Η μαγειρική του Θωμά Μάτσα είναι αναγνωρίσιμη. Είναι ταυτότητα. Δεν αναλίσκεται σε πειραματισμούς και αμφιλεγόμενες εξερευνήσεις, αλλά πετάει τα βελάκια στον ασφαλή στόχο του comfort. Βέβαια αυτή η στόχευση ενίοτε έχει κι ένα ρίσκο. Εφαρμόζοντας την ίδια φιλοσοφία του μενού σε διαφορετικά εστιατόρια, μήπως μειώνεται η ταυτότητα του εστιατορίου; Που περιορίζεται απλώς στο ρόλο του να σερβίρει Μάτσα.
Εδώ λοιπόν στο Κουκάκι, δοκιμάσαμε τα πιάτα του σε ένα εστιατόριο όπου παλιότερα στο σημείο υπήρχε συνεργείο αυτοκινήτων (όχι βουλκανιζατέρ), σε κακό χάλι με μια σκεπή που κατέρρεε. Αν δεν κάνουμε λάθος, ιδιοκτησίας του Γηροκομείου Αθηνών. Μεταμορφώθηκε ευτυχώς και επιτυχώς σε έναν ενδιαφέροντα, industrial χώρο με ακάλυπτες λερωμένες(!) τσιμεντένιες επιφάνειες και μεταλλική οροφή μάλλον για να καλυφθούν όσα δεν έπαιρναν βελτίωση.
© PowerGame.gr
Το μέρος έγινε μοδάτο και νεανικό, με καρέκλες δύο ειδών: άβολες μεταλλικές και βολικές ξύλινες. Προσωπικό ευγενικό και πρόθυμο αλλά όχι πάντα διαθέσιμο, ειδικά για να σου ανανεώσει το κρασί στο ποτήρι από την παγωνιέρα που είναι λίγο πιο μακριά γιατί δεν χωράει δίπλα στο τραπέζι σου.
Είχαμε ένα 2ωρο seating αλλά δεν χρειάστηκε να φύγουμε στην ώρα λήξης διότι ήταν μια βροχερή Κυριακή απόγευμα, με γεμάτο μεν το εστιατόριο αλλά χωρίς άλλες κρατήσεις.
Το προζυμένιο ψωμί (έχουμε δοκιμάσει και καλύτερα), έρχεται με βούτυρο που καίγεται ως ρεσώ, οπότε θα πρέπει να κάνεις μια μικρή κάθετη τομή για να χυθεί το λιωμένο τμήμα και να πάρει μαζί του το χοντρό αλάτι και το θυμάρι που βρίσκονται στην περιφέρεια του πιάτου. Το μελετήσαμε το πράγμα διότι έπρεπε να ανακτήσουμε κάποια ουσία από το εφέ!
Ανακουφιστικό το ότι υπάρχουν κύρια πιάτα διότι τον τελευταίο καιρό ψιλο-μπουχτίσαμε από το «φιλοσοφία του μαγαζιού μας είναι να μπαίνουν όλα τα πιάτα στη μέση».
Το πιάτο που δεν πρέπει να χάσει κάποιος είναι το χταπόδι με ζοχούς, φινόκιο, ντομάτα και κάπαρη. Εξαιρετικό. Νόστιμο αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο το πανέ κουνουπίδι με κρέμα φέτας και πικάντικη μαγιονέζα. Βελούδινα και γλυκά τα ψητά καρότα με γιαούρτι, φυστικοβούτυρο, πεκάν και (τσιγκούνικο) σταφύλι αλλά ήθελαν και κάτι ακόμα στο πιάτο που να δίνει δάγκωμα και πιο σύνθετη γεύση. Νόστιμο το πικάντικο ψητό αβοκάντο με τσίλι, lime και ξινοτύρι αλλά του λείπει το ίδιο που λείπει και στα καρότα. Και ελαφρύ, ντελικάτο το καλαμάρι σχάρας χωρίς κανένα πρόβλημα.
Xταπόδι με ζοχούς, φινόκιο, ντομάτα και κάπαρη © PowerGame.gr
Πανέ κουνουπίδι με κρέμα φέτας και πικάντικη μαγιονέζα © PowerGame.gr
Καλαμάρι σχάρας © PowerGame.gr
Στα κυρίως, επιλέξαμε το ενδιαφέρον γιουβέτσι με τα κεφτεδάκια και φέτα (που όμως είχε ξεφύγει λίγο στο αλάτι), τον κόκορα παστιτσάδα σε ραβιόλι με κρέμα γραβιέρας σχοινόπρασο και λιαστή ντομάτα, και τη μπολονέζ προβατίνας με κόκκινο κρασί και γραβιέρα (που ήταν σαφώς περισσότερη απ’ όση δικαιολογούσε η συνολική ποσότητα των ζυμαρικών του πιάτου.
Γιουβέτσι με τα κεφτεδάκια και φέτα © PowerGame.gr
Κόκορας παστιτσάδα © PowerGame.gr
Μπολονέζ προβατίνας © PowerGame.gr
Διαβάσατε παντού τυριά; Ναι, δεν κάνατε λάθος.
Και όπως έχουμε πει καλό και άγιο το comfort, αλλά έχουμε πάντα ένσταση με την κατάχρηση των τυριών στα πιάτα που μας εμποδίζει να γευτούμε το βασικό συστατικό, για να εκβιαστεί η συνολική εύκολη αίσθηση νοστιμιάς. Ο Μάτσας έχει φτάσει σε σημείο που δεν τις χρειάζεται αυτές τις εύκολες λύσεις. Εκτός αν δεν μπορεί να είναι στην κάθε κουζίνα που επιμελείται και οι εκτελέσεις πρέπει με κάποιο τρόπο να γίνουν fail-proof, να καλύπτονται δηλαδή οι όποιες πιθανές αστοχίες. Ή εκτός αν το brief που πήρε από την επιχείρηση για τη δημιουργία του menu είναι τέτοιο.
Στα επιδόρπια δοκιμάσαμε μια έντονα σοκολατένια μους που θα αρέσει στους φανς της σοκολάτας και μια υπέροχη κρέμα φιστίκι.
Στα κρασιά υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες ψαγμένες επιλογές από ελληνικό και διεθνή αμπελώνα, αλλά ετοιμαστείτε να πληρώσετε Χ3 ή και Χ4 της λιανικής τιμής! Πράγμα που δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πως ταιριάζει σε ένα οικογενειακό, καθημερινό μαγαζί.
Και κάτι ακόμα πάνω στο θέμα: Λίγες φορές μέχρι τώρα έχουμε αναφερθεί στο κόστος ενός γεύματος, για να μπορούμε να εστιάσουμε περισσότερο στην αξιολόγηση της γεύσης. Έχουμε πει -όταν το συναντάμε- πως ένα εστιατόριο είναι value-for-money. Εδώ δεν μπορούμε να το πούμε. Ορισμένα πιάτα ήταν μικρά σε ποσότητα σε σχέση με την τιμή τους. Τα πιάτα του στη Στρίγγλα είναι σαφώς λίγο πιο γενναιόδωρα -κυρίως σε γεύση- και με πιο διακριτές τις γεύσεις της ποιοτικής πρώτης ύλης.
Τελικά όχι, δεν μειώνεται η ταυτότητα του εστιατορίου ακόμα και με τον ίδιο σεφ.
