THEPOWERGAME
Η αμερικανική πολιτική παραλύει από μια αντίφαση τόσο μεγάλη όσο το Γκραν Κάνιον. Οι Δημοκρατικοί ωρύονται προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η επανεκλογή του Donald Trump θα καταδικάσει τη δημοκρατία της χώρας. Κι όμως, όταν κλήθηκαν να αποφασίσουν ποιον θα του αντιπαρατάξουν στις εκλογές του Νοεμβρίου, το κόμμα μοιάζει να υποτάχθηκε αβίαστα στην υποψηφιότητα ενός 81χρονου, με το χειρότερο ποσοστό αποδοχής από οποιονδήποτε σύγχρονο πρόεδρο σε αυτό το στάδιο της θητείας του. Πώς όμως έφτασαν τα πράγματα σε αυτό το σημείο;
Το καθαρό ποσοστό αποδοχής του Joe Biden είναι μείον 16 μονάδες. Ο κ. Trump, ο οποίος προηγείται στις δημοσκοπήσεις στις πολιτείες που κρίνουν τις εκλογές, απέχει μια ανάσα από τη δεύτερη προεδρική νίκη. Ακόμα κι αν δεν βλέπετε τον κ. Trump ως πιθανό δικτάτορα, πρόκειται για μια ανησυχητική προοπτική. Ένα σημαντικό κομμάτι των Δημοκρατικών θα προτιμούσε ο κ. Biden να μην είναι υποψήφιος. Ωστόσο, αντί είτε να τον αμφισβητήσουν ευθέως είτε να στρωθούν στη δουλειά και να στηρίξουν την εκστρατεία του, έχουν αρχίσει απλώς να παραπονιούνται δεξιά κι αριστερά για τη δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει.
Δεν υπάρχουν μυστικά στο το τι κάνει τον κ. Biden τόσο αντιδημοφιλή. Εν μέρει είναι η συνεχής έκρηξη του πληθωρισμού που έχει καταλογιστεί στη θητεία του. Έπειτα, είναι η ηλικία του. Οι περισσότεροι Αμερικανοί γνωρίζουν κάποιον 80άρη που έχει αρχίσει να δείχνει τα χρόνια του. Γνωρίζουν επίσης ότι όσο ωραίος κι αν είναι ο χαρακτήρας αυτού του ατόμου, δεν θα έπρεπε να του ανατεθεί μια τετραετής θητεία στη δυσκολότερη θέση εργασίας του κόσμου.
Το 2023 ο κ. Biden θα μπορούσε -και θα έπρεπε- να έχει αποφασίσει να είναι πρόεδρος μιας θητείας. Θα τον σέβονταν ως υπόδειγμα δημόσιας υπηρεσίας και ως μομφή στον άκρατο εγωισμό του κ. Trump. Τα μεγάλα κεφάλια των Δημοκρατικών το γνωρίζουν καλά. Στην πραγματικότητα, πριν από την καλύτερη από το αναμενόμενο εμφάνιση του κόμματός τους στις ενδιάμεσες εκλογές, πολλά μέλη του κόμματος πίστευαν ότι ο κ. Biden όντως θα παρέδιδε τα ηνία. Πριν από έναν χρόνο η εφημερίδα μας υποστήριξε για πρώτη φορά ότι ο πρόεδρος δεν θα έπρεπε να διεκδικήσει την επανεκλογή του.
Δυστυχώς, ο κ. Biden και το κόμμα του είχαν διάφορους λόγους για να διεξαγάγουν μια ακόμη προεκλογική εκστρατεία, κανένας από τους οποίους δεν ήταν καλός. Η αίσθηση του καθήκοντός του αμαυρώθηκε από τη ματαιοδοξία. Αφού έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για πρόεδρος το 1987 και κόπιασε τόσο καιρό για να καθίσει πίσω από το Οβάλ Γραφείο, αφέθηκε να πιστέψει ότι η χώρα του τον χρειάζεται επειδή ήταν αυτός που αποδεδειγμένα νίκησε τον Trump.
