Θα μπορούσα να γράψω στον τίτλο, απλώς: to whom it may concern, αλλά ξεκινάω με ρητορικό ερώτημα. Μήπως κάποιοι πάνε / πάμε, καβάλα σε νεκρό άλογο; Γιατί αν το άλογο ψόφησε και εμείς επιμένουμε, η αργοπορία μας για να φτάσουμε όπου στοχεύουμε, θα είναι ακόμα μεγαλύτερη και θα χάσουμε ενέργεια, χρόνο, χρήμα κ.α. Η «θεωρία του νεκρού αλόγου» είναι μια αλληγορική μεταφορά του μοντέρνου μάνατζμεντ για την αδυναμία διαχείρισης άλυτων στην πραγματικότητα προβλημάτων. Προέρχεται από παραβολή των ινδιάνων της φυλής των Ντακότα* και αφορά τους πάντες και τα πάντα, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε αδιέξοδα. Αφορά λοιπόν τον καθένα μας, τις σχέσεις μας, την οικογένειά μας, αλλά και εταιρείες, οργανισμούς, κόμματα (ωπ) κυβερνήσεις (ωπ, ωπ), ακόμα και κοινωνίες (ωπ, ωπ, ωπ)! Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη… και ας αναρωτηθούμε αν μπορούμε να το πάρουμε αλλιώς. Γιατί τις περισσότερες φορές, πρέπει!
Η θεωρία χρησιμοποιείται για να αναδείξει την αντίσταση στην αλλαγή και την τάση να επιμένουμε σε μια προσπάθεια που είναι καταδικασμένη να αποτύχει, σε επιλογές ή στρατηγικές που δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε, ευθύνες που δεν θέλουμε να αναλάβουμε ίσως από φόβο, ή ίσως για να μην παραδεχτούμε τελικά τα λάθη μας και τρωθεί ο εγωϊσμός μας. Προτιμάμε λοιπόν να παραμείνουμε στην ασφάλεια της συνήθειας, με πολλές φυσικά, παρενέργειες.
Η θεωρία αναφέρει διάφορες …χαριτωμένες τακτικές που δοκιμάζουν οι «εθελοτυφλούντες», αντί απλώς να εγκαταλείψουν το νεκρό άλογο. Έτσι κάποιοι συστήνουν επιτροπές, ή προσλαμβάνουν συμβούλους για να αξιολογήσουν αν το άλογο είναι πραγματικά νεκρό και γιατί. (Θα σου πω σε λίγους μήνες). Άλλοι αναρωτιούνται μήπως απλώς φταίει η σέλλα και μερικοί μάλιστα την αλλάζουν. (Όχι εν κινήσει, αυτή είναι άλλη δεξιότητα και είπαμε: Άλογο, καπούτ!). Μερικοί πάλι αλλάζουν τον αναβάτη, (από το ίδιο, ή άλλο ράντσο;) ή μπορεί και τον φροντιστή του αλόγου. (Λες; Ίσως λίγο μασάζ;) Επίσης αλλάζουν τη διατροφή του (Μα γιατί δεν τρώει; – Το σανό που περίσσεψε, οκ, θα το δώσουμε σε κάποιους θεατές στις …ιπποδρομίες). Κάποιοι προσλαμβάνουν εκπαιδευτή (στο τσακίρ και γητευτή!). Άλλοι αρχίζουν να το μαστιγώνουν πιο δυνατά (να δεις που φοβέρα θέλει) μπας και ξυπνήσει! Το καλύτερο είναι όταν το βάφουν σε πιο «ζωντανά» χρώματα για να φαίνεται …ζωντανό και ακμαίο! (Το «πράσινα» -χωρίς παρεξήγηση- άλογα, είναι από άλλη παροιμιώδη φράση!). Το ακόμα καλύτερο είναι όταν συγκρίνουν το άλογο με άλλα, ακόμα πιο νεκρά άλογα (όχι ωπ. Χμ…).
Πολύ απλά αν είσαι καβάλα σε ένα νεκρό άλογο, όπως έλεγαν και οι σοφοί ινδιάνοι, η καλύτερη επιλογή, η καλύτερη στρατηγική, είναι να κατεβείς το συντομότερο από αυτό. Αυτό είναι το στάδιο της αποδοχής της αποτυχίας για να πας παρακάτω. Χρειάζεται φυσικά μια στοιχειώδης ανάλυση για να μάθεις από τα λάθη, μια νέα στρατηγική με εναλλακτικές και φυσικά δράση με συνεχή προσαρμογή και ευελιξία στα νέα δεδομένα. Το σημαντικότερο; Χωρίς πισωγυρίσματα! Η λογική να κατέβουμε από το άλογο και βλέπουμε, δεν είναι ούτε πολύ …λογική, και σίγουρα μη αποτελεσματική, κυρίως όταν μιλάμε για την πραγματική ζωή και έχουμε εγκαταλείψει τη θεωρία και την αλληγορία. Σε αυτό το σημείο να τονίσω (ως δήλωση προσδιορισμού ευθύνης) ότι δεν γράφω για να υπονοήσω συμβολικά κάτι συγκεκριμένο. Δυστυχώς βλέπω αναλογίες σε αρκετά παράλληλα πράγματα της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής και βεβαίως υπάρχουν και τα προσωπικά μας άλογα, που όλα μαζί διαμορφώνουν το βηματισμό (όχι καλπασμό δυστυχώς) της κοινωνίας. Και για να επιστρέφω στην αρχή και στο ρητορικό ερώτημα. Είναι ψόφιο το άλογό μας / σας, ή μόνο σε κόκο μπλόκο; Γιατί για να το καμώνεται, πάει πολύ.
