THEPOWERGAME
Καθίστε στο τιμόνι ενός ηλεκτρικού οχήματος (EV) και ετοιμαστείτε να εκπλαγείτε. Η ομαλή, άμεση επιτάχυνση από την ενέργεια της μπαταρίας κάνει την οδήγηση εύκολη και συναρπαστική.
Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας είναι πανταχού παρούσα με οθόνες αφής αντί για παλιομοδίτικους διακόπτες. Προσθέστε την πτώση των τιμών που καθιστούν την κατοχή και τη λειτουργία πολλών ηλεκτρικών αυτοκινήτων το ίδιο φθηνή με τις εναλλακτικές λύσεις αυτών που κινούνται με ορυκτά καύσιμα, και ο ανοιχτός δρόμος σας καλεί να τον κατακτήσετε.
Βέβαια αν κοιτάξετε κάτω από αυτές τις κομψές εξωτερικές επιφάνειες τα πράγματα αλλάζουν. Το κουβάρι των καλωδίων στο πορτμπαγκάζ σας υπενθυμίζει την ανάγκη να συνδέετε και να φορτίζετε τα αυτοκίνητα περίπου κάθε 250 μίλια (400 χιλιόμετρα).
Και όταν βρίσκετε ένα δημόσιο σημείο φόρτισης, μερικές φορές είναι κατεστραμμένο ή μη προσβάσιμο. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που ένας από τους κύριους λόγους που αναφέρουν οι οδηγοί για να μην αγοράσουν ηλεκτρικό αυτοκίνητο είναι το «άγχος της αυτονομίας».
Εάν ο κόσμος θέλει να έχει πιθανότητες να επιτύχει τους στόχους του για καθαρές μηδενικές εκπομπές αυτό που χρειάζεται είναι η στροφή ολόκληρης της κοινωνίας από τους υδρογονάνθρακες στα ηλεκτρόνια.
Ωστόσο, καθώς τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα κυκλοφορούν όλο και περισσότερο, το πρόβλημα της φόρτισης θα γίνεται όλο και σοβαρότερο. Οι σημερινοί, κυρίως πλούσιοι ιδιοκτήτες μπορούν συχνά να συνδέσουν το EV τους στο σπίτι ή στη δουλειά.
Αλλά πολλοί λιγότερο ευκατάστατοι οδηγοί τέτοιων αυτοκινήτων δεν θα μπορούν να έχουν το αυτοκίνητο μπροστά από το σπίτι τους ή μια θέση στο χώρο στάθμευσης των διευθυντικών στελεχών.
Έως το 2040 περίπου το 60% του συνόλου των φορτίσεων θα χρειαστεί να πραγματοποιείται εκτός σπιτιού, γεγονός που απαιτεί ένα τεράστιο δημόσιο δίκτυο σταθμών φόρτισης. Στο τέλος του 2020 ο κόσμος διέθετε μόλις 1,3 εκατομμύρια τέτοιους δημόσιους φορτιστές.
Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, για να επιτευχθούν οι στόχοι των καθαρών μηδενικών εκπομπών, έως το 2050, θα χρειαστούν 200 εκατομμύρια τέτοιοι φορτιστές.
Ποιος θα τους εγκαταστήσει; Οι οδηγοί θα χρειαστούν ένα μείγμα γρήγορων φορτιστών «μεγάλων αποστάσεων» εγκατεστημένων κοντά σε αυτοκινητόδρομους ώστε να μπορούν να προσθέτουν γρήγορα εκατοντάδες χιλιόμετρα στην αυτονομία της μπαταρίας και πιο αργών φορτιστών «αναπλήρωσης», που θα είναι διαθέσιμοι στα πεζοδρόμια ή στους χώρους στάθμευσης εμπορικών κέντρων, εστιατορίων κλπ.
Ο ιδιωτικός τομέας, διαβλέποντας την ευκαιρία να κερδίσει χρήματα από την αύξηση των ιδιόκτητων EV, δείχνει ήδη ενδιαφέρον. Ειδικές εταιρείες φόρτισης και κατασκευαστές αυτοκινήτων επενδύουν σε υποδομές.