Ομοίως, η επιθυμία του προσωπικού του να υπηρετήσει το έθνος έχει κι αυτή αμαυρωθεί από τη φιλοδοξία. Είναι στη φύση των κυβερνήσεων πολλοί από τους στενότερους συμβούλους ενός προέδρου να μη βρεθούν ποτέ ξανά τόσο κοντά στην εξουσία. Φυσικά και δεν θέλουν να δουν τον άνθρωπό τους να παραδίδει τον Λευκό Οίκο προκειμένου να επικεντρωθεί στην προεδρική του βιβλιοθήκη.
Οι Δημοκρατικοί ηγέτες επέδειξαν δειλία και εφησυχασμό. Όπως και πολλοί μικρόψυχοι Ρεπουμπλικανοί του Κογκρέσου, οι οποίοι αντιπαθούσαν τον κ. Trump και τον θεωρούσαν επικίνδυνο -αλλά δεν μπορούσαν να βρουν μέσα τους το κουράγιο να τον κατηγορήσουν ή έστω να τον επικρίνουν-, έτσι και τα στελέχη των Δημοκρατικών δεν δείχνουν καμία προθυμία να κάνουν πράξη τις ανησυχίες τους για την «τρέλα» του κ. Biden. Αν αυτό οφείλεται στο ότι βλέπουν την καριέρα τους να απειλείται, η συμπεριφορά τους δείχνει δειλία. Αν είναι επειδή σκέφτηκαν ότι ο κ. Trump είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του, είναι εφησυχασμός. Τα ποσοστά δημοτικότητας του κ. Biden συνεχίζουν να κατρακυλούν, ενώ οι 91 ποινικές κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο κ. Trump τον έχουν, μέχρι στιγμής, κάνει απλώς ισχυρότερο.
Με αυτά τα δεδομένα, θα μπορούσατε να σκεφτείτε ότι το καλύτερο θα ήταν ο κ. Biden να κάνει στην άκρη. Εξάλλου, οι εκλογές απέχουν ακόμη δέκα μήνες και το Δημοκρατικό Κόμμα έχει ταλέντο. Δυστυχώς, όχι μόνο αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο, αλλά όσο πιο προσεκτικά εξετάζετε τι θα συμβεί, η εξεύρεση μιας εναλλακτικής λύσης για τον κ. Biden σε αυτό το στάδιο μοιάζει με ένα σπασμωδικό στοίχημα απελπισίας.
Αν αποσυρθεί σήμερα, το Δημοκρατικό Κόμμα θα πρέπει να αναδιαμορφώσει με ταχύτατους ρυθμούς τις προκριματικές του εκλογές, επειδή οι προθεσμίες υποβολής αιτήσεων έχουν ήδη παρέλθει σε πολλές πολιτείες και οι μόνοι άλλοι υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο είναι ένας ελάχιστα γνωστός βουλευτής εν ονόματι Dean Phillips και η Marianne Williamson, μια γκουρού αυτοβοήθειας. Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι εφικτό και ότι ο καταιγισμός των αγωγών που θα ακολουθήσουν θα είναι διαχειρίσιμος, τα πολιτειακά νομοθετικά σώματα θα πρέπει να εγκρίνουν νέες ημερομηνίες για τις προκριματικές εκλογές πιο κοντά στο συνέδριο τον Αύγουστο. Θα πρέπει να οργανωθούν συζητήσεις ώστε οι ψηφοφόροι των προκριματικών να γνωρίζουν τι ψηφίζουν. Το πεδίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τεράστιο, χωρίς προφανή τρόπο γρήγορου περιορισμού του: στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών το 2020 κατέθεσαν υποψηφιότητα 29 άτομα.
