Το Burnt Bone είναι στην Αγίου Κωνσταντίνου, τρία βήματα μακριά από τη Στρίγγλα, στη γνωστή «πιάτσα» του Αμαρουσίου. Όμορφα στημένο εστιατόριο, χωρίς βέβαια να έχει αποφευχθεί κι εδώ το θέμα με τις σκληρές επιφάνειες περιφερειακά που δημιουργούν οχλαγωγία.
Θεωρείται «μπριζολάδικο» το εστιατόριο, όχι «κρεατάδικο». Η διαφορά είναι στο ότι δεν ασχολούνται με άλλα κρέατα πλην του μοσχαρίσιου στα κυρίως πιάτα (με εξαίρεση ένα πιάτο με κοτόπουλο). Άλλωστε, τι θα ονομάζαμε «κρεατάδικο»; Ένα εστιατόριο που κατά προτίμηση τιμάει το head-to-tail, που σερβίρει διάφορα μέρη από μια ποικιλία κρεάτων. Εδώ έχουμε διαχείριση συγκεκριμένων κοπών, που έρχονται έτοιμες από Γαλλία, Αυστραλία, ΗΠΑ και από την Ιαπωνία τα wagyu και με μία επιλογή Kobe.
Καλωσόρισμα στο Burnt Bone © Πάνος Πουρνάρας
Λογικό. Αν θες να σερβίρεις κάτι που σίγουρα να είναι εύγευστο με συνέπεια και με σταθερό εφοδιασμό, δύσκολα θα μπορέσεις να βασιστείς σε ελληνικής εκτροφής κρέατα. Στα κρέατα Ιαπωνίας αναγράφεται η τιμή ανά 100γρ. αλλά η ελάχιστη μερίδα που σερβίρεται είναι 200γρ. Για να υπολογίσεις το πόσο θα σου κοστίσει κάθε 100γρ. παραπάνω από τη μίνιμουμ μερίδα δηλαδή.
Για κάποιον φανατικό κρεατοφάγο, είναι αρκετές επιλογές. Στα ωμά, τα συστατικά είναι μετρημένα σωστά, δεν μασκάρουν την γεύση του κρέατος. Ενδιαφέρουσα είναι και η crispy πάπια, με τη σωστή τραγανότητα εξωτερικά και αρκετά μαλακή και γευστική στο εσωτερικό.
Crispy πάπια © Πάνος Πουρνάρας
Καλές και οι gyoza, με γέμιση black angus, miso και ginger, αλλά πολύ μικρές για να έχεις μια επαρκή μπουκιά με γεύση. Στο burger (που δηλώνει πως είναι φτιαγμένο με wagyu), ευτυχώς δεν μπαίνουν πολλά περιττά αξεσουάρ, η έντονη κρεάτινη γεύση είναι εμφανής και κάνει τη διαφορά από τη μεγάλη μάζα των ανάλογων της αγοράς, όπου δεν καταλαβαίνεις τι τρως.
Burger © Πάνος Πουρνάρας
Το αντίθετο όμως έγινε στα paccheri με μοσχαρίσια μάγουλα και με μπόλικη σάλτσα από πεκορίνο ρομάνο. Ένα πιάτο που κατέληγε να είναι αρκετά αλμυρό και με μικρή δόση κρέατος, που αδικούσε το αποτέλεσμα.
Στις κοπές (που είναι και το κύριο θέμα), το διάφραγμα ήρθε ψημένο ελάχιστα παραπάνω απ’ όσο θα θέλαμε, αλλά ευτυχώς δεν έχασε τη νοστιμιά του.
Διάφραγμα © Πάνος Πουρνάρας
Στην picanha δεν βρήκαμε το λιπώδες καπάκι που την κάνει ζουμερή και περιζήτητη, παρ’ όλα αυτά ήταν γευστική και ολόσωστα, μέτρια ψημένη.
Picanha © Πάνος Πουρνάρας
Η κάρτα κρασιών έχει αρκετές επιλογές και μάλιστα σωστά επιλεγμένες από διεθνείς προελεύσεις.
Τα περισσότερα, λοιπόν, πιάτα είναι γευστικά και, παρά τις ελάχιστες αστοχίες, σωστά παρασκευασμένα. Αλλά, όπως έχουμε πει, στα εστιατόρια όπου ο λογαριασμός (ακόμα και χωρίς τις ακριβές εισαγόμενες κοπές) είναι πάνω από τον μέσο όρο, θα πρέπει να κρίνεται η συνολική εμπειρία, το «value-for-money». Και εδώ είχαμε κάποια θέματα.
Αν και το προσωπικό είναι επαρκές, η εξυπηρέτηση είναι σχετικά διεκπεραιωτική και άψυχη, χωρίς ιδιαίτερη επαφή με τον πελάτη. Την περισσότερη ώρα η προσοχή των ανθρώπων του εστιατορίου ήταν στραμμένη προς την κουζίνα και λιγότερο προς τα τραπέζια. Οι τουαλέτες είναι καλοφτιαγμένες και με «φιρμάτα» σαπούνια, αλλά δεν ήταν καθαρές (σε ημέρα που δεν ήταν γεμάτο ούτε το μισό εστιατόριο), ενώ απέξω υπήρχαν παρατημένα καφάσια με άδεια μπουκάλια αναψυκτικών.
Δυστυχώς, ισχύει πως όταν βάζεις μόνος σου ως εστιατόριο τον πήχη ψηλά, σε ακολουθεί και η υποχρέωση για μια ανάλογη ατμόσφαιρα με την ανάλογη εκπαίδευση του προσωπικού και το μάτι του επικεφαλής που πρέπει να τα πιάνει τις λεπτομέρειες «στον αέρα». Διότι πως να ευχαριστηθεί κάποιος το kobe των 180€ ανά 200 γραμμάρια αν πρέπει να ψάξει για να πιει ένα ποτήρι νερό;
Παρ’ όλα αυτά, αν είστε έτοιμοι να κάνετε κάποιους συμβιβασμούς και να μην κρίνετε με απόλυτο γνώμονα το v-f-m, υπάρχει πιθανότητα να φύγετε αρκετά ευχαριστημένοι από τις γεύσεις.
