Τεράστιο κόστος για τις τράπεζες αποτελούν τα ακίνητα που «κάθονται» και βαραίνουν τους ισολογισμούς τους. Ακίνητα, όχι επιλεγμένα στο πλαίσιο του real estate – που αντιθέτως είναι τεράστια πηγή εσόδων- αλλά, κυρίως απλές κατοικίες καταχρεωμένων δανειοληπτών που ως αποτέλεσμα της διαδικασίας διεκδίκησης, πέρασαν στον έλεγχο των τραπεζών.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι οκτώ στα 10 τέτοιου είδους ακίνητα κατέληξαν στις τράπεζες ή /και στους servicers μόλις τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Στοιχείο που παραθέτουν τραπεζικοί παράγοντες στο powergame.gr και που αφορά κυρίως απλά σπίτια, ή οικόπεδα (π.χ αγροτεμάχια) χωρίς επενδυτικό ή αγοραστικό ενδιαφέρον και που προέκυψαν από άγονους πλειστηριασμούς.
Από τα ακίνητα που οδηγούνται σε πλειστηριασμούς, μόνο δύο στα 10 έχουν πιθανόν ένα αγοραστικό ενδιαφέρον, καθώς σε αφορούν βίλες, μεγάλες κατοικίες ή ξενοδοχεία. Η μεγάλη πλειοψηφία είναι απλά σπίτια χωρίς ενδιαφέρον για αγορά, τα οποία για να τα πουλήσουν οι τράπεζες ή οι servicers θα πρέπει να έχουν τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες που συνοδεύουν τους τίτλους, όπως για παράδειγμα να μην έχουν θέματα με την πολεοδομία και να συνοδεύονται με ενεργειακά πιστοποιητικά.
Η διατήρηση αυτής της κατηγορίας των ακινήτων «κοστίζει» στις τράπεζες το 5% της αξίας των ακινήτων ετησίως. Επομένως, αν πρόκειται για συνολική αξία από τα εν λόγω ακίνητα ύψους 1 δισ. ευρώ, τα 50 εκατομμύρια αφορούν ετήσιο κόστος απλά από την παραμονή των τίτλων στους ισολογισμούς των τραπεζών.
Την ίδια στιγμή που άλλα ακίνητα «σώζουν» τις τράπεζες και την κερδοφορία τους, όταν αφορούν επενδυτικό χαρτοφυλάκιο, πολλαπλασιάζοντας σε σταθερή βάση τα έσοδα από το real estate , μία άλλη κατηγορία ακινήτων, εξακολουθούν και αποτελούν «βαρίδι».
Ανώτατο τραπεζικό στέλεχος σχολιάζοντας την τάση αυτή, έλεγε ότι τουλάχιστον τέσσερα στα 10 τέτοια ακίνητα καταλήγουν στις τράπεζες, χωρίς να συνυπολογίζονται και αυτά που καταλήγουν στις Εταιρίες Διαχείρισης (servicers), που σύμφωνα με την παραπάνω εκτίμηση, φθάνουν τα 8 ακίνητα στα 10 την τελευταία τετραετία.
Τι «κουβαλάει» κάθε ακίνητο που καταλήγει στις τράπεζες
Η διατήρηση ενός τέτοιου ακινήτου για την τράπεζα ή τον servicer έχει ένα σταθερό κόστος, το οποίο προσαυξάνεται από τις δαπάνες των επιμέρους θεμάτων που πρέπει να διευθετηθούν. «Ένα ακίνητο δεν είναι απλή υπόθεση» επισημαίνουν τα αρμόδια στελέχη. «Πρέπει να συνυπολογίσει κανείς το τι φέρνει πίσω του κάθε ένα από αυτά τα μη επενδυτικού ενδιαφέροντος ακίνητα» .
Και εδώ ανοίγει ο ασκός του Αιόλου: τα περισσότερα από αυτά τα σπίτια/οικόπεδα αντιμετωπίζουν απλήρωτους λογαριασμούς, ληξιπρόθεσμες οφειλές ή εκκρεμότητες ρύθμισης από διάφορους φορείς όπως μεταξύ άλλων: Εφορία, Δημοτικά Τέλη, ΤΑΠ (Τέλος Ακίνητης Περιουσίας), άδειες νομιμοποίησης παράνομων χώρων, Αρχαιολογία, Υγειονομικό, Δασαρχείο, Πολεοδομία, Ενεργειακά Πιστοποιητικά…..
Δεν έχει τέλος το τι μπορεί να φέρνει πίσω του ένα ακίνητο που περνάει στις τράπεζες, οι οποίες σύμφωνα με τον νόμο δεν μπορούν να το μεταπωλήσουν, αν δεν λύσουν όλες τις οικονομικές ή νομικές εκκρεμότητες που το αφορούν. Αυτό παραμένει ένα τεράστιο κόστος και τελικά, ο πιο ουσιαστικός τρόπος να επιλυθεί είναι να μειωθούν οι περιπτώσεις αυτές που φθάνουν σε πλειστηριασμούς και οι οποίοι καταλήγουν άγονοι.
Άρα, να υπάρχει κάποια ρύθμιση πριν το στάδιο αυτό – κάτι που προβλέπει και εξυπηρετεί ο νόμος για τη Δεύτερη Ευκαιρία, πολύ πριν φτάσει ο δανειολήπτης να επιλέξει τη λύση της πτώχευσης. Μία έσχατη λύση, που τελικά δεν συμφέρει καμία πλευρά.
