Βρεθήκαμε 3,5% λιγότεροι μέσα σε μια δεκαετία, 2011-2021. Το εύρημα είναι σύμφωνο με τις προβλέψεις των Ηνωμένων Εθνών για την εξέλιξη του πληθυσμού όλων των Βαλκανικών χωρών. Σύμφωνα με αυτές, τα Βαλκάνια θα γνωρίσουν μια μείωση πληθυσμού 15% μέχρι το 2050. Η Βουλγαρία θα κατέβει στα 5,4 εκατ. (από 7), η Ρουμανία στα 16,4 (από 19,4), η Σερβία στα 7,4 (από 8,7), η Βόρεια Μακεδονία στα 1,9 (από 2,1), η Κροατία στα 3,4 (από 4,1), η Μολδαβία στα 3,2 (από 4). Εμείς θα πάμε στα 9 εκατομμύρια κατοίκους.
Αν φυσικά δεν συμβούν άλλα πράγματα. Γιατί η Φύση απεχθάνεται το κενό. Οι λόγοι για αυτή τη μείωση πληθυσμού είναι πολύ περισσότεροι από την υπογεννητικότητα. Βασικά, οι άνθρωποι φεύγουν για να αναζητήσουν αλλού καλύτερη μοίρα. Άλλωστε, το βλέπουμε αυτό στα ποιοτικά στοιχεία της δικής μας απογραφής. Σε περιοχές που υπάρχει οικονομική άνθηση (λόγω τουρισμού) έχουμε αύξηση πληθυσμού, όπως στα νησιά της Δωδεκανήσου.
Αυτό θέτει ένα πρόβλημα στρατηγικής για την Ευρώπη, αν αποφασίσει κάποτε να σκεφτεί συλλογικά και ενιαία. Ιδιαίτερα για μια περιοχή, δική της, που είναι στο στόχαστρο αυτοκρατορικών φιλοδοξιών τρίτων. Και δεν εννοώ μόνο τους Ρώσους… Μαζί με τις επενδύσεις που σχεδιάζονται για την ανοικοδόμηση της γειτονικής στην περιοχή Ουκρανίας, που φιλοδοξεί και αυτή να γίνει τμήμα της ενιαίας Ευρώπης, θα έπρεπε να δοθεί ειδική προσοχή και στην εσωτερική αυλή. Αυτή των Βαλκανίων.
Κάποτε η Ελλάδα φιλοδοξούσε να παίξει μόνη της αυτόν τον ρόλο. Το έχουμε πια ξεχάσει αυτό.