Οι πετρελαϊκές εταιρείες, με προεξάρχουσα τη Shell, τοποθετούν φορτιστές σε πρατήρια καυσίμων και αγοράζουν εταιρείες φόρτισης. Οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, οι οποίες έχουν άφθονη ηλεκτρική ενέργεια να πουλήσουν, αρχίζουν επίσης να ψάχνονται.
Ωστόσο, η επιχείρηση φόρτισης αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ο τρόπος συντονισμού μεταξύ των ιδιοκτητών των σημείων φόρτισης, των ιδιοκτητών των χώρων όπου θα εγκατασταθούν, των πολεοδομικών αρχών και των εταιρειών δικτύου.
Ένα άλλο είναι το κόστος. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, ο λογαριασμός για τους φορτιστές που απαιτούνται για την επίτευξη του καθαρού μηδενικού αποτυπώματος έως το 2050 θα ανέλθει σε 1,6 τρισ. δολάρια. Αρχικά, τα κέρδη μπορεί να είναι πενιχρά έως ανύπαρκτα επειδή τα δίκτυα δεν θα χρησιμοποιούνται σε μεγάλο βαθμό.
Ένας άλλος συναφής κίνδυνος είναι ότι η κάλυψη θα έχει κενά. Η Καλιφόρνια είναι ένα εξαιρετικό σημείο για την εγκατάσταση φορτιστών, αλλά ενδιαφέρεται κανείς να επενδύσει στη Νεμπράσκα; Και έπειτα υπάρχει το ζήτημα των ανταγωνιστικών δικτύων. Οι οδηγοί θα πρέπει να μπορούν να μεταπηδούν από το ένα στο άλλο χωρίς να χρειάζεται να εγγραφούν σε όλα.
Τι πρέπει να γίνει; Οι κυβερνήσεις πειραματίζονται. Εκτός από την επιδότηση των πωλήσεων των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, πολλές ρίχνουν χρήμα και σε δημόσιους φορτιστές.
Ο αμερικανικός νόμος για τις υποδομές προβλέπει 7,5 δισ. δολάρια για τη δημιουργία 500.000 δημόσιων σταθμών έως το 2030. Η Βρετανία σχεδιάζει να απαιτήσει από τα νέα κτίρια την εγκατάσταση φορτιστών.
Ωστόσο, τα ποσά είναι μηδαμινά και τα προβλήματα συντονισμού, κάλυψης και ευκολίας θα παραμείνουν.
Οι κυβερνήσεις οφείλουν να διδαχθούν από τις τηλεπικοινωνίες. Οι περισσότερες χώρες δημοπρατούν ή εκδίδουν περιορισμένο αριθμό αδειών ή δικαιωμάτων φάσματος σε επιχειρήσεις για τη λειτουργία περιφερειακών και εθνικών δικτύων κινητής τηλεφωνίας.
Σε αντάλλαγμα, οι εταιρείες πρέπει να κατασκευάσουν δίκτυα σύμφωνα με κάποιο χρονοδιάγραμμα, να προσφέρουν καθολική κάλυψη και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Οι ρυθμιστικές αρχές θέτουν κανόνες που επιτρέπουν την περιαγωγή μεταξύ των διαφορετικών δικτύων.
Η προσέγγιση αυτή έχει τα ελαττώματά της. Οι κακώς σχεδιασμένες δημοπρατήσεις στην Ευρώπη άφησαν τις επιχειρήσεις με υπερβολικό χρέος και ο ανταγωνισμός έχει ατονίσει στην Αμερική. Εντούτοις, τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο κόσμος έχει συγκεντρώσει πάνω από 4 τρισ. δολάρια σε δαπάνες για υποδομές στις τηλεπικοινωνίες.
Παράλληλα, το κινητό τηλέφωνο έχει μετατραπεί από ελιτίστικο αξεσουάρ σε κάτι που βρίσκεται σε κάθε τσέπη. Τα φωτεινά μυαλά που διαχειρίζονται την πολιτική για το κλίμα καλό θα ήταν να το λάβουν υπόψη τους.
© 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