Το χάος μπορεί και να άξιζε τον κόπο, αν το κόμμα μπορούσε να είναι σίγουρο ότι θα πάει στις εκλογές με έναν νέο, εκλέξιμο υποψήφιο. Ωστόσο, φαίνεται εξίσου πιθανό ο τελικός νικητής να είναι μη εκλέξιμος -ο Bernie Sanders, ας πούμε, ένας αυτοανακηρυγμένος δημοκρατικός σοσιαλιστής, που είναι έναν χρόνο μεγαλύτερος από τον κ. Biden. Πιο πιθανό είναι να πάρει το χρίσμα η Kamala Harris, η αντιπρόεδρος. Η κ. Harris έχει το πλεονέκτημα ότι δεν είναι ηλικιωμένη, αν και το γεγονός ότι θα είναι 60 ετών τον Νοέμβριο και θεωρείται νέα λέει πολλά για τη γεροντοκρατία του Δημοκρατικού Κόμματος.
Δυστυχώς, έχει αποδειχθεί κακή στην επικοινωνία, ένα μειονέκτημα τόσο για το πόστο της όσο και για την προσέλκυση υποστηρικτών. Η κ. Harris είναι πλάσμα της πολιτικής μηχανής της Καλιφόρνια και δεν έχει ποτέ προσελκύσει με επιτυχία ψηφοφόρους εκτός της πολιτείας της. Η εκστρατεία της το 2020 ήταν απαίσια. Ο αυτόματος υποβολέας της μερικές φορές μοιάζει σαν να έχει χακαριστεί από κάποιον σατιρικό συγγραφέα. Η μετανάστευση και τα νότια σύνορα -ένα χαρτοφυλάκιο που χειρίζεται για τον κ. Biden- είναι το ισχυρότερο θέμα κριτικής του κ. Trump και το πιο αδύναμο των Δημοκρατικών. Οι πιθανότητες της κ. Harris να νικήσει τον κ. Trump φαίνονται ακόμα χειρότερες από αυτές του αφεντικού της.
Επομένως, το καλύτερο για τους Δημοκρατικούς είναι να επικεντρωθούν στην εκλογή του κ. Biden. Η οικονομία υπόσχεται μια ήπια προσγείωση -οι εργαζόμενοι βλέπουν αύξηση των πραγματικών μισθών και πλήρη απασχόληση. Εάν ο κ. Trump καταδικαστεί, θα μπορούσε να τιμωρηθεί από τους ψηφοφόρους. Το πιο σημαντικό είναι η προεκλογική εκστρατεία να αναζωογονηθεί. Οι Δημοκρατικοί πρέπει να ξεκλειδώσουν κάποιον ενθουσιασμό και να δημιουργήσουν μια αίσθηση δυνατότητας για μια δεύτερη θητεία.
Βόλτα με τον Biden
Ο πρόεδρος δεν είναι καλός στην προεκλογική εκστρατεία και έχει απέναντί του έναν υποψήφιο του οποίου οι συγκεντρώσεις μοιάζουν με συνάντηση αίρεσης σε συνδυασμό με παράσταση βαριετέ. Χρειάζεται κάποιον που να μπορεί να μιλήσει στα πλήθη και να βγει στην τηλεόραση για λογαριασμό του. Αυτό το πρόσωπο δεν είναι η κ. Harris.
Ένας τρόπος για να υπηρετήσει το κόμμα της και τη χώρα της και να βοηθήσει να κρατηθεί ο κ. Trump μακριά από τον Λευκό Οίκο θα ήταν να παραιτηθεί από μια ακόμα θητεία ως αντιπρόεδρος. Ο κ. Biden θα μπορούσε να παρουσιάσει τη δεύτερη θητεία του ως ένα διαφορετικό είδος προεδρίας, στο οποίο θα μοιραζόταν περισσότερες ευθύνες με έναν αντιπρόεδρο που θα ενεργούσε περισσότερο ως διευθύνων σύμβουλος. Όπως και να έχει, ο κ. Biden χρειάζεται τη βοήθεια μιας στρατιάς ενθουσιωδών Δημοκρατικών, πρόθυμων να κάνουν εκστρατεία στο πλευρό του. Αυτήν τη στιγμή ο ίδιος και το κόμμα του υπνοβατούν προς την καταστροφή.
© 2023 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist, το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr. Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά, βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
