Οι ξένοι που κινούνται στο κέντρο της Αθήνας φαίνεται πως δεν κάνουν την κλασική ερώτηση «πού τρώνε οι ντόπιοι», για να πάνε κι αυτοί. Αυτό φαίνεται πως είναι συνήθεια των Αθηναίων, όταν βρίσκονται στην επαρχία. Ανακαλύπτουν το πού θα γευματίσουν μέσα από πλατφόρμες, κριτικές και δημοσιεύματα που εμπιστεύονται. Και ίσως αυτός είναι ο βασικός λόγος που όταν επισκεφτήκαμε το Ateno Cook & Deli, είδαμε γύρω μας (για άλλη μια φορά) μόνο ξένους.
Το Ateno στεγάζεται σ’ ένα όμορφο νεοκλασικό στο ιστορικό καρα-κέντρο και έχει τραπέζια στο ισόγειο και στον 1ο όροφο, ενώ η κουζίνα είναι στον ημιόροφο. Όχι πολύ πρακτικό setup, αλλά έχει γίνει πολύ καλή δουλειά και στη διαρρύθμιση. Εδώ μπορείς να δοκιμάσεις και πιάτα με δυσεύρετα ελληνικά τυριά και με αλλαντικά που παρασκευάζουν οι Λιάκοι. Κάτι που επιτρέπει να σερβίρουν και σάντουιτς σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σ’ ένα κανονικό αστικό ντελικατέσεν.
Περιποιημένο το εστιατόριο, με τα λινά του τραπεζομάντιλα, με τις κεντημένες με το λογότυπο πετσέτες, αλλά με άβολες καρέκλες, που δεν σε αφήνουν να ξαποστάσεις. Σε τιμωρούν κάθε φορά που επιχειρείς να χαλαρώσεις και να ακουμπήσεις για λίγο την πλατούλα σου στο άγαρμπο ξύλινο δοκάρι. Από soundtrack μη μας ρωτήσετε, είναι το ίδιο που ακούμε παντού. Τζαζέ διασκευές παλιών ελαφρών τραγουδιών, Πάριος, Τσαλιγοπούλου, αρχοντορεμπέτικα κ.λπ. Νομίζω, παιδιά την εξαντλήσαμε την κασέτα, καιρός να φτιαχτεί νέα.
Εστιατόριο Ateno © Powergame.gr
Το μενού που έχει στήσει ο Καραθάνος, κυρίως, περιλαμβάνει κρεατικά, ζυμαρικά, σαλάτες και όσπρια. Από ψάρι βρήκαμε μόνο μία αναφορά σε τσιπούρα (μάλλον όχι αλανιάρα), ένα τηγανιτό καλαμάρι και μια προσθήκη χταποδιού. Αυτά από θάλασσα. Και κάπου κάπου τρίμμα αυγοτάραχου. Τα υπόλοιπα: μοσχαρίσια μάγουλα (φυσικά), πορκέτα, αρνί, αγελάδα. Βουνίσια προσέγγιση δηλαδή.
Εφόσον ό,τι δοκιμάζαμε ήταν εξαιρετικό, ας είναι. Αλλά υπήρχαν κάποια θεματάκια. Για παράδειγμα, στην «τάρτα φάβας με χταπόδι στα κάρβουνα, σάλτσα ντομάτας και κουμ κουάτ» -που ας σημειωθεί είναι και στα signature dishes- είχαμε μια ωραία και έντονη γεύση φάβας αλλά ένα εντελώς άγευστο, πλαδαρό χταπόδι που έμοιαζε απλώς βραστό και με τίποτα δεν έβγαζε την αναμενόμενη νοστιμιά της τσίκνας κάρβουνου. Ο μόνος του ρόλος ήταν να δίνει λίγο δάγκωμα στις μπουκιές. Το πιάτο λοιπόν βγήκε μονοδιάστατο και βαρετό.
