Τι κι αν η Γερμανία πληρώνει το μάρμαρο από την εξάρτησή της από τη Ρωσία του Πούτιν σε ό,τι αφορά στο φυσικό αέριο; Γίνονται άραγε για το Βερολίνο τα παθήματα μαθήματα; Οι πρόσφατες περί του αντιθέτου ενδείξεις συνέπεσαν με την επίσκεψη του καγκελαρίου Σολτς στο Πεκίνο -του πρώτου ηγέτη από τη Δύση που επισκέπτεται την Κίνα του Mr Χι από την εποχή που ξέσπασε η πανδημία.
Ο κ. Σολτς αγνόησε την επιθυμία του Εμ. Μακρόν να συνταξιδέψουν στο Πεκίνο. Αγνόησε και τις φωνές ακόμα και στελεχών του κυβερνητικού συνασπισμού για αυτοσυγκράτηση στις σχέσεις με την Κίνα. Αντ’ αυτού, πήρε μαζί του δώδεκα CEO’s των μεγαλύτερων γερμανικών εταιρειών blue chips. Είχε στις βαλίτσες του την έγκριση από την κυβέρνησή του της εξαγοράς μέρους του λιμανιού του Αμβούργου από την Cosco. Αλλά ήταν επίσης σε γνώση του ότι το 2021 τα δύο από τα πέντε αυτοκίνητα που πωλήθηκαν παγκοσμίως από την Volkswagen κατέληξαν σε Κινέζους αγοραστές…
Αν για τη Γερμανία η «αποτοξίνωση» από το ρωσικό αέριο είναι μια σκληρή δοκιμασία, η όποια συζήτηση για αναθεώρηση των εμπορικών σχέσεων με την Κίνα πνίγεται εν τη γενέσει της. Και πώς να γίνει αλλιώς; Τα στοιχεία λένε πως η Κίνα τα τελευταία έξι χρόνια είναι ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας, με συνολικό όγκο εισαγωγών-εξαγωγών πάνω από 254 δισ. ευρώ. Όπως αναφέρει ο Economist, την ώρα που οι αμερικανικές επενδύσεις στην Κίνα αποτελούσαν μόνο το 2% του συνόλου για το 2021, για τη Γερμανία το ποσοστό αυτό έφτασε στο 14%. Μόνο οι επενδύσεις τεσσάρων γερμανικών κολοσσών -BMW, Mercedes-Benz, Volkswagen και BASF- αποτέλεσαν το ένα τρίτο των συνολικών επενδύσεων της ΕΕ στην Κίνα.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, στη Γερμανία; Είναι βεβαίως μεγάλα τα συμφέροντα, αλλά όλα αυτά -συμπεριλαμβανομένου του ταξιδιού του κ. Σολτς- δεν δείχνουν κάποια σημάδια μιας πολιτικής περιορισμού των συναλλαγών, ούτε αποτελούν προοίμιο για μια εναλλακτική στρατηγική για την επόμενη μέρα. Κι αυτό σε μια περίοδο που η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία και οι δραματικές συνέπειές της στην Ευρώπη και τη Γερμανία έκαναν κομμάτια και θρύψαλα τo μότο της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής για αλλαγές στα αυταρχικά καθεστώτα μέσω του εμπορίου (Wandeldurch Handel). Πολύ περισσότερο, δεν έχουν χώρο οι αυταπάτες ότι ο Mr Xi δεν θα βάλει χέρι στο όχι μακρινό μέλλον για την «κινεζοποίηση» κεφαλαίων και επιχειρήσεων της Δύσης -κάτι που οι ΗΠΑ έχουν αντιληφθεί από καιρό και κινούνται σε άλλη κατεύθυνση περιορισμών των επιχειρηματικών πάρε- δώσε με το Πεκίνο.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, υπό την απειλή μάλιστα μιας γενικευμένης σύρραξης, η Γερμανία μοιάζει βραχυκυκλωμένη απέναντι στον κινεζικό γρίφο. Κι αυτή είναι μια παράμετρος που θα έχει επιπτώσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη -θα έλεγα και στη χώρα μας. Μένει να δούμε το αποτύπωμα στα επόμενα χρόνια.
