THEPOWERGAME
Το ramen είναι βασικό comfort food για την Άπω Ανατολή. Φαγητό γρήγορο και χορταστικό, που περιέχει όλα τα συστατικά για να στυλώσει τον αγχωμένο εργαζόμενο στη διάρκεια της μέρας. Καταναλώνεται πολύ στην Ιαπωνία (όπως και τα noodles), σε πρόχειρους πάγκους, ανάμεσα σε δυνατούς ήχους «σλουρπ», ενώ ο umami ζωμός με την μπόλικη σόγια πίνεται μέχρι τελευταίας σταγόνας από το μπολ. Θεωρείται λοιπόν street food, αλλά σε αντίθεση με τα δικά μας ανάλογα, απαιτεί έστω και ολιγόλεπτο κάθισμα.
Βλέπετε, στην Ιαπωνία θεωρείται αγένεια να τρως ενώ περπατάς, μια και δεν μπορείς περπατώντας να εκτιμήσεις το φαγητό σου. Κάτι ξέρουν οι Ιάπωνες που αγνοούμε εμείς οι σουβλακοφάγοι-σφολιατοφάγοι.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε πολλές επιλογές από street food. Όπως είπαμε, η σφολιάτα από αμφίβολης ποιότητας εισαγόμενες ζύμες από χώρες της Αφρικής και της Ασίας κάνει θραύση. Όταν πρέπει κάποιος να καταναλώσει κάτι στα γρήγορα και ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, έχει πολύ περισσότερες επιλογές στα ethnic μαγαζιά, μεσανατολικά, απωανατολικά και μερικά μεξικανικά. Άλλωστε, η Αθήνα, ως κοσμοπολίτισσα πλέον, οφείλει να έχει κάτι για κάθε εθνότητα που την επισκέπτεται. Τώρα που το σκέφτομαι, πάντως, γεμιστά στο Τόκιο δεν έχω πετύχει.
Έτσι, το Tanpopo (πικραλίδα στα ιαπωνικά), του Σωτήρη Κοντιζά, δίνει μια ακόμα επιλογή που δεν είναι ακριβώς «φάε και φύγε», όπως στην Ιαπωνία, γιατί δίνει επιλογές και από πρώτα πιάτα και σαλάτες και κρασί με το μπουκάλι, που προφανώς και δεν θα το τελειώσεις σε ένα μισάωρο.
Καθίσαμε έξω, σε σχετικά άβολα καθίσματα στην μπάρα και λίγο στριμωχτά με τους διπλανούς μας. Επίσης στριμωχτά τα πιάτα στον στενό πάγκο και μένεις με το χέρι μετέωρο, προσπαθώντας να βολέψεις όσα παρήγγειλες και που ήρθαν όλα μαζί. Αλλά και επιλογή να είχαμε, πάλι έξω θα προτιμούσαμε να καθίσουμε, διότι μέσα βάραγε ελληνικό ραπ και καταλαβαίνεις, δεν θα μας πήγαινε μπουκιά κάτω. Είμαστε ήδη αγχωμένοι εργαζόμενοι, δεν θέλουμε περισσότερο.
Από τις φορές που έχω καταναλώσει ramen, στις 5 φορές που πήγα στην Ιαπωνία, θα έλεγα πως εδώ δεν έχουμε διαφορά. Οι τεχνικές είναι ίδιες, τα συστατικά μμμ… περίπου ίδια, άρα το αποτέλεσμα είναι πολύ κοντά. Ανακουφιστικά ζεστό το ramen (όχι καλοκαιρινή επιλογή), σε 5-6 εκδόσεις με διαφορετικά συστατικά, με το μαριναρισμένο σε σάλτσα σόγιας αυγό, με κοτόπουλο και χοιρινό, με μανιτάρια, και ολόσωστα βρασμένα noodles.
Εξαιρετικές γαρίδες με πάνκο, κεφίρ, ρύζι και ρόκα, εξαιρετικά gyoza με χοιρινό iberico (αλλά και να μην ήταν iberico, πάλι καλά θα ήταν), ενδιαφέρουσα η σαλάτα με τον τραχανά, αγγούρι, καρότο και ρέβα, αν και ο τηγανητός τραχανάς είναι ίσως λίγο πιο σκληρός απ’ όσο θα έπρεπε.
Για την επόμενη φορά αφήσαμε το τηγανητό κοτόπουλο, το κουνουπίδι και το μοσχαρίσιο ταρτάρ.
Πολύ ορθά το κατάστημα δεν κάνει ντελίβερι, διότι πώς να καταναλώσεις ένα πιάτο που τρώγεται αποκλειστικά καυτό έπειτα από 15 λεπτά στο μηχανάκι;
Α ναι, οι τουαλέτες ήταν αφρόντιστες και δεν είναι καλό σημάδι αυτό για ένα μαγαζί που θέλει να πλησιάζει τα ιαπωνικά δεδομένα. Θεωρείται κι αυτό αγένεια, κύριε Κοντιζά μου.
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
