Οι ελληνικοί δεσμοί δύο υποψήφιων υπουργών στην κυβέρνηση Τραμπ, το "άκυρο" στον Πομπέο και τα μηνύματα που κομίζει στην Αθήνα η ήττα των Δημοκρατικών

*** Υπάρχει ενδεχόμενο ο Τζον Πόλσον να αναλάβει υπουργός Οικονομικών της νέας κυβέρνησης Τραμπ στις ΗΠΑ; Ναι, και μάλιστα αρκετά μεγάλο. Πρόκειται για τον Αμερικανό μεγαλοεπενδυτή ο οποίος -θυμίζω- είναι «βαριά» τοποθετημένος.

*** Συμπέρασμα; Γνωρίζει την Ελλάδα, τις δυνατότητες και τις προοπτικές της καλύτερα από τον καθένα. Και το σημαντικότερο; Δεν θα χρειάζεται τη βοήθεια κανενός τρίτου για να του πει προς τα πού πέφτει η χώρα μας.

*** Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι αυτός ο νέος «τσάρος» της αμερικανικής οικονομίας, μπορεί να είναι ο Τζέιμι Ντάιμον. Ο Έλληνας τρίτης γενιάς, μακροβιότερος CEO της JP Morgan, που είναι η μεγαλύτερη αμερικανική τράπεζα.

*** Αν δεν το γνωρίζετε, ο παππούς του ήταν τραπεζίτης από τη Σμύρνη, που πέρασε τον Ατλαντικό και μεγαλούργησε εκεί. Ο εγγονός του, λοιπόν, μπορεί να είναι ο επόμενος υπουργός Οικονομικών.

*** Μη σημειώνετε, ωστόσο, το όνομα του Μάικ Πομπέο. Ο πρώην αρχηγός της CIA και πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (στην πρώτη θητεία Τραμπ) απορρίφθηκε -και μάλιστα ονομαστικά, από τον ίδιο τον Τραμπ- από οποιοδήποτε υπουργικό χαρτοφυλάκιο.

*** Αυτόν τον αναφέρουμε ειδικά για δύο λόγους: ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός ότι διατηρεί πολλούς φίλους στην Ελλάδα, την οποία επισκέπτεται τακτικά και η παρουσία του στο υπουργικό συμβούλιο θα ήταν asset. Θυμίζουμε ότι προ δεκαημέρου ήταν στην Αθήνα και έφαγε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τον οποίο είπαν πολλά.

*** Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι η σύζυγός του είναι Χριστιανή Ορθόδοξη στο θρήσκευμα. Και είναι αυτή που τον έφερε (πολύ) κοντά με το Οικουμενικό Πατριαρχείο (μεταξύ άλλων).

*** Αλλά έμεινε στην «απέξω».

*** Επιμένω ότι κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει στο Βερολίνο. Που αν δεν το αναλύσουμε σωστά, τότε αργά ή γρήγορα (γρήγορα κατά την ταπεινή μου άποψη) θα το βρούμε μπροστά μας. Αναφέρομαι στα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της πάλαι ποτέ κραταιάς Γερμανίας.

*** Όσοι παρακολουθούν την περίπτωσή της από κοντά, μου λένε ότι η απομάκρυνση του υπουργού Οικονομικών, Λίντνερ, από τον καγκελάριο Σολτς δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από την κορυφή του παγόβουνου. Κι ότι υπάρχει πολύ βάθος εκεί.

*** Λένε, για παράδειγμα, ότι α) η περίπτωση της VW, που αποφάσισε να κλείσει για πρώτη φορά στα χρονικά της εργοστάσια που λειτουργούν εντός των γερμανικών συνόρων και β) η περίπτωση της Commerzbank, που αποτελεί στόχο επιθετικής εξαγοράς από την ιταλική τράπεζα UniCredit, δεν συνιστούν τίποτε άλλο από δύο ηχηρά καμπανάκια, που είχαν χτυπήσει δυνατά στα αυτιά των εκεί κυβερνώντων. Τα άκουσαν; Ναι, είναι η απάντηση, αλλά τα ερμήνευσαν ο καθένας με τον δικό του -διαφορετικό- τρόπο. Και, κάπως έτσι, η υπομονή του Σολτς με τον Λίντνερ τελείωσε και η χώρα οδηγείται σε εκλογές.

*** Τι άλλο ακούω με ενδιαφέρον στους αθηναϊκούς κύκλους; Ότι ένας από τους βασικούς λόγους που οι Δημοκρατικοί έπαθαν ό,τι έπαθαν στις προεδρικές εκλογές είναι ότι έδιναν μεγάλη σημασία στους οικονομικούς δείκτες, που ευημερούσαν, αλλά έκλειναν τ’ αυτιά στις διαμαρτυρίες των απλών πολιτών, που φώναζαν ότι τα βγάζουν πέρα δύσκολα.

*** Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάνουν παραλληλισμούς με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Όπου πράγματι οι δείκτες πάνε από το καλό στο καλύτερο, αλλά η ακρίβεια ήταν και παραμένει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα των πολιτών.

*** Συμπέρασμα: η κοινή γνώμη ψηφίζει με βασικό κριτήριο την κατάσταση στη δική της τσέπη. Κι αυτή δεν είναι καθόλου καλή.

Διαβάστε επίσης

Κατώτατος μισθός: Πενταετές πλάνο υπολογισμού μετά το 2028

Τηλεπικοινωνίες: Αυτά είναι τα πιο αξιόπιστα δίκτυα για το 2024

CCS: Τι λέει η αγορά για τη μεταφορά και αποθήκευση του CO2