Είναι προφανές πως στον χώρο του Anthes έχει γίνει μια πολύ μεγάλη και εντυπωσιακή ανακαίνιση και αναδιαμόρφωση των χώρων. Στην κουζίνα, η head chef Κωνσταντίνα Παναγιωτοπούλου υλοποιεί ένα μενού που επιμελήθηκε ο Ιπποκράτης Αναγνωστέλης, με θητεία σε Μύκονο και Εμιράτα απ’ ό,τι μαθαίνουμε. Έχουμε, λοιπόν, έναν μεγάλο, ευχάριστο χώρο με φωτεινότητα και ονόματα με περγαμηνές στην κουζίνα. Τι μπορεί να πάει λάθος;
Αρχίζοντας από τον χώρο, να πούμε πως είναι δυσλειτουργικός!
Το τραπέζι μας ήταν στο υπόγειο, που μάλλον είναι ακάλυπτος χώρος, αλλά πολύ ωραία διασκευασμένος, με έναν τοίχο με ψεύτικα φυτά και ικανοποιητικό κλιματισμό. Κατεβαίνεις μια επικίνδυνη σκάλα με σκαλοπάτια αρκετά στενά για να χωρέσει το πάτημά σου, που επιπλέον δεν διαθέτει και κουπαστή! Και αν πρέπει να πας στην τουαλέτα, που είναι στον 1ο όροφο, πρέπει και πάλι να ανέβεις μια απότομη σκάλα, με επίσης στενά σκαλοπάτια και με θέσεις φύλαξης κρασιών στη θέση της κουπαστής. Αν δηλαδή πρέπει να κρατηθείς από κάπου, θα γκρεμίσεις επάνω σου μια ολόκληρη σκαλωσιά γεμάτη κρασιά. Φοβερή ιδέα.
Αν σε καθίσουν στο ισόγειο, που είναι πιο ντούπου ντούπου και πιο νεανικό bar-restaurant από το πιο χαμηλών τόνων εστιατόριο του ακάλυπτου, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα χωροταξικά, χωρίς ύπουλα σκαλοπάτια που περιμένουν το θύμα τους.
Σε ό,τι αφορά τα πιάτα, μας απασχόλησε το γεγονός πως από τα πρώτα πιάτα, μια εβδομάδα μετά την επίσκεψή μας, θυμόμαστε πολύ λίγα πράγματα. Μια καβουροσαλάτα που ήταν στοιχειωδώς εύγευστη με φινόκιο και μέντα, που όπως λέει το μενού είναι η γιαπωνέζικη (αλλά δεν λέει αν είναι sisho ή akajiso), μια πολύ καλή ταραμοσαλάτα με καπνιστό ταραμά και πράσα, αδιάφορα γευστικά μαριναρισμένα ντοματίνια με καπαρόφυλλα και θυμάρι, gyoza γαρίδας με κρέμα φέτας που ξεχάσαμε αμέσως σαν να μην υπήρξε ποτέ, ένα ΟΚ ψητό κουνουπίδι με λαχανίδα και χούμους.
Καβουροσαλάτα © PowerGame.gr
Ταραμοσαλάτα © PowerGame.gr
Επίσης, ένα μπαρμπούνι ψημένο σε robata με: αφυδατωμένα ντοματίνια, πουρέ μπριάμ, πίκλα φινόκιο και yuzu. Οι γεύσεις δεν ήταν διακριτές, μάλλον το αντίθετο συνέβη, με ένα συνονθύλευμα που μασκάρευε την όποια γεύση του μπαρμπουνιού, που δεν ήταν ούτε καν τραγανό. Δοκίμασα την άκρη της ουράς για να δω αν θα μου ψιθύριζε κάτι από ιώδιο και θάλασσα, αλλά όχι. Ένα περιττό αλλά και πολύ ακριβό πιάτο και συμπαθάτε μας για την απολυτότητα.
Μπαρμπούνι ψημένο σε robata © PowerGame.gr
Στα κυρίως πιάτα, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, με την εξαίρεση του γιουβετσιού γαρίδας, που ήταν αδιάφορο.
Γιουβέτσι γαρίδας © PowerGame.gr
Το αρνάκι με σάλτσα μάραθου και την κρέμα αρσενικού Νάξου ήταν νόστιμο, αν και λίγο στεγνό. Η καλαμαράτα με μάγουλα χοιρινά ιμπέρικο και κρέμα μετσοβόνε ήταν φυσικά επίσης γευστική. Αν και το έχουμε πει πως οι σάλτσες τυριών δεν είναι το καλύτερό μας, γιατί θεωρούμε πως είναι η εύκολη λύση για νοστιμιά στο πιάτο, που όμως παρεμβαίνει κατακτητικά στις υπόλοιπες γεύσεις.
Αρνάκι με σάλτσα μάραθου © PowerGame.gr
Καλαμαράτα © PowerGame.gr
Και η καραμελωμένη στηθοπλευρά ιμπέρικο με γλάσο σόγιας και πατάτες ήταν νόστιμο πιάτο αλλά πιο αλμυρό απ’ όσο θα το θέλαμε.
Καραμελωμένη στηθοπλευρά ιμπέρικο με γλάσο σόγιας και πατάτες © PowerGame.gr
Στα επιδόρπια δοκιμάσαμε ένα Kumaru με κρέμα τόνκα, μαρμελάδα αχλάδι, καραμέλα και αφρό από passion fruit (ΟΚ) κι ένα «άρωμα Ελλάδας με μαστίχα και εσπεριδοειδή» με yuzu, λεμόνι, lime, ελληνικό καφέ και μαστίχα. Που όμως δεν μας έβγαλε αρκετά ούτε τον καφέ ούτε τη μαστίχα, που είχαν αναλάβει να στηρίξουν το ελληνικό στοιχείο. Μόνο οι όξινες γεύσεις των εσπεριδοειδών έγιναν διακριτές. Και τα δύο φοβάμαι πως δεν θα μείνουν για κάποιον λόγο στη μνήμη μας.
Στα κρασιά υπήρχαν ενδιαφέρουσες επιλογές και στις μπίρες το γνωστό πρόβλημα με τον έναν και μοναδικό προμηθευτή, πράγμα που βρίσκουμε εξαιρετικά «φτηνό» για τέτοιου επιπέδου εστιατόριο.
Το Anthes (που κάνει αναγραμματισμό του Athens) βρίσκεται στην οδό Σκούφου στο Σύνταγμα. Μέσα στη φωλιά των ασιατικών, του sushi και των ethnic της Αθήνας. Κάπως σαν να μην είχε επιλογή το menu που έχει ελληνικές βάσεις, από το να διανθιστεί με γιαπωνέζικα στοιχεία. Ψήνει σε robata, γλασάρει με σάλτσες σόγιας, βάζει yuzu και γιαπωνέζικες μέντες και όλα αυτά συνυπάρχουν σε κάποια πληθωρικά, πιάτα που ανεβάζουν τις προσδοκίες στην περιγραφή, αλλά δεν παραδίδουν πάντα το αναμενόμενο. Εμείς πάντως φύγαμε πιο μπερδεμένοι και με πιο πολλά ερωτήματα απ’ ό,τι όταν πηγαίναμε.