Φάβα με χταπόδι στο εστιατόριο Ateno © Powergame.gr
Το ωραίο και αφράτο προζυμένιο καρβελάκι έρχεται με βούτυρο και πάστα ελιάς με τρούφα. Αλλά το βούτυρο γευστικά δεν είχε κανέναν λόγο ύπαρξης. Σώθηκε από μια πολύ νόστιμη πούδρα ντομάτας, η οποία αντικατέστησε το συνοδευτικό ελαιόλαδο που ανέφερε το μενού. Και καλύτερα ίσως, διότι δύο λιπαρές ουσίες μαζί δεν θα ήταν ό,τι καλύτερο.
Αντίθετα, καλά πήγαν τα πράγματα στα τραγανά και δροσιστικά μπλανσαρισμένα κολοκυθάκια με γκασπάτσο πεπόνι (που όμως δεν ήταν ιδιαίτερα διακριτό) και μυρώνια. Το πιάτο έρχεται με γεμιστούς κολοκυθοανθούς με κρέμα τυριού.
Kολοκυθάκια με γκασπάτσο πεπόνι στο εστιατόριο Ateno © Powergame.gr
Όπως και στα γεμιστά σε τζελ από νερό ντομάτας με πιπερίτσες, σάλτσα φέτας και λάδι δυόσμου. Άλλο ένα παιχνίδι με το κλασικό ελληνικό πιάτο, που θέλει να δείξει -μέσω της μαγειρικής βιρτουοζιτέ- πως δεν χρειάζεται να καταναλώσεις όλο το ρύζι της γέμισης για να χαρείς την αυθεντική γεύση. Χρήσιμο; Ναι! Οι κλασικές συνταγές μπορούν να μετεξελίσσονται και να γίνονται κομψότερες και πιο ανάλαφρες.
Γεμιστά στο εστιατόριο Ateno © Powergame.gr
Η ίδια φιλοσοφία εφαρμόζεται και στον μουσακά, που απαρνιέται την αχρείαστη πατάτα στο εσωτερικό και την κάνει ένα τραγανό πατατάκι -γαρνιτούρα που έχει μπει στη βάση για να μην ενοχληθεί το γλάσο της μπεσαμέλ, που επιπλέον (παρουσία σου) ποτίζεται και με τον ζωμό με τα κανελογαρύφαλλα. Ο κιμάς έχει τοποθετηθεί σ’ ένα στεφάνι μελιτζάνας. Εξαιρετικό πιάτο, αλλά λίγο πιο τσιμπημένο σε αλάτι απ’ ό,τι θα θέλαμε. Επιπλέον, αν αργήσεις να το καταναλώσεις, τα πατατάκια παπαριάζουν και χάνουν όλη τη χάρη τους.
Μουσακάς στο εστιατόριο Ateno © Powergame.gr
Για κλείσιμο επιλέξαμε έναν σιμιγδαλένιο χαλβά με παγωτό κανέλα και κρέμα «χαλβά του μπακάλη», που ήταν απλώς ΟΚ, διότι η πολλή κρέμα σχεδόν εξαφάνισε το σιμιγδάλι και το κανελένιο παγωτό δεν ήταν αρκετά ισχυρό για να μετριάσει τη συνολική γλυκύτητα.
Χαλβάς στο εστιατόριο Atenο © Powergame.gr
Ευγενέστατο σέρβις, όλοι μιλούσαν πολύ καλά αγγλικά και δημιουργούσαν καλή σχέση με τα τραπέζια των ξένων, μεταλλικό νερό αυτό που δεν λέμε το όνομά του και που αν ξέραμε πως θα μας φέρουν το συγκεκριμένο θα ζητούσαμε βρύσης, κάρτα κρασιών με αρκετά αναμενόμενες επιλογές κι ένα γενναίο Χ3 πάνω στη λιανική τιμή, που έκανε τα απλά, ευπώλητα κρασιά να φαίνονται σαν σπάνια αποκτήματα.
Θετική γενικώς η εμπειρία με δημιουργικές εκπλήξεις, αλλά τίθεται ένα θέμα για το αν οι λίγες έστω αστοχίες σε κάποια πιάτα συγχωρούνται και μάλιστα σε αυτά τα επίπεδα τιμών.
