμεταλλεύονται όσο και όπου μπορούν την στρατηγική θέση της χώρας τους, θεωρούν εαυτούς σπουδαίους, όμως στην πραγματικότητα τρέμει κι αυτών το φυλλοκάρδι όταν οι ιστορίες στην περιοχή στραβώνουν.
*** Εξηγούμαι: Μέχρι πρόσφατα πίστευαν ότι ο aμερικανός πρόεδρος Τραμπ «τα χει πάρει στο κρανίο» με τον ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου. Τον αιώνιο εχθρό του δικού τους προέδρου, Ερντογάν. Και ήταν άνετοι και ωραίοι.
*** Όταν όμως την Κυριακή, ξημερώματα, τα αμερικανικά Β-2 βομβάρδισαν το Ιράν, για το χατίρι του Ισραήλ (και του Νετανιάχου), μαύρη περίσκεψη έπεσε στο «Λευκό Παλάτι», στην Άγκυρα. Για έναν απλό λόγο:
*** Όσα λεφτά κι αν ρίξουν οι Τούρκοι για λόμπινγκ στην Ουάσιγκτον, πάντα θα υπολείπονται (πολύ) του εβραϊκού λόμπι στην αμερικανική πρωτεύουσα. Κι αυτό είναι κανόνας. Τώρα, στα Ακ Σαράι ανησυχούν και πολύ καλά κάνουν, έχω να πω εγώ.
*** Επίσης, έχω να πω και κάτι ακόμα: Το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης ήταν από τους λίγους δυτικούς ηγέτες που συνομιλούσε με τον Νετανιάχου τις δύσκολες ώρες της διεθνούς απομόνωσης του, μπορεί και να μας βγει σε καλό κάποια στιγμή.
*** Σημαντική διευκρίνιση: Μην το δένετε κόμπο, όμως. Γιατί έχουν δει πολλά τα μάτια μας.
*** Μια και ο λόγος σήμερα στα διπλωματικά και στις σχέσεις με την Τουρκία, να κάνω εδώ και μια πρόβλεψη. Δύσκολα θα προλάβουν να συναντηθούν πριν από το τέλος Ιουλίου, στην Άγκυρα, οι Μητσοτάκης και Ερντογάν. Για δυο λόγους: α) δεν προλαβαίνουν, β) δεν έχουν λόγο να το κάνουν. Φάνηκε και από την τελευταία έμμεση επαφή τους στην Χάγη.
*** Μετά ακολουθεί Αύγουστος, που παραδοσιακά σε αυτά τα μέρη του πλανήτη δεν γίνεται (σχεδόν) τίποτα, οπότε τις όποιες εξελίξεις τις βλέπω να δρομολογούνται για φθινόπωρο. Προσοχή: Όλα τα παραπάνω, δεν είναι απαραίτητα αρνητικά.
*** Τι θέλω να πω; Ότι με τους Τούρκους μπορεί να έχουμε τις διαφορές μας, όμως δεν είναι τόσο πιεστικές που να επιβάλλουν λύσεις εδώ και τώρα. Προηγούνται άλλα θέματα, απ’ ό,τι φαίνεται, και για τις δυο πλευρές.
