THEPOWERGAME
Στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη Σύνοδο Κορυφής του Ρίο για τη Γη το 1992, η Σαουδική Αραβία αφιέρωσε πολύ χρόνο προσπαθώντας να παρεμβάλει τον όρο «περιβαλλοντικά ασφαλής και φιλικός προς το περιβάλλον» μπροστά από τις αναφορές στις «πηγές ενέργειας» και τον «ενεργειακό εφοδιασμό».
Δεδομένου ότι το πετρέλαιο που εξάγει η Σαουδική Αραβία σε μεγαλύτερες ποσότητες από οποιαδήποτε άλλη χώρα είναι πλέον κατανοητό ότι κάθε άλλο παρά περιβαλλοντικά ασφαλές είναι, αυτό φαίνεται παράξενο.
Εκείνη την εποχή, ωστόσο, ο στόχος ήταν προφανής για όλους τους ενδιαφερόμενους: η φράση ήταν ένας τρόπος να κρατηθεί η πυρηνική ενέργεια εκτός της ατζέντας του Ρίο.
Τα πετρελαϊκά σοκ της δεκαετίας του 1970 οδήγησαν πολλές χώρες να αυξήσουν τις πυρηνικές τους προσπάθειες. Στα δέκα χρόνια έως το 1992 η πυρηνική ενέργεια που καταναλώθηκε παγκοσμίως αυξήθηκε κατά 130%.
Επιπλέον, ορισμένοι έκαναν λόγο για πυρηνικά εργοστάσια που θα παρήγαγαν όχι μόνο ηλεκτρική ενέργεια, αλλά και υδρογόνο που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση των συνθετικών καυσίμων.
Οι Σαουδάραβες μπορεί να ανησυχούσαν ή να μην ανησυχούσαν πραγματικά για το περιβάλλον, αλλά αναγνώριζαν έναν ανταγωνιστή όταν τον έβλεπαν.
Οι μηχανορραφίες τους αποδείχθηκαν περιττές. Σε αντίθεση με τα πετρελαϊκά σοκ, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη δεν υπηρέτησε σωστά την πυρηνική υπόθεση.
Αφού κορυφώθηκε το 2006, η ποσότητα πυρηνικής ενέργειας που καταναλώθηκε το 2019 ήταν μόλις 18% υψηλότερη από ότι το 1992. Ως ποσοστό της παγκόσμιας πρωτογενούς ενέργειας, είχε μειωθεί από 6,1% σε 4,3%.
Επειδή η πυρηνική ενέργεια είναι ακριβή με τρόπους που εμφανίζονται στα κέρδη, ενώ η βλάβη του κλίματος δεν τιμολογείται στην καύση των ορυκτών καυσίμων, δεν θα προκαλούσε έκπληξη ακόμη αν και ήταν δημοφιλής στους οικολόγους – πράγμα που, σε γενικές γραμμές, δεν είναι. Αλλά αυτό παραμένει πολύ κακό.
Η πτώση του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές την τελευταία δεκαετία, που άλλαξε το παράδειγμα, είναι ουσιαστικής σημασίας για την πορεία απαλλαγής από τον άνθρακα που ακολουθεί ο κόσμος με ταχείς ρυθμούς.
Αλλά ένα σύστημα καθαρής ενέργειας απαιτεί πλεόνασμα και αξιοπιστία στα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, που είναι δύσκολο να επιτευχθούν μόνο με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Πιθανώς θα χρειαστεί επίσης μεγάλη ποσότητα υδρογόνου, για την τροφοδοσία των αεροσκαφών και την παραγωγή χάλυβα και χημικών προϊόντων, το οποίο θα μπορούσαν να παρέχουν οι αντιδραστήρες.
Η πυρηνική ενέργεια έχει τα μειονεκτήματά της, όπως όλες οι πηγές ενέργειας. Όταν όμως είναι καλά ρυθμισμένη, είναι αξιόπιστη και, παρά τη φήμη της, εξαιρετικά ασφαλής.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι ανόητο να κλείνουν απόλυτα καλοί πυρηνικοί σταθμοί όπως ο Diablo Canyon, στην Καλιφόρνια, εξαιτίας αυτού που είναι κάτι παραπάνω από προκατάληψη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ορισμένες χώρες, κυρίως η Κίνα, αναπτύσσουν τον πυρηνικό τους στόλο.
Αυτό εξηγεί γιατί άλλες – συμπεριλαμβανομένης, όπως φαίνεται, της Σαουδικής Αραβίας- μπαίνουν για πρώτη φορά στο παιχνίδι. Και είναι ο λόγος για τον οποίο οι προσεγγίσεις για τη μείωση του κόστους της πυρηνικής ενέργειας αρχίζουν επιτέλους, σε αυτό το πλαίσιο, να έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Η Γαλλία, η οποία διαπίστωσε ότι η νεότερη γενιά τεράστιων αντιδραστήρων της ήταν αδύνατο να κατασκευαστεί εγκαίρως και εντός του προϋπολογισμού και, κατά συνέπεια, ήταν επίσης δύσκολο να εξαχθεί, έχει νέα σχέδια για μικρούς, αρθρωτούς αντιδραστήρες (SMRS) που θα μπορούσαν να έχουν καλύτερες επιδόσεις και στα δύο σημεία.
Η βρετανική Rolls-Royce, προωθεί μια παρόμοια προσέγγιση. Στις 4 Νοεμβρίου μια αμερικανική εταιρεία, η NuScale, υπέγραψε συμφωνία για την πώληση έξι τέτοιων αντιδραστήρων στη Ρουμανία κατά την Cop26 στη Γλασκόβη. Η Ρωσία διαθέτει ήδη έναν πλωτό SMRS για ηλεκτροπαραγωγή.
Τέτοια σχέδια μπορούν κατ’ αρχήν να παράγονται σε εργοστάσια και να αποστέλλονται όπου απαιτείται, διατηρώντας το κόστος τους χαμηλό. Αυτά τα πλεονεκτήματα εκθειάζονται εδώ και δεκαετίες χωρίς να έχουν υλοποιηθεί, οπότε πρέπει να επιδεικνύεται προσοχή.
Όμως, οι σημερινές προσπάθειες είναι ευρύτερες και έχουν πραγματική ώθηση. Χρειάζονται ρυθμιστικές προσεγγίσεις οι οποίες, χωρίς να είναι χαλαρές, να επιτρέπουν στους κατασκευαστές τους να μαθαίνουν καθώς κατασκευάζουν.
Αυτό θα επιτρέψει σε ανταγωνιστικά σχέδια να δοκιμαστούν μεταξύ τους, καθιστώντας την πυρηνική ενέργεια, για άλλη μια φορά, πηγή καινοτομίας – και συμβάλλοντας στη παγκόσμια δυνατότητα απομάκρυνσης από τη μη ασφαλή και μη φιλική προς το περιβάλλον ορυκτή ενέργεια.
© 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από την www.powergame.gr Το πρωτότυπο άρθρο, στα αγγλικά βρίσκεται στο www.economist.com
Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!
